Για πρώτη φορά μετά απο χρόνια σκέφτηκα να κάνω την κίνηση να επισκεφτώ ένα κρατικό νοσοκομείο (όσο έχω ακόμη ασφάλεια) . Μπαίνοντας στο ΑΧΕΠΑ ζήτησα να δώ το γραφείο του γιατρού που θα μπορούσε να με παραπέμψει για εξέταση . Η επίσκεψη στο ΑΧΕΠΑ θα μπορούσε χαλαρά να οριστεί σαν εμπειρία ζωής . Ένα νοσοκομείο (αποθήκη αναλώσιμων) , γεμάτο γιατρούς ειδικούς και ειδικευόμενους να περιφέρονται απο γραφείο σε γραφείο χαριτολογώντας και ανοιγοκλείνοντας πόρτες αφήνοντας στην αναμονή “κόσμο και ντουνιά” που θα λέγαμε και στο χωριό μου .
Μετά απο δύο ώρες στην αναμονή ζήτησα απο τον ειδικευόμενο του γιατρού που υποτίθεται θα με εξέταζε να μου πεί τί να κάνω , μου δίνει ένα παραπεμπτικό για το αιματολογικό και με στέλνει στα εξωτερικά ιατρεία . Εκεί ξεκινάει κι ο πραγματικός γολγοθάς . Σταματάω στις πληροφορίες στο ισόγειο να ρωτήσω που είναι το μικροβιολογικό εργαστήριο . (τι το θελα ?)
Εγώ : Καλημέρα !
Υπ. : Τί θες ;
Εγώ : Έχω αυτό το παραπεμπτικό και θέλω να ρωτ.........
Υπ : Ε καλά εσυ το έχεις εγώ τί να κάνω σου μοιάζω με γιατρός ;
Χτυπάω την πόρτα στο αιματολογικό στα επείγοντα . Ευτυχώς εκεί πήρα μια ήρεμη και σαφή διευκρίνηση για το πού θα πάω . Κατεβαίνω και παω στο μικροβιολογικό , χτυπάω την πόρτα (καμία απάντηση) , σπρώχνω , κλειδωμένα . Πιο πίσω έχει μια πόρτα με την επιγραφή “αποτελέσματα μικροβιολογικού” , είναι μισάνοιχτη , χτυπάω και ξαφνικά η πόρτα κλείνει επάνω μου . Ανεβαίνω πάλι πάνω και ανάμεσα σε ένα “μάτσο” κόσμου βλέπω τρείς γιατρούς ,μάλλον ειδικευόμενους , να χαχανιζουν ενώ πίνουν το καφεδάκι τους .Ρωτάω και μου λένε να κατέβω πάλι και να ξαναπροσπαθήσω . Αυτή τη φορά πήρα απάντηση “δεν γίνεται σήμερα έλα αύριο , κλείσαμε” , 12:30 με το ρολόι και αυτοί δεν έκαναν εξετάσεις ?!!?
Με ελάχιστα δείγματα υπομονής ανεβαίνω ξανά στο γραφείο του γιατρού που θα με παρακολουθούσε , είναι μια εξέταση που θα μου κάνει αυτός (έστω να κάνω αυτό) . Όσοι ήτανε μετά απο εμένα στη σειρά συνέχιζαν να περιμένουν , ενώ ο γιατρός ακόμη δεν είχε έρθει . Βρίσκω πάλι τον ειδικευόμενο μπροστά σε μιά οθόνη υπολογιστή να διαβάζει κάτι και του λέω πως δεν γινόταν να κάνω της εξετάσεις και αν θα μπορούσα να περιμένω για τη μία τελευταία . Με αγνοεί . Επαναλαμβάνω την ερώτηση (πάνω απο το κεφάλι του) .Συνεχίζει να με αγνοεί . Την τρίτη φορά μου λέει να περιμένω απο έξω . Άλλα 20' άδικης αναμονής . Τόσο άντεξα . Νιώθοντας να “καίγομαι ” απο τα νεύρα αποφάσισα πως ένα “εγκεφαλικό” δεν θα βοηθούσε σε τίποτα !!! ¨Εφυγα ....
Δεν ξέρω αν οι μειώσεις που δέχονται οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τόσο τραγικές που τους εμποδίζουν να κάνουν τη δουλειά τους . Δεν ξέρω τι συναντάνε εκει μέσα και τους οδηγεί στο να αντιμετωπίζουν έναν άνθρωπο που θέλει να εξεταστεί με το χειρότερο τρόπο . Ξέρω όμως πως και ο ιδιωτικός τομέας περνάει δύσκολα , ξέρω πως άνθρωποι δουλεύουνε για ώρες χωρίς ασφάλεια χωρίς τις αντίστοιχες αποδοχές . Ξέρω επίσης πως η ευγένεια δεν είναι χαρακτηριστικό του υπαλλήλου αλλά χαρακτηριστικό του ανθρώπου . Κι αν εγώ ,που πέρα απο την κρίση που με αγγίζει επίσης, έχω και θέμα με την υγεία μου (που ώ θεέ μου είναι πιο πάνω απο θέματα οικονομικά) , αν εγώ τελος πάντων μετά απο όλα αυτά μπορώ και σου μιλάω ευγενικά τοτε ναι και εσύ είσαι “υποχρεωμένος” να με αντιμετωπίσεις με ανάλογο τρόπο . Γεμίσαμε μορφωμένους και πτυχιούχους να δώ πότε θα γνωρίσουμε και κανέναν άνθρωπο !
Αναγνώστης
