Στην πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε, επιχειρώντας να εξηγήσει όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα στη Ρωσία, με την αντιπολίτευση να βγάζει στο δρόμο διαδηλωτές, αμφισβητώντας το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, και ζητώντας μετ’ επιτάσεως την επανάληψη της διεξαγωγής τους, ο «τσάρος» έδωσε επαρκείς ενδείξεις ότι δεν έχει απολέσει το feeling της ηγεμονίας.
Αφού λοιπόν υποσχέθηκε ότι θα τοποθετήσει κάμερες στα εκλογικά κέντρα, προκειμένου να μην υπάρξουν υπόνοιες νοθείας στις προεδρικές εκλογές του 2012, εξαπέλυσε επίθεση κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, και συνολικά της Δύσης, κατηγορώντας τους για διαρκείς προσπάθειες παρέμβασης στα εσωτερικά θέματα της Ρωσίας.
Εκεί, μεταξύ άλλων, είπε μια μεγάλη αλήθεια, που εξηγεί εν πολλοίς και την παρεξηγημένη… legacy των Ηνωμένων Πολιτειών, αναφορικά με τις διεθνείς σχέσεις τους. Και την ισορροπία δυνάμεων στον πλανήτη, που ανά διαστήματα επιχειρούν να αναδιανείμουν.
«Οι ΗΠΑ δεν θέλουν συμμάχους. Θέλουν υποτελείς», ήταν η φράση του Βλαντιμίρ Πούτιν, που έμοιαζε βγαλμένη από τη ιστορική μνήμη και τη ζώσα πραγματικότητα. Αυτό είναι και το θεμελιώδες πρόβλημα της αμερικανικής διπλωματίας, που λειτουργεί διαβρωτικά σε εποχές οξυμένων κρίσεων, όπως είναι η σημερινή.
Αν η άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχε διάθεση ειλικρινούς συνεννόησης και συνεργασίας, αν επένδυε στη σύνθεση ως πολλαπλασιαστική δύναμη προόδου για λαούς, κοινωνίες και έθνη, η διαχείριση της οικονομικής κρίσης θα ήταν πολύ ευκολότερη. Και φυσικά, αποτελεσματικότερη.
