Το αίτημα αυτό προβάλλεται από το πολιτικό σύστημα , τις ηγεσίες των κομμάτων ,τους θεσμικούς φορείς και την κοινωνία των πολιτών.
Το πρώτο ερώτημα που κυριαρχεί είναι που θέλουμε να πάμε και πότε;
Το δεύτερο είναι ποιές είναι οι προϋποθέσεις ,δηλαδή τα πράγματα εκείνα που πρέπει να γίνουν ώστε να μας οδηγήσουν με ασφάλεια στο στόχο αυτό;
Και το τρίτο είναι εαν υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση.
Πρώτα απ όλα βέβαια πρέπει να ασχοληθούμε με τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, που αναδεικνύονται μέσα από αυτή την ύφεση, όπως:
Αρκετοί κλάδοι της οικονομίας ,παρά τις απελευθερώσεις που έγιναν τελούν υπό κρατική παρέμβαση καθώς εξυπηρετούσαν τις ανάγκες μας άλλης εποχής πχ μεταφορείς, συμβολαιογράφοι ,φαρμακοποιοί, το καμποτάζ από το οποίο χάνουμε ένα δις ετησίως και συνολικά από τα προστατευόμενα επαγγέλματα πέντε δις ετησίως.
Ισχυρές αντιστάσεις από προνομιακές ομάδες πληθυσμού π.χ. συντεχνίες του Δημοσίου που επιδιώκουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους σε βάρος των υπολοίπων εργαζομένων, της παραγωγικής οικονομίας του ιδιωτικού τομέα.
Το σοβαρό έλλειμμα Παιδείας που δεν διδάσκει αλτρουισμό, συλλογικότητα ή ομαδικότητα. Η κοινωνία διακρίνεται από τη νοοτροπία του γρήγορου κέρδους και του εύκολου πλουτισμού ,από την ανάληψη ρίσκου με σκοπό τα μπόνους και την έλλειψη κοινωνικής ευθύνης.
Η έλλειψη ευελιξίας στους εργαζόμενους (και όχι στην αγορά εργασίας) καθώς η χώρα έχει ανάγκη ευέλικτων εργαζομένων εκπαιδευμένων και μορφωμένων που θα μπορούν να μετακινούνται από τον ένα κλάδο στον άλλο με βάση τις ανάγκες της αγοράς εργασίας .
Η αδυναμία συγκρότησης ενός ισχυρού και αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους που λανθασμένα στην Ελλάδα το έχουμε συνδέσει με την παροχή μόνο συντάξεων. Το κοινωνικό κράτος οφείλει να λειτουργεί πρώτον ,αναδιανεμητικά με στόχο την ισοκατανομή των βαρών και τη μείωση της φτώχειας δεύτερον, αντισταθμιστικά στην τάση του καπιταλισμού να παράγει ανισότητες και τρίτον, αντικυκλικά και προβλεπτικά στη φάση του οικονομικού κύκλου που δημιουργεί ύφεση.
Βασικός ρόλος του κοινωνικού κράτους σε περιόδους ύφεσης στην οικονομία είναι να ενεργοποιεί τους αυτόματους σταθεροποιητές πχ επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης, σύστημα υγείας, προκειμένου να εξασφαλιστεί η προστασία των αδύναμων κοινωνικών τάξεων.
Είναι αλήθεια ότι αρκετές χώρες περνούν από τις ανοδικές στις καθοδικές φάσεις του οικονομικού κύκλου αλλά τα καταφέρνουν. πχ. η Ιαπωνία μετά την πτώση της κλωστοϋφαντουργίας κατέληξε στην βιοτεχνολογία, η Φινλανδία βρήκε τη λύση για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με τη συνέργεια διαφόρων business units για τη παραγωγή του ίδιου προιόντος, η Τουρκία επένδυσε στην εξωστρέφεια αξιοποιώντας το πλεονέκτημα του χαμηλού εργατικού κόστους κ.ά.
Στην χώρα μας αντίθετα όχι μόνο δεν αξιοποιούμε την έρευνα,την τεχνολογία και την καινοτομία ,αφού δεν μπορούμε να έχουμε πλεονέκτημα χαμηλών ημερομισθίων, αλλά και σε οποιδήποτε δημιουργική επενδυτική πρωτοβουλία συναντώνται σφοδρές αντιστάσεις, και ως εκ τούτου δεν αλλάζει τίποτε.
Είμαστε στις τελευταίες θέσεις από πλευράς έντασης ανταγωνισμού με βάση την κατάταξη του ΟΟΣΑ.
Όλοι στην Ελλάδα επιθυμούν τις αλλαγές για τους άλλους όχι όμως για τον εαυτό τους.
Ο μεγαλύτερος ασθενής είναι σήμερα το κράτος που είναι εξαρτημένο από επιχειρηματικά, συνδικαλιστικά και κομματικά συμφέροντα.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ένα bing bang στην ανάπτυξη για να μπει η χώρα σε τροχιά δημιουργίας και προοπτικής, και αυτό είναι συνάρτηση τριών βασικών προϋποθέσεων:
Ισχυρής και αποτελεσματικής πολιτικής ηγεσίας αποφασισμένης να συγκρουστεί με κάθε λογής κομματικά και συντεχνιακά συμφέροντα.
Απελευθέρωσης της αγοράς και μεγαλύτερης ευελιξίας των εργαζομένων.
Ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας καθώς και της δημιουργίας κατάλληλου περιβάλλοντος προσέλκυσης ξένων επενδύσεων,και
Επικέντρωσης σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας τουρισμός, ναυτιλία, εμπόριο που είναι δυνατόν να ενεργοποιηθούν άμεσα με ανάληψη επενδυτικών πρωτοβουλιών και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
http://www.statesmen.gr/
