Το παρελθόν και οι ιστορικές μνήμες έχουν μόνιμες επιπτώσεις στο dna και των δυο λαών, που διαπερνά γενιές και κοινωνικές συνθήκες. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμείνουμε αγκυλωμένοι σε δοξασίες, αντί να αναζητήσουμε τις συνθήκες για μια ρεαλιστική «συγκατοίκηση».
Η σύγχρονη Ελλάδα, δικαιούται να ισχυρίζεται ότι έχει… περπατήσει προοδευτικά προς αυτή την κατεύθυνση. Οι κυβερνήσεις στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ειδικά μετά το 1990, εμπέδωσαν την πολιτική της στήριξης της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας.
Προσδοκώντας ότι μια Τουρκία πιο κοντά στις Βρυξέλλες, από ό, τι στα… βάθη της Ανατολίας, θα είναι μια χώρα η οποία από την πλευρά της θα ομνύει σε μια εθνική δέσμευση για δημιουργική συνεργασία.
Η ανάδειξη του Ταγίπ Ερντογάν σε νέο «Ατατούρκ» ήταν το crash test αυτής της στρατηγικής προσέγγισης. Όχι μόνο σε ό, τι έχει να κάνει με την Ελλάδα, αλλά συνολικά με την Ευρώπη. Την πολιτισμένη και Χριστιανική Ευρώπη, για να μην ξεχνιόμαστε.
Πράγματι, υπό την ηγεσία του Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία έκανε βήματα προόδου. Βήματα προς τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό. Άλλαξε. Αποδείχτηκε ωστόσο ότι η απόσταση που είχε να καλύψει ήταν μεγάλη. Και τα βήματα που έκανε, αποδείχτηκαν κάθε άλλο παρά αρκετά.
Με αφορμή την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από την Κύπρο, το δεύτερο εξάμηνο του 2012, η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ότι θα «παγώσει» τις σχέσεις της με την Ένωση, στην οποία προσδοκά κάποια στιγμή στο μέλλον, να ενταχθεί ως πλήρες και ισότιμο μέλος. Χωρίς ειδικές σχέσεις, υποσημειώσεις και αστερίσκους.
Η Τουρκία ωστόσο, προχώρησε από χθες στο «πάγωμα» των σχέσεών της με τη Γαλλία, δηλαδή τη δεύτερη ηγέτιδα δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά τη Γερμανία. Αφορμή στάθηκε η ψήφιση νόμου από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, την οποία η Άγκυρα συνεχίζει να αρνείται. Σε πείσμα της Ιστορίας, της πραγματικότητας και της κοινής λογικής.
Μήπως λοιπόν, ως Ευρωπαίοι και όχι απλά ως Έλληνες, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τις σχέσεις μας με την Τουρκία; Μια χώρα που αναζητεί και βρίσκει αφορμές για να… βάζει πάγο στις γέφυρες επικοινωνίας και συνεννόησης.
Οι «καθαρές λύσεις» άλλωστε, δεν υπέσκαψαν ποτέ το μέλλον, ούτε λειτούργησαν διαβρωτικά εις βάρος του. Αντιθέτως, επαναπροσδιόρισαν τις προοπτικές χωρών, λαών και κοινωνιών. Διευκόλυναν τα πράγματα. Και την αξιολογική κρίση της Ιστορίας.
statesmen.gr
