Αράβων, θέτοντας σε κίνηση σειρά αντιδράσεων και επαναστάσεων στον Αραβικό κόσμο.
Στην Σίντι Μπουζίντ, στο κέντρο της Τυνησίας ο νεαρός πωλητής φρούτων και λαχανικών λούζεται με καύσιμο και καίγεται, αφού αστυνομικοί κατάσχουν τον πάγκο με το εμπορευμά του, και τον χαστουκίζουν. Η πράξη του αποτελεί κραυγή αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης και αλλλαγής, που συνεχίζει να ακούγεται στην ευρύτερη περιοχή, που βρίσκεται σε αναταραχή μέχρι και σήμερα.
Από τότε, τρεις δικτάτορες έχουν ανατραπεί: ο Μπεν Αλί της Τυνησίας, ο Χόσνι Μουμπάρακ της Αιγύπτου και ο Μουάμαρ Καντάφι της Λιβύης. Παρ’ όλα αυτά πολιτικοί αναλυτές συνεχίζουν να επισημαίνουν τον αργό ρυθμό αλλαγών στην περιοχή, κάνοντας λόγο για “Αραβικό Χειμώνα”. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι και στην περίπτωση της Ανατολικής Ευρώπης, δύο δεκαετίες μετά, τα συστήματα βρίσκονται ακόμη υπό διαμόρφωση. Σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική να αλλάξει μέσα σε έναν χρόνο.
Η αστάθεια είναι έκδηλη παντού. H μετάβαση της Αιγύπτου σε καθεστώς πολιτικής διακυβέρνησης προχωρεί με αργά βήματα, καθώς οι Αιγύπτιοι συνεχίζουν να προσέρχονται στις κάλπες. Το κυβερνών στρατιωτικό συμβούλιο δείχνει ότι θα παραιτηθεί από την εξουσία μόνο μετά από μεγάλη πίεση. Η οικονομία και η ελπίδα του λαού της Αιγύπτου έχουν κάνει βουτιά, καθώς ο λαός περιμένει την μετάβαση σε πολιτική διακυβέρνηση. Από το άλλο μέρος, στην Υεμένη, πολλοί δεν έχουν πειστεί από την συμφωνία μεταβίβασης εξουσίας, η οποία εξασφαλίζει στον Σάλεχ και την οικογένειά του ασυλία από δίωξη καθώς και τη διατήρηση της πολιτικής επιρροής. Οι επαναστάτες της Λιβύης αντιμετωπίζουν την άμεση πρόκληση της οικοδόμησης του κράτους από το μηδέν, στη βάση των δημοκρατικών αρχών. Για να γίνει όμως αυτό, οι Λίβυοι θα πρέπει να αφήσουν κάτω τα όπλα.
Λίγο μακρύτερα, οι Σύριοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα καθεστώς που συνεχίζει την αιματηρή καταστολή και τους βασανισμούς, με τη διεθνή κοινότητα να παραμένει διχασμένη σχετικά με τους τρόπους παρέμβασης, προκειμένου να τερματιστεί η αυξανόμενη βία. Τέλος, στο Μπαχρέιν, η απουσία πραγματικού εθνικού διαλόγου παραμένει μεταξύ των κυβερνώντων και της καταπιεσμένης πλειοψηφίας σιιτών, που δεν εκπροσωπούνται επαρκώς στην κυβέρνηση.
Η επιθυμία για αλλαγή είναι διάχυτη. Για πρώτη φορά, οι άνθρωποι αποκτούν φωνή και ιδρύουν νέα κόμματα και ιδρύματα, ανεξάρτητα από τους αυταρχικούς κυβερνήτες και τις εξωτερικές παρεμβάσεις, που επί μακρόν κατέπνιγαν την πολιτική πρόοδό τους. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν η θυσία του Μπουαζίζι θα “γεννήσει” ένα νέο Αραβικό κόσμο.
