Αναρωτιέμαι χρόνια τώρα, αν έχει κανείς στο μυαλό του τον κλάδο των νοσηλευτών που εργάζονται στο δημόσιο, όταν μιλάει για δημόσιους υπαλλήλους, είμαι σίγουρη πως όχι!
Όπως επίσης, έχω διαπιστώσει γενικότερα, ότι στα ρεπορτάζ που αφιερώνονται στους σκληρά εργαζόμενους κατά τις περιόδους εορτών και αργιών, ουδέποτε έχει γίνει λόγος για τους νοσηλευτές… στην γνωστή ατζέντα περιλαμβάνονται μονίμως οι οδηγοί ταξί, λεωφορείων, οι περιπτερούχοι, οι εργαζόμενοι σε εστιατόρια κλπ, αλλά οι νοσηλευτές (ανεξαρτήτως ιδιωτικού ή δημοσίου τομέα) δεν αναφέρονται πουθενά!
Μπορώ να το εξηγήσω και να το δεχθώ, είναι απολύτως φυσιολογικό, κανείς δε σκέφτεται τη «νοσοκομίλα» τέτοιες μέρες, ούτε καν οι ίδιοι οι νοσηλευτές που δικαιούνται να κάνουν «έξω» γιορτές τη συγκεκριμένη χρονιά. Θέλουμε να μείνουμε όλοι μακριά της, σαν να πρόκειται για κατάρα που η αναφορά στο όνομά της και μόνο, θα παράγει καταστροφές.
Άραγε, έχει ποτέ κανείς αναρωτηθεί πόσες φορές έχουμε αλλάξει-και πόσες ακόμα μας μέλλει να αλλάξουμε- Νέο Χρόνο στο νοσοκομείο πάνω από το άψυχο πλέον σώμα κάποιου συνανθρώπου μας, τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος βρίσκεται καλοντυμένος και αρωματισμένος σε κάποιο τραπέζι με τραγούδια και χαρές;
Άραγε, έχει κανείς ποτέ αναρωτηθεί πόσες φορές μας έχει προσπεράσει η Ανάσταση τρέχοντας να σώσουμε κάποιον άλλον συνάνθρωπό μας;
Άραγε αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο φυσιολογική είναι η ζωή μας που απαρτίζεται από σκληρές βάρδιες που δεν καταλαβαίνουν από γιορτές, αργίες, Σαββατοκύριακα κλπ., απίστευτο φόρτο εργασίας, αλλά και τρομερή ψυχολογική καταπόνηση; Δεν κατηγορώ κανέναν, απλά επισημαίνω ότι είμαστε τα θεμέλια του συστήματος υγείας, αλλά δεν το έχει καταλάβει κανείς, ούτε εσείς, ούτε εμείς, ούτε εκείνοι!
Πολλές φορές σκέπτομαι τι θα γινόταν αν κανένας νοσηλευτής δεν εμφανιζόταν στη δουλειά για μια εβδομάδα. Όπως κάνουν για παράδειγμα όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι τελωνειακοί , οι εφοριακοί.
Προς Θεού, δεν προτείνω μαζική αποχή και λουκέτο στα νοσοκομεία, απλά θα ήθελα να το σκεφτείτε λιγάκι, να αφιερώσετε λίγο χρόνο να το φανταστείτε, τίποτ’ άλλο…
Ας γίνω όμως, πιο συγκεκριμένη …
Είμαι λοιπόν, νοσηλεύτρια (σας παρακαλώ ξεχάστε το « νοσοκόμα») σε δημόσιο νοσοκομείο, και δη σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Ο μισθός μου, θα έλεγα ότι είναι πενιχρός σε σχέση με τα χρόνια προϋπηρεσίας και τις παρεχόμενες υπηρεσίες μου, και φυσικά σε σχέση με εκείνον άλλων δημοσίων υπαλλήλων.
