Οι κοινωνικές εκκαθαρίσεις συνεχίζονται με καλπάζουσα ροή.
H εικονογραφία της πόλης, σιδερένια ρολά, μεταλλικές κλειδαριές, τοίχοκολλημένες αγγελίες ενοικιάζεται η πωλείται, απλώνονται στον αστικό ιστό των πόλεων ανά την επικράτεια.
Πέφτουν αναίσθητες από τα πυρά της ύφεσης η μια μετά την άλλη οι γειτονιές.
Ο συναγερμός ηχεί συχνότερα, καταφύγια τα σπίτια μας, το ηλεκτρικό με δελτίο και η θέρμανση ανά τετράγωνο.
Η βολεμένη οικονομική πιλοτική συμφωνική του συντάγματος συνεχίζει να παίζει τα γεμάτα απειλή και εκβιασμό άσματα της σε ένα καταρρακωμένο και ημιλιπόθυμο κοινωνικό ακροατήριο.
Το Σουξέ η ‘επόμενη δόση’ βγαίνει σε επανεκδόσεις ανατρίμηνο γίνεται ανάρπαστο και αποσύρεται
Ο μαέστρος έχει οίστρο και μουσικοί και ερμηνευτές πρόθυμοι προβάρουν και εκτελούν ασταμάτητα.
Στον αδιάφορο 27χρονο ημιάνεργο που επί μια τριετία περιπλανήθηκε σε ανασφλιστες σχέσεις, δουλειές του ποδαριού και τώρα προσγειώθηκε στο πουθενά.
Στο θυμωμένο 40χρονο επαγγελματία που αισθάνθηκε με πρωτοφανή ένταση να αποδομείται η εικόνα της σταθερότητας και εξέλιξης που είχε οικοδομήσει.
Σε αυτόν που διαπίστωσε ότι οι ευκαιρίες ελαχιστοποιούνται, οι προσδοκίες συνθλίβονται στην επώδυνη πραγματικότητα.
Στον 55χρονο νεοάνεργο που σε ευρισκόμενος σε άμυνα βίωσε μια οδυνηρή προσωπική ήττα, χάνοντας εργασία και οικογένεια ενώ στην συνέχεια συνάντησε εχθρικό και κυνικό κοινωνικό περιβάλλον που του κραυγάζει ξόφλησες.
Στον 75χρονο που με ηχηρή σιωπή και βλέμμα σκυφτό αντικρίζει μπροστά του μια κοινωνία μελαγχολικάτσαμπουκαλεμενη, ηθικά ηττημένη, επιθετικά φοβική, απαισιόδοξη, με ελάχιστη αλληλεγγύη και μηδενική ανοχή.
Στην 20χρονη κοπέλα που μετά από ένα 10ωρο σε ταχυφαγείο στέκεται σε παγκάκι του Συντάγματος καπνίζοντας, δίνει όρκο και πίστη ότι δεν θα τα παρατήσει δεν θα κλιστεί, θα συνεχίσει να ονειρεύεται ότι μέρες καλύτερες θα έρθουν.
Στην μισοκοιμισμένη 45χρονη αποκλειστική του Λαϊκού που ξημερώματα, κολλά το πρόσωπο της στο τζάμι λεωφορείου και από τα ακουστικά ακούει την χαρούλα να της τραγουδάει το μη σε νοιάζει.
Στον 30 χρόνο υπάλληλο καταστήματος κινητής τηλεφωνίας που κάθε μέρα βλέπει περίπου 2.000 συνάνθρωποί μας να μένουν χωρίς δουλειά και προσεύχεται η σειρά του να αργήσει!
Στους νέους που μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού.
Στους εργαζόμενους και μικρομεσαίους που πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης
Στους ηλικιωμένους που δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους
Με όλο αυτό τον ορυμαγδό των εξελίξεων που μετατρέπουν χιλιάδες ακόμα νοικοκυριά σε νεόπτωχους.
Τούτων δοθέντων, μπορεί κανείς με την απλή λογική να βλέπει ότι μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή επί μακρόν;
Δεν τους αγγίζει τους παραγωγούς και σολίστες η κατάληξη αυτή, δεν κοιτούν στην πλατεία, προβάρουν και εκτελούν με το βλέμμα κολλημένο στον μαέστρο.
