Σόρι για το βαρύ το ύφος αλλά μάτι δεν μπόρεσα να κλείσω όλη νύχτα. Για τέτοια στεναχώρια μιλάμε. Μα να πάθει τέτοιο χουνέρι ο θρύλος που όλοι αγαπήσαμε; Πώς να την αντέξεις τόση αδικία; Το πάλεψα όσο μπορούσα αλλά μάταιος κόπος. Δηλητήριο το μαξιλάρι μου, άσε που μου 'σπασαν τα νεύρα οι απέναντι. «Ποια με καταράστηκε;» ρωτούσε όλη νύχτα με τη φωνή του Βασίλη Καρρά η μία, «Η κατάρα μου να δέρνει τη σκιά σου» απαντούσε με Νίκο Πάνου ο άλλος. Παλιές αξέχαστες λαϊκές επιτυχίες θα μου πείτε, ήταν όμως ο πόνος πολύ βαρύς και δεν μπόρεσα να τις απολαύσω.
Έχει πάντως και τα καλά της η όλη ιστορία. Δεν είναι μόνο που δικαιώθηκε επιτέλους η φράση «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» ούτε που θυμηθήκαμε το σύνθημα «Ελλάς - Γαλλία - συμμαχία» με το οποίο μεγάλωσε η επόμενη γενιά μετά την πτώση της Χούντας. Είναι ότι εγώ προσωπικά ξαναβρήκα την πίστη μου. Την είχα χάσει, το ομολογώ. Την ξαναβρήκα όμως. Ναι ρε σεις, υπάρχει Θεός. Υ-ΠΑΡ-ΧΕΙ! Μετανοείτε χριστιανοί, έρχεται η Δευτέρα Παρουσία!
Έβλεπα το ματς στο Φάληρο και δεν πίστευα τα ματάκια μου. Αυτός ο απίθανος που μπήκε αλλαγή, ούτε βαλσαμωμένο πουλί δεν ήταν ικανός να πιάσει. Και μια κολώνα της ΔΕΗ να έβαζε κάτω από το τέρμα ο Βενγκέρ, όλο και κάτι θα πήγαινε πάνω της. Η ίδια ιστορία με τη Ντόρτμουντ. Ξεκινά το παιχνίδι, την κλείνει ο Ολυμπιακός την Αρσεναλ με λενα μαγικό τρόπο μέσα στην. περιοχή του, χάνουν 2-3 άχαστα οι Άγγλοι και με την πρώτη φορά που περνάνε τη σέντρα οι άλλοι, διπλή καραμπόλα και 1-0 αντί για 0-2. Γίνεται στη συνέχεια μ' αυτόν τον απίθανο τρόπο το 2-0 κι άντε μετά να πιστέψεις ότι υπάρχει Θεός.
Υπάρχει όμως και το είδαμε στο τέλος. Όλα εδώ πληρώνονται τελικά σ' αυτή τη ζωή. Έτσι όπως ήλθε, ήταν δέκα φορές καλύτερο από το να χάσουν με γκολ οφ σάιτ στο 95'. Και μην έλθει κανείς να μου πει αυτά τα ηθικοπλαστικά περί ελληνικών ομάδων που παίζουν με ξένες ή ότι βγάζω κακία και ζήλεια. Όλα αυτά που έχουν κάνει στο πρωτάθλημα, στην Ευρώπη θα τα πληρώνουν και μάλιστα με τόκο. Αυτό που σπείρανε, αυτό θερίζουνε. Το αξίζουν και με το παραπάνω.
Ότι υπάρχει Θεός το λύσαμε. Το θέμα είναι να δούμε τώρα αν υπάρχει και. Αλλάχ. Γιατί έτσι και αποδειχθεί παραμύθι της Χαλιμάς η ιστορία με τον πρίγκιπα, θα αρχίσουμε κι εμείς τα αχ και βαχ. Οι καθυστερήσεις δεν μου λένε κάτι. Είναι πολύ λογικές σε τόσο μεγάλες συμφωνίες, ειδικά όταν πρέπει να ταιριάξουν δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι και ο ένας είναι μαθημένος να πηγαίνει με τον αραμπά. Όποιος έχει πάει σε αραβική χώρα, το ξέρει ότι όλοι εκεί κυλάνε με το ραχάτι τους. Αλλά ούτε κι αυτό λέει κάτι. Μέχρι να πέσει «φως» στο τραπέζι, σίγουρος δεν μπορείς να είσαι για τίποτα.
Λίγη υπομονή ακόμα. Τον φάγαμε τον γάιδαρο, η ουρά έμεινε μόνο. Την άλλη εβδομάδα θα ξεκαθαρίσει οριστικά αυτή η ιστορία, θετικά ή αρνητικά. Ελπίζω στο πρώτο γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον ορίζοντα, αλλά η ζωή δεν φέρνει πάντα αυτά που εύχεσαι και θέλεις. Αλλάχ ακμπάρ και ο Θεός βοηθός, γιατί αλλιώς την κάτσαμε τη βάρκα.
www.leoforos.gr