Είμαι πικραμένη – ευτυχώς όχι ακόμα απογοητευμένη- διότι αισθάνομαι ότι αδικούμαστε όταν μας εντάσσουν στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους, όταν δεν αναγνωρίζεται η προσφορά μας με κανέναν απολύτως έμπρακτο τρόπο, όταν κανένα από τα αιτήματά μας δεν εισακούεται.
Μόνο όσοι είχαν την ατυχία να περάσουν από το τμήμα μου ως ασθενείς ή συγγενείς, μπορούν να αναγνωρίσουν και να εκτιμήσουν την αξία της εργασίας μας, και όλοι μηδενός εξαιρουμένου δηλώνουν ότι είχαν πλήρη άγνοια για τα τεκταινόμενα σε μια ΜΕΘ.
Καλούμαστε καθημερινά να παράσχουμε υψηλές υπηρεσίες υγείας με ελλείψεις προσωπικού, ελλείψεις υλικού ή με ελαττωματικό υλικό, πολλές φορές χρειάζεται να καταφύγουμε σε πατέντες ώστε να εξυπηρετηθεί το καλό του ασθενούς, σηκώνουμε καθημερινά(σε όλες τις βάρδιες) το απίστευτα παραλλαγμένο σωματικό βάρος των ασθενών συνανθρώπων μας προκειμένου να τους περιποιηθούμε, χειριζόμαστε ένα σημαντικό αριθμό μηχανημάτων ζωτικών για την επιβίωση του ασθενή, φροντίζουμε για την εύρυθμη λειτουργία ολόκληρου του τμήματος όταν τελούμε χρέη υπευθύνου βάρδιας. Διεκπεραιώνουμε συστηματικά ένα σωρό δουλειές που δεν άπτονται των καθηκόντων μας, διότι –κατά τη προσφιλή έκφραση του χώρου μας- «εμείς θα τα βρούμε μπροστά μας, εμείς θα τα χρειαστούμε». Είμαστε πολυθεσίτες το δίχως άλλο, το λέμε και γελάμε για να ελαφρύνουμε το κλίμα……και όλα αυτά πρέπει να είναι αρμονικά συνδυασμένα με τη στενή νοσηλευτική παρακολούθηση που χρήζουν οι ασθενείς της εντατικής θεραπείας που ο καθένας μας αναλαμβάνει, και τη τέλεση των λοιπών καθαρά νοσηλευτικών καθηκόντων μας. Να σας πω το αποτέλεσμα; Τα καταφέρνουμε! Διατηρούμε -παρά τις τόσες αντιξοότητες-υψηλό επίπεδο παροχής νοσηλευτικής φροντίδας, και είμαστε υπερήφανοι γι’αυτό! Όλοι μας!
Ζούμε καθημερινά μέσα σε σωματική-πνευματική-ψυχολογική ένταση, ζούμε καθημερινά τη δυστυχία, την επικείμενη ή εγκατεστημένη αναπηρία των μόλις προ ημερών αρτιμελών συνανθρώπων μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την οδυνηρή πορεία προς τον θάνατο (παρά τον αγώνα που όλοι μας -γιατροί και νοσηλευτές- δίνουμε), αντιμετωπίζουμε το θάνατο που δεν λογαριάζει ηλικίες αλλά πονάει εξίσου τόσο για τον 15χρονο όσο και για τον 115χρονο, αντιμετωπίζουμε τους συγγενείς που μοιρολογούν για τα αντίο που δεν είπαν στα παιδιά τους, στους γονείς τους, στους αγαπημένους τους…
Προσωπικά, έμαθα μέσα από όλα αυτά να αντιλαμβάνομαι την αξία της ζωής , έμαθα να διαχωρίζω τα ουσιώδη από τα επουσιώδη, ο χρηματισμός μου είναι να δω τον ασθενή μου όρθιο στα πόδια του, να έρθει να με δει όταν γίνει καλά.
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ! OXI!
