Τέτοιες μέρες, εντελώς ανεξήγητα, χωρίς καμία ιδιαίτερη αιτία, συνηθίζει να μου χτυπάει με έπαρση την πόρτα το…
ανεκπλήρωτο. Κάνω ταμείο, σε όσα προηγήθηκαν, πολύ παλαιότερα έκανα και σχέδια για το μέλλον. Τώρα σχέδια τέτοια, δεν τ’ αποτολμώ, παρότι το πνεύμα των ημερών επιτρέπει υπερβάσεις του είδους, ή τέλος πάντων, αφήνει περιθώρια στην υπερβολή. Και δεν το κάνω, φαντάζομαι γιατί κουράστηκα ή γέρασα αρκετά ώστε να συνεχίσω να πιστεύω στην έλευση του Αγίου με τα δώρα.
Τα λαμπιόνια παραμένουν στη θέση τους για τα μέλη της οικογενείας που μπορούν ή επιβάλλεται να κάνουν ότι κι εγώ πολλά χρόνια πριν, για την ψυχική τους υγεία. Αλλά και την έμφυτη ανάγκη για μια αίσθηση ισορροπίας. Που έπαψε είναι η αλήθεια να υπάρχει ή δεν υπήρξε ποτέ σαν το θεώρημα με την φυγόκεντρο, που την αναγνωρίζουμε ή την επικαλούμαστε διότι απλά δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Να εξηγήσουμε την τάση του κινούμενου αντικειμένου σε μια στροφή να ‘χει την τάση να εκτραπεί προς την αντίθετη προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Σε όλα τα γιατί πλέον, απαντήσεις υπάρχουν και δεν έχουν, πιστέψτε με, τίποτα το μαγικό. Και τίποτα το υγειές. Απλώς κινούνται στα όρια της λογικής κι αυτού που από συνήθεια μάθαμε ν’ αποκαλούμε «αντικειμενικό».
Οτιδήποτε πέραν αυτού, είναι φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες ή εκ του πονηρού εκπορευόμενο, αφού δεν αποτιμάται και δεν υπαινίσσεται υλική απολαβή, ίσως το μόνο μέτρο, η μόνη σταθερά στην μεταξύ μας συζήτηση, για την οικονομία της κουβέντας. Τα όνειρα και η προσδοκία έπαψαν να έχουν ταυτότητα. Εχουν όμως αριθμούς. Είτε σε μετρητό, είτε και σε πλαστικό χρήμα. Αρκεί να φτιασιδώσουν τη στιγμή κι ας είναι ψεύτικη κι ας το ξέρουν οι πάντες. Να μπογιατίσουν το γκρίζο που ‘ναι παντού κι από ‘κει και πέρα…
Εμαθα πως ο πρωταγωνιστής του Βατοπεδινού σκανδάλου, τελούσε ως αργά χθες υπό παρακολούθηση προκειμένου να οδηγηθεί στις φυλακές. Εμαθα κι άλλα πολλά, όχι από την ίδια την είδηση, όσο από τ’ απόνερα, τα επιγενόμενα και τις αντιδράσεις που αυτών ακολούθησαν. Και ειλικρινά: Ιδίως από τις τελευταίες είναι που στενοχωρήθηκα πιο πολύ. Είναι αυτή η αίσθηση του «ξεπληρώνουν τώρα τα γραμμάτια». Ισως και που το κάνουν τόσο ανερυθρίαστα. Από την άλλη όμως είναι και η ίδια η είδηση. Διότι, αν ο πρωταγωνιστής κινήθηκε στα όρια της νομιμότητας, ξέρουμε όλοι πως δεν το έκανε μόνος του. Το έκανε με την συνδρομή ή ανοχή κι άλλων, οι οποίοι, στερούνται ευθυνών σύμφωνα με την σχετική απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου! Κι ακόμη κι αν δεχθώ ότι έτσι πρέπει να έχουν τα πράγματα για λόγους που εγώ δεν γνωρίζω ή δεν καταλαβαίνω επαρκώς, η Δικαιοσύνη σ’ αυτή τη χώρα εξαντλείται στον Εφραίμ; Και οι τόσοι άλλοι που αποδεδειγμένα ζημίωσαν, χρηματιζόμενοι το ελληνικό δημόσιο, όταν κατείχαν υπουργικές θέσεις; Αυτοί γιατί παραμένουν στο απυρόβλητο; Κι αν αυτοί συνεχίζουν ν’ απολαμβάνουν ανενόχλητοι τους καρπούς των προσπαθειών τους, οι άλλοι που συνέφαγαν ή ανέχθηκαν, αφήνοντάς με στο δρόμο, απλήρωτο χωρίς παρόν και μέλλον; Φαύλος κύκλος! Πού καιρός ή στομάχι για ταμείο, πού καιρός για το ανεκπλήρωτο…
