Ο καθηγητής οικονομικής ανάλυσης της ΑΣΟΕ υπήρξε εκ των αρχιτεκτόνων της πολιτικής Σημίτη, από το 1996 μέχρι και το 2004. Όπως ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Βασίλης Ράπανος, ο Γκίκας Χαρδούβελης και ο Τάσος Γιαννίτσης, που όλοι επανέκαμψαν εσχάτως σε ρόλο frontrunners.
Μόνο που ο Νίκος Χριστοδουλάκης υπήρξε κάτι παραπάνω από όλους τους προαναφερθέντες. Αναλαμβάνοντας καθήκοντα υπουργού Ανάπτυξης, μετά τις… περίεργες εκλογές του 2000, και κυρίως το πόστο του «τσάρου» της ελληνικής οικονομίας, μετά τον ανασχηματισμό του 2001, όσοι είχαν αρχίσει να «διαβάζουν» τον τρόπο σκέψης του Κώστα Σημίτη, έβλεπαν στο πρόσωπο του διαδόχου του Γιάννου Παπαντωνίου, τον πολιτικό κληρονόμο του «εκσυγχρονισμού».
Δηλαδή, εκείνον που ο Κώστας Σημίτης θα ήθελε να προωθήσει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, εφόσον οι συγκυρίες του το επέτρεπαν. Η Ιστορία βέβαια είχε άλλες διαθέσεις, και η συγκεκριμένη υπερβατική διαδοχή δεν έγινε ποτέ. Το ΠΑΣΟΚ πέρασε σε συσκευασία… αμπαλάζ, στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου, και ο Νίκος Χριστοδουλάκης «αποβλήθηκε» από την ενεργό πολιτική, καθώς δεν κατάφερε να σταθεί χωρίς τον Σημίτη.
Φυσικά, η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος ήταν έμπλεη υποσυνείδητης σοφίας και διορατικότητας. Ο Νίκος Χριστοδουλάκης ήταν ο πολιτικός που διαχειρίστηκε το εθνικό ταμείο, στα πρώτα χρόνια μετά την ΟΝΕ. Δηλαδή, στα χρόνια της… χαριστικής βολής, που υπονόμευσαν εκ των προτέρων τις όποιες προοπτικές και προσδοκίες της χώρας, για ισότιμη συμμετοχή σε ένα κλειστό κλαμπ οικονομικής ευημερίας.
Τυχόν επάνοδός του λοιπόν, και μάλιστα με τη σημειολογική αναβάθμιση της εκπροσώπησης της χώρας στα… λημέρια του μεγαλύτερου δανειστή της Ελλάδας, θα πρέπει να προσεγγίζεται ως ήττα της κοινωνίας των ενεργών πολιτών, που επέλεξε να τον βάλει… στο ράφι.
statesmen.gr
