Τέσσερις ηθοποιοί για τέσσερα βραβεία

του Γιάννη Κανελλάκη
Το δάκρυ έτρεχε σαν ένοχος διαβάτης στην ράχη του χρόνου. Άλλοτε το φώς του ήλιου κι άλλοτε του φεγγαριού κατέγραφαν... τα γεγονότα των μαρτυρίων και ως αδιάψευστοι μάρτυρες τα κατέθεταν στις μνήμες των κολασμένων. Στις άγονες γραμμές των μικροκοινωνιών η βία, ο τρόμος, ο φόβος και το «νταϊλίκι» κάποιων φώλιαζαν στις ψυχές των ανήμπορων και αδύναμων συνανθρώπων μας, που δεν κατάφερναν να πολεμήσουν. Δεν κατάφερναν να τα σπρώξουν έξω από την δική τους ζωή, έξω από την δική τους κοινωνία, να τα απωθήσουν έξω από το δικό τους κόσμο και να τα εξαλείψουν από την δική τους καθημερινότητα.

Το μαρτύριο καθημερινό. Η βία ακατάπαυστη. Ο τρόμος ως δηλητήριο απλωνόταν παντού. Μικροκοινωνίες και μικρόκοσμοι. Πίσω από τα τείχη της δήθεν κοινωνίας των ευγενών δικάζονται για την τύχη τους άμοιροι και αβοήθητοι συνάνθρωποί μας. Δικάζονται για το πεπρωμένο τους.
Δικάζονται για το δικαίωμά τους να ζουν ως πολίτες σε μια ήσυχη κοινωνία με πρόνοια και σεβασμό. Μικρόκοσμοι και μικροκοινωνίες. Πίσω από έναν άλλον θεό οι οικογένειες μαστιγώνονται από την σκληρή πραγματικότητα και την αδιαφορία των διπλανών τους.

Μαστιγώνονται από το πέτρινο πρόσωπο της απάθειας , της ενοχής και συνενοχής. Μαστιγώνονται από εμάς τους αδιάφορους, που αφημένοι στην ψευδαίσθηση της ευημερίας μας, αρνούμαστε να αφουγκραζόμαστε αυτούς που εκπέμπουν μηνύματα πόνου, τρόμου, βίας και χειροδικίας από περιπτώσεις αρρωστημένων ανθρώπων που μετατρέπονται σε νταβατζήδες ή και βασανιστές με το όνομα του πατέρα κάποιας οικογένειας. Κι αν αυτός ο πατέρας επιχειρούσε μπροστά στη γυναίκα του ή ακόμα και των παιδιών του να βιάσει την ωραία ή όχι κόρη του, πως και με πιο τρόπο θα μπορούσαν να αμυνθούν ή να αποτρέψουν την κτηνωδία του σε βάρος του ανυπεράσπιστου και θύμα κοριτσιού του ; Κι αν διανοηθούν να ανατρέξουν σε βοήθεια στους διπλανούς ή στις ανύπαρκτες και πεπαλαιωμένες υπηρεσίες του κράτους τι θα απογίνουν τις επόμενες ώρες ; Ίσως ακόμη και ένας αργός θάνατος να είχε στήσει το καρτέρι του. Και οι μικροκοινωνίες του συντηρητικού κράτους θα συνεχίζουν να χλευάζουν τα ανυπεράσπιστα κορίτσια, να τα διαπομπεύουν και να τα διαβάλουν λες και είναι τα μιάσματα της κάθε γειτονιάς. Λες και είναι καταδικασμένα να ματώνουν στα σοκάκια του χωριού που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν. Λες και είναι άψυχα κορμιά που κάποιοι θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν ως μέσον για να ικανοποιήσουν τα βάρβαρα κτηνώδη και απάνθρωπα ένστικτά τους. Που θέλουν να ασελγήσουν σε βάρος της ψυχής και της αξιοπρέπειας του κοριτσιού που αντιστέκεται.

