Η σκέψη ότι δε θα πονάνε τα χέρια μας από τις κρεμασμένες σακούλες κυκλοφορώντας στους δρόμους της πόλης, ότι παραμονή πρωτοχρονιάς δε θα παραγγέλνουμε δεκάδες σφηνάκια ή ότι δε θα ανοίξουμε γαλλική σαμπάνια, δε θα φάμε εκλεκτά ντελικατέσσεν ή θα τα φάμε με μέτρο στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ότι δε θα πάμε ταξίδι στο βουνό, ότι θα αγοράσουμε λιγότερα ρούχα και παπούτσια ή ίσως καθόλου και κυρίως ότι θα χαρίσουμε στα παιδιά μας λιγότερα και φθηνότερα δώρα, μας ταλαιπωρεί ψυχικά πριν ακόμη κάνουμε τους υπολογισμούς μας. Το μυαλό λέει Μέτρο σε όλα για εφέτος.
Μέτρο; Γιατί μέτρο; Έχει η γέννηση του Χριστού μέτρο; Έχει η διδασκαλία της αγάπης μέτρο; Έχει η οικογενειακή χαρά μέτρο; Έχει το αναμμένο τζάκι μέτρο; Έχει η φιλία μέτρο; Όλες αυτές οι μη μετρήσιμες αξίες αντί να μεγαλώνουν και να βασιλεύουν τέτοιες μέρες, αντί να μας επαναπροσδιορίζουν, αντί να πλημμυρίζουν τα σπίτια μας με χαρά, απλά δεν υπάρχουν.
Στις περισσότερες δυτικές χώρες οι αξίες αυτές δεν υπάρχουν εδώ και χρόνια. Στην Ελλάδα, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες φθίνουν σοβαρά. Από το '80 και μετά αντί τα Χριστούγεννα να σημαίνουν εκκλησία, κάλαντα, φιλανθρωπία, σπιτικά τσουρέκια και κουλουράκια, μπερδευτήκαμε και τα ταυτίσαμε με μπουζούκια, ξανθές μες στο κομμωτήριο, προκάτ ρεβεγιόν σε κακόγουστα ξενοδοχεία, πούρα αβάνας και επώνυμα ψώνια.
Τώρα λύπη και σιωπή για την απώλεια των μες, των ρεβεγιόν και των πούρων. Λύπη και σιωπή, γιατί μπερδευτήκαμε, και μπερδεμένοι γυρνάμε και σκορπιόμαστε τόσα χρόνια. Πάνω από τρεις γενιές σερνόμαστε γύρω από λαμπερές βιτρίνες, θεωρώντας το περιεχόμενό τους πεμπτουσία της ύπαρξής μας. Έτσι γιορτάζουμε τόσον καιρό τη γέννηση του Χριστού, μέσα από λαμπερές βιτρίνες.
Η επίσκεψη στην εκκλησία, όχι απαραίτητα επειδή είμαστε ευσεβείς αλλά επειδή τιμάμε την παράδοση των Χριστουγέννων, τα σπιτικά εδέσματα και το φούρνισμα μαζί με τα παιδιά μας, η κατασκευή στολιδιών από τα χέρια μας και των παιδιών μας, η θύμηση των ανθρώπων που μας έχουν ανάγκη, η μάζωξη των αγαπημένων μας, τα παραμύθια στο τζάκι, οι συναντήσεις στην πόλη με φίλους για ένα ζεστό τσάι, ακόμη και ένα λουλουδάκι στους τάφους όσων μας άφησαν, αυτά σημαίνουν Χριστούγεννα. Χριστούγεννα με τη καρδιά, με την ψυχική παρουσία, και όχι μόνο τη σωματική στα γιορτινά σπίτια, με φαγητά μαγειρεμένα με αγάπη και με μικρά δώρα διαλεγμένα με την ψυχή μας, όχι με την πιστωτική μας.
Αν ζητήσουμε από ένα παιδί να διαλέξει μεταξύ ενός ακριβού παιχνιδιού ή μιας βραδιάς στο τζάκι παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια με τους γονείς και τα αδέλφια του, είναι πιο πιθανό να διαλέξει το δεύτερο. Κι αν διαλέξει το πρώτο είναι μόνο επειδή τη δεύτερη επιλογή την αγνοεί, δεν την έχει ζήσει ποτέ.
Ξεχάσαμε ότι τα Χριστούγεννα γεννήθηκε ο δάσκαλος της αγάπης. Μείναμε μόνο στο κατασκεύασμα που φτιάξαμε γύρω από τη γέννησή του. Μήπως αυτή η κρίση, όπως και κάθε κρίση, ήρθε για να διώξει τα περιττά και να κάνει τα αληθινά να λάμψουν; Ίσως από εφέτος να αρχίσει να λάμπει δειλά δειλά για όσους συνειδητοποιήσουν την αλήθεια, η ουσία των ανθρωπίνων σχέσεων και όχι τα στρας στα φουστάνια των καλοχτενισμένων κυριών. Καλά Χριστούγεννα.
corfupress.com
