να διευκολύνει την εξάρτηση του ατόμου από κέντρα τα οποία αντλούν δύναμη απο την ανυπαρξία δυνατότητας συγκρότησης οργανωμένης κοινωνίας.
Σε μια τέτοια κοινωνία δεν ευδαιμονούν οργανώσεις ή κόμματα, δεν έχουν δηλαδή λόγο ύπαρξης, δεν αντιστοιχίζονται με τις ανάγκες του ατόμου, αν και πάντοτε υπάρχει ο ανταγωνισμός μεταξύ ατόμων και συμφερόντων και πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος διασπάσεων και δημιουργίας ανταγωνιστικών κέντρων εξουσίας.
Προφανώς αν υιοθετηθεί ένας τέτοιος στρατηγικός στόχος, ο οποίος αναζητά επί της ουσίας την Δημοκρατία με φιλοσοφικούς όρους, η έννοια "οργάνωση" , σήμερα, θα έπαιζε μονοδιάστατα, ρόλο εξαρθρωτή καταστάσεων και θεωριών που έχουν εδραιωθεί ως συνείδηση και έχουν μετεξελιχθεί σε εργαλεία σκέψης και κατάθεσης προβληματισμών. Βέβαια υποστηρίζεται ότι οι θεωρίες που αποτελούν συμπεράσματα έρευνας, αποτελούν εργαλεία διατύπωσης ολοκληρωμένων προτάσεων που στο σύνολό τους διαμορφώνουν νέες τάσεις και και νέες θεωρίας.
Μέχρι σήμερα όμως όποτε μια θεωρία αναγορεύθηκε σε αξίωμα, τότε απέδειξε την σαθρότητα της βάσης πάνω στην οποία οικοδομήθηκε.
Όμως βασικό χαρακτηριστικό όλων των θεωριών είναι η εξάρτηση του ατόμου από κέντρα που επιβουλεύονταν το ισοδύναμο, το ισοβαρές και την αυθεντικότητας της των ατόμων κοινωνία.
βασικό εγχείρημα όλως των θεωριών - ιδεολογιών, είναι η επιρροή του ενστίκτου και η υποταγή του λογικού στο ένστικτο. Δηλαδή η διαμόρφωση συνείδησης καταστάσεων και αποδοχή ταξικών συγκροτήσεων, οι οποίες βρίσκονται σε μια συνεχή διαμάχη επικράτησης της μίας πάνω στην άλλη.
Καθώς γνωρίζουμε η συνείδηση αποτελεί το συμπύκνωμα πρόσληψης συναισθηματικών εμπειριών και δεν αποτελεί νοητικό συμπύκνωμα παραγωγής νου, είναι εν πολλοίς κατευθυνόμενη και λειτουργεί εμβολοματικά στην υποταγή του λογικού στο ένστικτο.
Τον ίδιο ακριβώς ρόλο εμβόλου παίζουν και οι ιδεολογίες που περιχαρακώνουν διασπώντας τα άτομα σε συγκρουσιακά σύνολα αντιμαχόμενων συμφερόντων. Προφανώς με όρους φυσικής ακολουθίας οι συγκρούσεις ατόμων ή συνόλων αποτελεί αρμονική λειτουργία της φύσης.
Άλλο όμως αυτό και άλλο να εξωθεί κανείς τις συγκρούσεις για την υποταγή των λειτουργιών της φύσης στην εξουσία ενός συνόλου συμφερόντων πάνω στον άνθρωπο και πάνω στην φύση που τον γεννά και τον περιβάλλει.
Η κρίσεις και οι εκπτώσεις των πολιτικών συστημάτων αποτελούν κατά κύριο λόγο συνέπεια των κρίσεων και εκπτώσεων των ιδεολογιών.
Σήμερα, ενοχοποιημένα καθώς είναι τα πολιτικά συστήματα ως χρεοκοπημένα εργαλεία των ιδεολογιών που τα έχουν υιοθετήσει, έχουν οδηγήσει τα Πολιτικά - Κοινωνικά Κράτη σε υποταγή και εξάρτηση από τα αντίστοιχά τους Οικονομικά.
Επιπλέον σήμερα δεν υπάρχει ούτε ως ερώτημα η αμφισβήτηση των ιδεολογιών ώστε να ξεκινήσει μια ξενάγηση στο χώρο των παλαιών αναζητήσεων που θα μπορούσε να θέσει ξανά σε λειτουργία την μηχανή παραγωγής ιδεών και, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την Ελλάδα, στην παραγωγή της ιδιαιτερότητας, για κάτι που ξεχωρίζει η Ελληνική φιλοσοφία από όλες τις άλλες.
Η νεότερη Ελληνική φιλοσοφία αποτελεί το εξώγαμο της ανάγκης προσάρτησης του κράτους στην Δύση και τον ¨Πολιτισμό" της, άρα και την αναγνώρισή της ως "Πολιτισμένη" και "Αναπτυγμένη" και της, με θεολογικούς όρους, συγκρότησης της σε "Έθνος" και συνέχεια των Αρχαίων Ελλήνων.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η Ιδιαιτερότητα της Ελληνικής φιλοσοφίας στριμώχτηκε από την Αντί -Φιλοσοφία του Δυτικού Πολιτισμού και η συγκρότηση την Ελληνικής κοινωνίας ερμηνεύτηκε και προσαρμόστηκε στην βάση των θεωριών ( ιδεολογιών) της Φιλοσοφίας της οικονομικής ανάπτυξης, που αποτελεί και την "πηγή" παραγωγής Φιλοσοφίας για τους Δυτικούς.
Έχοντας λοιπόν απεξαρτηθεί από τα δεσμά καταστατικών διατάξεων και "συλλογικών" αποφάσεων ή "συλλογικών" αναζητήσεων βρίσκομαι στην πλεονεκτική θέση να μπορώ να βλέπω, να παρακολουθώ, να υιοθετώ, να ερευνώ χωρίς προκαταλήψεις ή αναγκαίες "προσαρμογές άμυνας" όπως συνήθως επικρατεί σε όλους τους οργανωμένους χώρους.