Έτσι, οι καταπιεσμένες κοπέλες της περιθωριακής κοινωνίας αναζητούν τρόπο φυγής και απόδρασης για έναν άλλο κόσμο. Κορίτσια γεμάτα με πληγές στο σώμα και την ψυχή που κληρονόμησαν από έναν άντρα στην οικογένεια που λέγεται πατέρας και που έτυχε να μένουν στο ίδιο σπίτι.
Αυτή η ματωμένη και σκληρή πραγματικότητα των μικροκοινωνιών στην Ελλάδα αλλά και κάθε Ελλάδα στις δεκαετίες του ’60, ’70, αλλά και του ’80 ( και σε ένα βαθμό και σήμερα) έρχεται στις μνήμες μας με απόλυτη αυτοτέλεια, μέσα από την θεατρική (ανα)παράσταση που ερμηνεύουν τέσσερις «ήρωες» ηθοποιοί, οι οποίοι πραγματικά συγκλονίζουν το κοινό με μία πρωτόγνωρη αυθεντικότητα καλλιτεχνικής ιδιοτυπίας και ιδιομορφίας. Αλλά και μέσα από ένα ιδιόλεκτο ταλέντο τους. Είναι η λαμπερή Άννα Βαγενά στο ρόλο της μάνας που προσπαθεί να αποτρέψει τον μεθύστακα και αλλοπρόσαλλο άνδρα της να βιάσει την πανέμορφη 14χρονη κόρη τους.
Ο «μάγκας» Πασχάλης Τσαρούχας στο ρόλο του πατέρα που ως διχασμένη και ταραγμένη προσωπικότητα προσπαθεί κρυφά από την γυναίκα και γιός τους να βιάσει την κόρη τους, ο «φιλήσυχος» Δημήτρης Πάτσης, ο γιος της οικογένειας που μόλις πληροφορείτε τι προσπαθεί να κάνει ο πατέρας του σε βάρος της αδελφής του εξαγριώνεται και θέλει όλα να τα καταστρέψει και η μαγευτική Κατερίνα Θεοχάρη (η μικρή Ορνέλα Μούτι ) η οποία είναι τo είδωλο του πατέρα μέσα στην οικογένεια που προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει τον επιθετικό πατέρα της να την βιάσει.

Τέσσερις ηθοποιοί οι οποίοι στο τέλος της παράστασης του έργου «ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΡΓΗΣ», χειροκροτήθηκαν παρατεταμένα από το κοινό, στην κατάμεστη αίθουσα του θεάτρου «ΖΙΝΑ» στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας 74, όχι μόνο από ενθουσιασμό, αλλά και από πλήρη ικανοποίηση γι αυτό που όλοι έζησαν μέσα σε 90 λεπτά. Ήταν χειροκροτήματα αγάπης και ψυχής για την ερμηνεία αυτών των ρόλων, που τόσο εγκωμίασαν οι παρευρισκόμενοι, και συγκλονισμένοι έφυγαν, όπως είπαν, από την αίθουσα . Αυτό εξάλλου φάνηκε και στο τέλος της παράστασης, (επίσημη πρεμιέρα) όταν όλος ο κόσμος, περίμενε υπομονετικά στους διαδρόμους του θεάτρου να δει και να αγκαλιάσει από κοντά τους «ήρωες» του, και να τους συγχαρεί.
Με ενθουσιασμό μίλησαν επίσης καλλιτέχνες, πολιτικοί, επιχειρηματίες αλλά και άλλοι, στις κάμερες των τηλεοράσεων που κατέγραψαν και πρόβαλλαν τη θεατρική παράσταση στο θέατρο «ΖΙΝΑ».
Και από την δική μας πλευρά, εκφράζουμε τα δικά μας συγχαρητήρια για την παράσταση που πραγματικά μας συγκλόνισε. Γεγονός είναι ότι, κατά την διάρκεια του έργου, δάκρυσαν πολλοί μέσα στην αίθουσα με τις συγκλονιστικές ερμηνείες των ηθοποιών που μας έφεραν στην μνήμη τα πέτρινα και ματωμένα χρόνια.

Σε σένα μαγευτική μου Κατερίνα Θεοχάρη (μικρή μου Ορνέλα Μούτι), θέλω να εκφράσω και την ιδιαίτερη αγάπη μου και τον ιδιαίτερο ενθουσιασμό μου, γιατί γνωρίζω από κοντά και τις μάχες που δίνεις στη ζωή σου αλλά και τους αγώνες. Όπως και οι άλλοι τρεις, φυσικά, ηθοποιοί μεγέθους, έτσι κι εσύ ήσουν η αυθεντική , συγκλονιστική και υπέροχη ηθοποιός που αιώνια θα σε θαυμάζω ! Όσο για το αναπάντεχο τροχαίο ατύχημα που ζήσαμε παρέα μαζί με τον αδελφό σου, Γιώργο Θεοχάρη αλλά και τον συνάδελφο Θωμά, εύχομαι να είναι το τελευταίο. Κατερίνα σ’αγαπάμε.
agioritikovima.gr