Του ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ
Προς τι ο καημός κι ο αλληλοσπαραγμός; Για την καρέκλα; Αλλά ποια καρέκλα, εκείνη του… 10%, αν είναι ακόμη τόσο; Φαντάζομαι πως όχι… Δεν είναι η καρέκλα του Παπανδρέου, ακριβώς. Είναι να ξαναμπούν ως φορέας στο παιγνίδι. Βγήκαν οικειοθελώς... γιατί πέραν των άλλων αδυνατούσαν να φαντασθούν το «πόσο πολύ» και τώρα που συνειδητοποίησαν ότι ο επόμενος στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μείνει με το δάνειο ανά χείρας, το ξανασκέφθηκαν.
Συζητήσεις επί συζητήσεων, με πρόσχημα τα πολιτικά χαρακτηριστικά, χαρακτηριστικά φθαρμένα κι απαξιωμένα από τους ίδιους, παντελώς αδιάφορα για τις πλειοψηφίες που άλλοτε απευθύνονταν, όποτε οι ίδιοι έκριναν αναγκαίο να τους απευθύνουν δι’ ολίγον το λόγο… Συζητήσεις επί συζητήσεων και για τον Πρόεδρο και για τον αυτός θα ’ναι ακηδεμόνευτος ή πρώτος μεταξύ ίσων κ.λπ.-κ.λπ. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου εν ολίγοις, προκειμένου το ξεφτισμένο από τα χρόνια προϊόν να καταφέρει να κατέλθει στις προσεχείς εκλογές μετά το Πάσχα χωρίς να δικαιώσει τα σημερινά ποσοστά των δημοσκοπήσεων.Αυτό που στο ΠΑΣΟΚ επιχειρούν –χωρίς αυτό να δεσμεύει ή ν’ αποδίδει τις σκέψεις που κάνει τούτη την ώρα ο Παπανδρέου στο θολωμένο του μυαλό- είναι να παραμείνουν στο παιγνίδι. Να επαναλάβουν αυτό που και το 1996 συνέβη, όταν πριν την αποχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου ο Μιλτιάδης Εβερτ ήταν ο αδιαφιλονίκητος εν αναμονή πρωθυπουργός και λίγους μήνες αργότερα ένα ερείπιο με την ήττα του… Οχι, δεν φαντάζομαι ότι πιστεύει στα σοβαρά κανείς στο ΠΑΣΟΚ ότι μπορεί να κερδίσει εκλογές. Περί διαχείρισης της ήττας του πρόκειται και διασφάλισης στο βαθμό που οι καταστάσεις το επιτρέψουν κάποιων εκ των σημερινών οφίτσιων. Γι’ αυτό και το μόνο που σαφώς και χωρίς περιστροφές προέκυψε από την μακρά συζήτηση του ατύπου οργάνου των επιφανών και επίδοξων, είναι πως κανείς εξ’ αυτών δεν προτίθεται ν’ απαλλάξει με την παρουσία του την κυβέρνηση Παπαδήμου! Θέλουν να φθάσουν στην κάλπη πέρα από επίδοξοι και δώρα φέροντες για το νεφοσκεπές μέλλον της παράταξής τους και της χώρας, όντας υπουργοί. Οχι γιατί ο τίτλος τους περιποιεί τιμή, αλλά γιατί μπορεί υπό προϋποθέσεις να τους παράσχει προβάδισμα, είτε για την εκλογή τους στο ρόλο του Χαλίφη, είτε για μια θέση στην επιτροπεία του…
Θυμάμαι εκείνες τις μέρες που ο Παπανδρέου σχοινοβατούσε ανάμεσα στον Πετσάλνικο και την Ελσα, πως κάποιοι της κοινοβουλευτικής του ομάδας στο Περιστύλιο σχολίαζαν σκωπτικά πως στο τέλος θα επετύγχαναν να κάνουν τον Παπαδήμο… κόμμα! Τότε ακούστηκε σαν αστείο… Σήμερα, σκέφτομαι, πως έπαψε να είναι. Γιατί αποδεδειγμένα δεν μπορούν, γιατί παντοιοτρόπως το διατυμπανίζουν και γιατί απλά, η πολιτική έχει γίνει πολύ σοβαρή υπόθεση για ν’ αποτολμήσει κάποιος να την αφήσει στα χέρια τους…
