Προφανώς η κίνηση των άλλων εκλαμβάνεται ως δική μας πλεύση. Επί της ουσίας είμαστε ακινητοποιημένοι εν μέσω θαλασσοταραχής νέων μέτρων και το κυριότερο χωρίς πυξίδα και με «εξουθενωμένο» ανώτερο και κατώτερο πλήρωμα. Είναι εμφανές ότι η χαραχθείσα πορεία ήταν από την πρώτη στιγμή λάθος. Όπως επίσης είναι οφθαλμοφανές ότι το λάθος πληρώθηκε ακριβά από όλους, αλλά όχι από τους λίγους που το δημιούργησαν. Στο σημείο που βρισκόμαστε υπάρχουν τρεις επιλογές:
Α) Φορτώνουμε το σκάφος και με νέα μέτρα μέχρι να βουλιάξει.
Β)Αποφασίζουμε να βγούμε στη στεριά χάνοντας το ταξίδι.
Γ)Διορθώνουμε την πορεία και αποφασίζουμε να ρισκάρουμε.
Τέλος πάντων κάτι πρέπει να κάνουμε. Αυτή η ακινησία αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε καταστροφή.
