ορίζουν και διατάσσουν να ταχθώ οπουδήποτε η πολυαγαπημένη μου πατρίδα προστάζει.Κάπως έτσι επιλέχτηκα και διατάχθηκα, σαφώς με την θέληση μου(ίσως από τις λίγες φορές) να υπηρετήσω στην περιοχή του Κοσσυφοπεδίου.Εναν τόπο που ακόμα και εγώ νόμιζα ότι είναι προορισμός ξεκούρασης και οικονομικών απολαβών.Με έκπληξη μου όμως, διαπίστωσα ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική.Σε αυτούς τους 5 μήνες, διέσχισα τα μήκη και τα πλάτη του Κοσσόβου τόσο από γης τόσο και από αέρα επανδρώνοντας όλες τις συνοριακές γραμμές.
Ημουν εγώ που τα ελικόπτερα ήταν το κύριο μέσο μεταφοράς μου.
Ημουν εγώ που περνούσα νύχτα-μέρα με αγκαλιά το κράνος, το αλεξίσφαιρο και το όπλο μου.
Ημουν εγώ που έβρισκα το φαγητό μου μόνο όταν το σιδερένιο πουλί μπορούσε να πετάξει.
Ημουν εγώ που πέρασα πολλές μέρες σε αποκομμένο αφιλόξενο περιβάλλον έχοντας σαν μοναδική σκέψη να παλέψω για την σημαία στο μπράτσο μου.Μια σημαία η οποία ζούσε καθημερινά τον χλευασμό και υποτιμητική στάση από τους σύμμαχους στην ΚFOR Γερμανούς, λόγω των δημοσιονομικών της χώρας αλλά στο τέλος τους έδειξε τί θα πεί Ελληνας και μπήκαν στη θέση τους.Μία σημαία που στον αποχωρισμό της, δάκρυσαν οι προιστάμενοί μας Αμερικανοί και μία σημαία που αγκαλιάστηκε τόσο από Σέρβους αλλά και από Αλβανούς.
Η πορεία μου, λοιπόν, δεν θύμισε σε τίποτα τόπο διακοπών και αναψυχής, αλλά τόπο εμπειριών, δυσκολιών και καθημερινής πάλης.Μετά από όλα αυτά κλείνει ο κύκλος με την επιστροφή μου στην λατρεμένη μου πατρίδα.Μία επιστροφή η οποία έχει καταλήξει τόσο ψυχθοφόρα για εμένα και την οικογένεια μου όσο καμία άλλη δοκιμασία από αυτές που προανέφερα.Μην γνωρίζοντας την ημερομηνία επαναπατρισμού μου θέτω σε ανησυχία και ψυχολογικό πόλεμο τους αγαπημένους μου που τόσο με στερήθηκαν.Ολα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα, αυτές τις Αγιες μέρες, να μην μπορώ να φανταστώ πού θα είμαι.Στο καράβι; Στον αέρα;Σίγουρα στον δρόμο πάντως ...Σίγουρα σε έναν δρόμο μακρύ σε κάθε άκρη της πατρίδας μου.Αυτό όμως που με πονάει περισσότερο είναι ότι σε εμένα τον μικρό τον οποίον σεβάστηκαν και υποκλίθηκαν οι ξένοι, δεν με σεβάστηκε η Δική μου Ελλάδα, δεν με σσεβάστηκαν οι Δικοί μου Ελληνες, δεν με σεβάστηκαν αυτοί που καθορίζουν την τύχη και την ζωή της οικογένειάς μου.
Ρωτάω λοιπόν Κ. Διοικητά του Β΄ Σώματος Στρατού, θέλωντας να δώσω μια απάντηση στην οικογενειά μου, πότε σκοπεύεται να μου πείτε υπεύθυνα και στρατιωτικά ότι θα επαναπατριστώ στις 15 Δεκεμβρίου, όταν στις 6 του ίδιου μήνα στις 13.30 με διαβεβαιώνεται προσωπικά ότι ούτε εσείς ούτε ο Κ. Αρχηγός ΓΕΣ γνωρίζει επακριβώς την ημερομηνία επαναπατρισμού όταν στις 12.00 (μια ώρα πριν) έχω ήδη μάθει τηλεφωνικά ότι έχετε ζητήσει την αποχώρηση μου στις 15 Δεκεμβρίου;Και ρωτώ αυτή είναι η μέριμνα υπερ του προσωπικού;Οταν καρτερικά περίμενα επι τρεις ώρες μέσα στο χιόνι να σας επιδείξω τί έχω εκπαιδευτεί να κάνω και μου γυρίσατε επιδεικτικά την πλάτη;
Αγαπητοί συνάδελφοι που έρχεστε να με αντικαταστησετε, προσαρμόστε καλά κράνη και αλεξίσφαιρα.Είναι αφιλόξενα τοπία η GATE 1, το Nothing Hill και η Dog 33.Οι οικογένειές σας φαντάζονται ότι έρχεστε χωρίς προετοιμασία επειδή κάποιοι κύριοι έτσι το επιθυμούν ή δεν μπορούν να συννενοηθούν;Είστε έτοιμοι να ανταποκριθήτε σε οποιαδήποτε πρόκληση;Με 150 άτομα δεν μπορείτε να φυλάξετε ούτε το στρατόπεδο.Να ετοιμαστούμε να ξεφτιλίσουμε την χώρα μας και για δεύτερη φορά αλλά σε στρατιωτικά πλαίσια,εκεί που πριν μας σεβόντουσαν και μας αναγνώριζαν.Αυτό θα καταφέρει η καινούργια μας ηγεσία στα πρώτα της βήματα.Αυτό το γνωρίζει ο Κύριος Υπουργός;
Καλά Χριστούγεννα σε όλους και τις οικογένειές σας.
Αναγνώστρια