Μου αρέσει η δουλειά μου, πραγματικά μου αρέσει, παίρνω δύναμη μέσα από τη μάχη για τη ζωή!]Με πνίγει όμως το άδικο, όταν αντιλαμβάνομαι ότι εργάζομαι υπο τις συνθήκες που εργάζομαι, με το μισθό που εργάζομαι, χωρίς βαρέα και ανθυγιεινά (γιατί αλήθεια;) με το κοντέρ στο κόκκινο, τη στιγμή που άλλοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν ανάλογες καταστάσεις της ίδιας περιπλοκότητας και της ίδιας αξίας (τι πιο σημαντικό από τη ζωή με υγεία;), λαμβάνοντας αξιοπρεπέστατους μισθούς, καθήμενοι στη θαλπωρή του σπιτιού τους τα Χριστούγεννα -φερ’ ειπείν- περιτριγυρισμένοι από χαμόγελα και λαμπερά βλέμματα.
Δεν επιθυμώ να έρθει να με αντικαταστήσει κανένας, ούτε θέλω να βρεθώ πίσω από ένα γραφείο με φακέλους και σφραγίδες, ούτε θέλω να στερηθεί κάποιος το μισθό και τη θαλπωρή του για να τη βρω εγώ….είμαι μάχιμη νοσηλεύτρια, και για όσο ακόμα με στηρίζουν τα πόδια και η μέση μου θα οργώνω τη ΜΕΘ και θα παλεύω μαζί με όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους και γιατρούς για τη ζωή των συνανθρώπων μου.
Έχω προσαρμόσει μια χαρά τη ζωή μου μέσα στις βάρδιες και τις ανύπαρκτες γιορτές…. Εκείνο που επιθυμώ είναι έμπρακτη αναγνώριση, και δίκαιη αντιμετώπιση… . Επιθυμώ να έχω τα απαραίτητα εφόδια ώστε να μπορώ να συνεχίσω τη ζωή και την εργασία μου χωρίς να εξαθλιώνομαι σαν άνθρωπος και νοσηλεύτρια αντίστοιχα.
Επιθυμώ ουσιαστικό ενδιαφέρον και όχι συμφέρον εις βάρος της πλάτης μου. Ξέρω όμως ότι ο Άη Βασίλης δε θα με ακούσει ούτε φέτος, και του χρόνου πάλι τέτοια εποχή θα σκοντάφτω πάλι στα ίδια, μακάρι να ήξερα μέχρι πότε, μακάρι να μην έρθει η εποχή που θα απογοητευτώ…
Εύχομαι σε όλους σας καλές γιορτές, με ακλόνητη υγεία και με προσοχή στους δρόμους. Σας εκλιπαρώ: Φοράτε ζώνες, κράνη, και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μην αφήνετε τα παιδιά λυτά ανάμεσα στα καθίσματα…..δε θέλετε να ξέρετε πώς είναι ένας πολυτραυματίας στη ΜΕΘ. Πιστέψτε με, δε θέλετε να ξέρετε!
ΥΓ. Να σημειώσω ότι με τον όρο «δημόσιος υπάλληλος» εννοώ την ισοπεδωτική αντίληψη που έχει η πλειοψηφία των Ελλήνων για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, και φυσικά δεν μιλώ με εμπάθεια για κανέναν, ούτε έχω σκοπό να θίξω την προσφορά του καθενός από τη θέση εργασίας του, ούτε χρησιμοποιώ εις βάρος κανενός το τσουβάλι που αποποιούμαι σε τούτο το γραπτό. Απλά εκφράζω ένα συγκεκριμένο παράπονο ετών, μιλώντας μέσα από αντιπαραβολές. Εύχομαι να μπορέσετε να αφουγκραστείτε τα λεγόμενά μου, εύχομαι να μπορούσατε να δείτε τις παραστάσεις που είναι απεικονισμένες στο μυαλό μου….
