Ρώτησα λοιπόν την τελευταία παρέα των πιτσιρικάδων που ήρθε να μου τα πει.
Γιατί έτσι φέτος ρε παιδιά;
Οι περισσότεροι απογοητεύτηκαν. Να.. και εμείς που γυρνάμε από το πρωί, μόνο 15€ βγάλαμε μέχρι τώρα! Λίγοι μας άνοιξαν φέτος κύριε. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά πια. Και εμείς τώρα γυρνάμε σπίτι. Είστε ο τελευταίος που τα λέμε. Και για τον καινούργιο χρόνο δεν νομίζω ότι θα βγούμε να τα ξαναπούμε. Ήταν τα λόγια του ενός, από την μικρή παρέα των παιδιών.
Θλίψη, πίκρα και τεράστια απογοήτευση με πλημμύρισε μόλις έκλεισα την πόρτα. Για όλα αυτά που περνάμε, που μας ανάγκασαν να περνάμε, που περνά η χώρα μου. Για τα μικρά παιδιά, που ακόμα και από αυτά κατάφεραν να κόψουν το χαμόγελο, την χαρά της ζωής.
Τα έκαναν από τόσο μικρά να διαισθάνονται το μεγάλο κακό που μας βρήκε, που φρόντισαν δηλαδή επιμελώς κάποιοι, ¨ Έλληνες πατριώτες πολιτικοί¨ να μας βρει. Που βρήκε την πατρίδα τους, τις οικογένειές τους.
Συγχρόνως όμως με κυρίευσε οργή θυμός και αγανάκτηση, όταν αναρωτήθηκα. Τι πάνε να κάνουν αυτοί οι πολιτικοί; Αυτοί οι ανθέλληνες; Που εκτός από την φτωχιά την δυστυχία και την εξαθλίωση που σκόρπισαν, πάνε τώρα να μας εκθεμελιώσουν! να κόψουν ακόμη τα ήθη και τα έθιμα μας.
Απάνω τους ορέ Έλληνες μην τους αφήνετε άλλο πια. Μην τους φοβάστε.
Απάνω τους να πάρουμε πίσω το γέλιο την χαρά μας, την πατρίδα μας που ξεπουλάνε.
Τα ίδια τα παιδιά μας, που τα στέλνουν σαν προίκα μετανάστες στην Γερμανία την Αυστραλία και όπου αλλού.
Να πάρουμε πίσω τις περιουσίες μας, όπου τα δύο τελευταία αυτά χρόνια τις καταλήστεψαν και τις καταλεηλάτησαν. Να πάρουμε πίσω τελικά, την ίδια την Ζωή μας.
Αναγνώστης