H εικονογραφία της πόλης, σιδερένια ρολά, μεταλλικές κλειδαριές, τοίχοκολλημένες αγγελίες ενοικιάζεται η πωλείται, απλώνονται στον αστικό ιστό των πόλεων ανά την επικράτεια.
Πέφτουν αναίσθητες από τα πυρά της ύφεσης η μια μετά την άλλη οι γειτονιές.
Ο συναγερμός ηχεί συχνότερα, καταφύγια τα σπίτια μας, το ηλεκτρικό με δελτίο και η θέρμανση ανά τετράγωνο.
Η βολεμένη οικονομική πιλοτική συμφωνική του συντάγματος συνεχίζει να παίζει τα γεμάτα απειλή και εκβιασμό άσματα της σε ένα καταρρακωμένο και ημιλιπόθυμο κοινωνικό ακροατήριο.
Το Σουξέ η ‘επόμενη δόση’ βγαίνει σε επανεκδόσεις ανατρίμηνο γίνεται ανάρπαστο και αποσύρεται
Ο μαέστρος έχει οίστρο και μουσικοί και ερμηνευτές πρόθυμοι προβάρουν και εκτελούν ασταμάτητα.
Στον αδιάφορο 27χρονο ημιάνεργο που επί μια τριετία περιπλανήθηκε σε ανασφλιστες σχέσεις, δουλειές του ποδαριού και τώρα προσγειώθηκε στο πουθενά.
Στο θυμωμένο 40χρονο επαγγελματία που αισθάνθηκε με πρωτοφανή ένταση να αποδομείται η εικόνα της σταθερότητας και εξέλιξης που είχε οικοδομήσει.
Σε αυτόν που διαπίστωσε ότι οι ευκαιρίες ελαχιστοποιούνται, οι προσδοκίες συνθλίβονται στην επώδυνη πραγματικότητα.
Στον 55χρονο νεοάνεργο που σε ευρισκόμενος σε άμυνα βίωσε μια οδυνηρή προσωπική ήττα, χάνοντας εργασία και οικογένεια ενώ στην συνέχεια συνάντησε εχθρικό και κυνικό κοινωνικό περιβάλλον που του κραυγάζει ξόφλησες.
Στον 75χρονο που με ηχηρή σιωπή και βλέμμα σκυφτό αντικρίζει μπροστά του μια κοινωνία μελαγχολικάτσαμπουκαλεμενη, ηθικά ηττημένη, επιθετικά φοβική, απαισιόδοξη, με ελάχιστη αλληλεγγύη και μηδενική ανοχή.
Στην 20χρονη κοπέλα που μετά από ένα 10ωρο σε ταχυφαγείο στέκεται σε παγκάκι του Συντάγματος καπνίζοντας, δίνει όρκο και πίστη ότι δεν θα τα παρατήσει δεν θα κλιστεί, θα συνεχίσει να ονειρεύεται ότι μέρες καλύτερες θα έρθουν.
Στην μισοκοιμισμένη 45χρονη αποκλειστική του Λαϊκού που ξημερώματα, κολλά το πρόσωπο της στο τζάμι λεωφορείου και από τα ακουστικά ακούει την χαρούλα να της τραγουδάει το μη σε νοιάζει.
Στον 30 χρόνο υπάλληλο καταστήματος κινητής τηλεφωνίας που κάθε μέρα βλέπει περίπου 2.000 συνάνθρωποί μας να μένουν χωρίς δουλειά και προσεύχεται η σειρά του να αργήσει!
Στους νέους που μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού.
Στους εργαζόμενους και μικρομεσαίους που πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης
Στους ηλικιωμένους που δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους
Με όλο αυτό τον ορυμαγδό των εξελίξεων που μετατρέπουν χιλιάδες ακόμα νοικοκυριά σε νεόπτωχους.
Τούτων δοθέντων, μπορεί κανείς με την απλή λογική να βλέπει ότι μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή επί μακρόν;
Δεν τους αγγίζει τους παραγωγούς και σολίστες η κατάληξη αυτή, δεν κοιτούν στην πλατεία, προβάρουν και εκτελούν με το βλέμμα κολλημένο στον μαέστρο.
Αγνοούν όμως ότι σε λίγο καιρό όπως εξελίσσεται η επέκταση της κρίσης, οι συνθέτες και σολίστες θα παίζουν με τα επίχρυσα όργανα τους πριβέ και ινκόγκνιτο στα αφεντικά τους
