Η απάντηση είναι απλή για όποιον το αναρωτιέται. Το σύστημα ήταν λάθος. Το σύστημα κατέστρεψε και την οικονομία και τους ανθρώπους. Αυτό το μη εθνικό οικονομικοπολιτικό σύστημα δεν είναι άλλο από τον καπιταλισμό. Αυτό το μοντέλο στηρίχθηκε στις κοινωνικές αξίες του φιλελευθερισμού, διαμορφώνοντας καρκινικές κοινωνίες και διαλύοντας το κοινοτικό παραδοσιακό πνεύμα των τόσο δημιουργικών ευρωπαϊκών λαών. Διάβρωσε τους ανθρώπους και τις κοινωνίες μας.
Σήμερα, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, ένα ολόκληρο σύστημα έχει καταρρεύσει πλέον στις συνειδήσεις όλων. Η τυχόν διάλυση της Ευρωζώνης, δεν θα είναι καθόλου καταστροφή για την Ευρώπη και τα κράτη μέλη, αρκεί αυτή η διάλυση να καταστεί αφετηρία ιδεολογικο-πολιτικών εξελίξεων και επαναπροσδιορισμών σε κάθε χώρα! Είναι απορίας άξιον πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολιτικοί που πιστεύουν ότι ο φιλελευθερισμός μπορεί να έχει προοπτική και εθνικό χαρακτήρα... Αυτό δεν μπορεί να γίνει ποτέ σε μία Ευρώπη που δεν έχει αίσθηση ενότητας και αλληλεγγύης. Πόσο μάλλον σε κράτη που δεν είναι θωρακισμένα με ακατάλυτες αρχές κοινωνικής προστασίας. Το υπερεθνικό κεφάλαιο θα είναι πάντα καταστροφικό σε φιλελεύθερα κράτη. Αντιθέτως η εθνική οικονομία και το εθνικιστικό - προστατευτικό κρατικός μπορούν να εγγυηθούν παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση κάθε χώρας! Ακόμη και στο σημερινό παγκόσμιο status. Για να προχωρήσουμε σε αυτές τις εξελίξεις, είναι καιρός οι κοινωνίες μας να προσδιορίσουν τον πραγματικό εχθρό και να αποφασίσουν να απαλλαγούν από τα σιωνιστικά αφεντικά του πλανήτη.
Η ελευθερία κερδίζεται με αγώνες και δεν χαρίζεται ποτέ. Και σήμερα ο άνθρωπος προτιμά να θυσιάσει την ελευθερία του χάρη μιας κάποιας εξασφάλισης υλικών αγαθών ή γενικότερα μιας σχετικής ασφάλειας για τη ζωή του. Την διαχρονική απάντηση μας δίνει τόσο εύστοχα και σκληρά ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: "όποιος θυσιάζει την ελευθερία του χάριν της ασφάλειας δεν αξίζει ούτε ελεύθερος να είναι ούτε ασφαλής". Ευρώπη σπάσε τα δεσμά.
