Να που φθάνουμε λοιπόν στο τέλος αυτής της… γεμάτης σκαμπανεβάσματα περίεργης διαδρομής, φοβάμαι έχοντας αποσπάσει ελάχιστη γνώση...
παρά το ότι οι προσλαμβάνουσες και τα ερεθίσματα υπήρξαν ασυνήθιστα πολλά.
Απέμειναν λιγότερες από εικοσιτέσσερις ώρες μέχρις ότου ο Δήμαρχος της Αθήνας σβήσει τα φώτα μιας πόλης που δεν κατάφερε να κρύψει τη γύμνια της, μιας χώρας που δεν κατάφερε να σταματήσει τον ιδιότυπο κατήφορό της, ανθρώπων που μοιάζουν χαμένοι, εγκλωβισμένοι, φοβισμένοι και πάντως ανήμποροι να επηρεάσουν τις εξελίξεις που τους αφορούν. Τόσα λαμπιόνια κι όμως τίποτα δεν θυμίζει γιορτή! Τίποτα που να επιτρέψει στη στιγμή να δώσει τη σκυτάλη στην αισιοδοξία. Τίποτα που να υπαινιχθεί στα σοβαρά ότι το αύριο μπορεί και να ‘ναι λιγάκι καλύτερο, γιατί εμείς, εκείνοι, όλοι μας, προσπαθήσαμε με ειλικρίνεια γι’ αυτό…
Η χρονιά, αυτή η δύσκολη χρονιά, φεύγει κληροδοτώντας στην επόμενη πολλά μεγάλα και δυσεπίλυτα προβλήματα, άλλα που αφορούν και σχετίζονται άμεσα με το παρόν και το μέλλον τούτης της χώρας κι άλλα, αυτά που μονοπωλούν την μίζερη επικαιρότητά μας, που ελάχιστα αν όχι καθόλου την αφορούν, σχετίζονται με την ουσία, τις έγνοιες και τα προβλήματα των πολιτών της.
Αναρωτιέμαι ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει για πόσο ακόμη ο Παπανδρέου θα παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ, ή αν τον διαδεχθεί ο άλφα ή ο βήτα, μέχρι χθες στενοί συνεργάτες και βασικοί διαχειριστές της πολιτικής του. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει το κατά πόσον ο Εφραίμ συνετίστηκε ή παραμένει επιρρεπής σε «άγιες ανταλλαγές», οι οποίες για να προκύψουν, δεν φθάνει μόνο ένας… Αδυνατώ να καταλάβω ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει το πότε ο Σαμαράς θα γίνει πρωθυπουργός, ακηδεμόνευτος ή μη, ή αν οι υπουργοί του καταφέρουν να ισορροπήσουν στο σχοινί που τους άπλωσε…
Ολοι, μα όλοι αυτοί, ταυτίστηκαν, είναι συνοδοιπόροι, περί άλλα τυρβάζοντες, χασκογελούντες ή με βαριά καρδιά, συνυπέγραψαν το έγκλημα και πριν και τώρα… Είναι οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στην κατρακύλα της, οι ίδιοι που οδήγησαν στην εξαθλίωση την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, ακούσιων κι εκούσιων, υποψιασμένων, βολεμένων, χειροκροτητών και μη. Είναι οι ίδιοι, που βρέθηκαν απέναντι από το Σύνταγμα, που συνεχίζουν ν’ απαξιώνουν τη λαϊκή βούληση, στην οποία κουτοπόνηρα θα στραφούν μόνον όταν τίποτα απολύτως δεν θα μπορεί να επηρεάσει.
Οι εικόνες που σημάδεψαν το νου, πολλές, σκληρές, συγκλονιστικές. Στο ίδιο κάδρο τα τραγικά πρόσωπά τους, που τώρα επιχειρούν να δείξουν κατανόηση και συμπόνια. Ο δρόμος είναι μακρύς και το πιο πιθανό θα ‘ναι να οδηγήσει στα βράχια. Γιατί δεν θέλησαν, ή δεν μπορούν. Και το χειρότερο; Γιατί δεν κατάλαβαν και, ανήμποροι αλλά βολεμένοι, δεν θα χρειαστεί και να καταλάβουν...
παρά το ότι οι προσλαμβάνουσες και τα ερεθίσματα υπήρξαν ασυνήθιστα πολλά.
Απέμειναν λιγότερες από εικοσιτέσσερις ώρες μέχρις ότου ο Δήμαρχος της Αθήνας σβήσει τα φώτα μιας πόλης που δεν κατάφερε να κρύψει τη γύμνια της, μιας χώρας που δεν κατάφερε να σταματήσει τον ιδιότυπο κατήφορό της, ανθρώπων που μοιάζουν χαμένοι, εγκλωβισμένοι, φοβισμένοι και πάντως ανήμποροι να επηρεάσουν τις εξελίξεις που τους αφορούν. Τόσα λαμπιόνια κι όμως τίποτα δεν θυμίζει γιορτή! Τίποτα που να επιτρέψει στη στιγμή να δώσει τη σκυτάλη στην αισιοδοξία. Τίποτα που να υπαινιχθεί στα σοβαρά ότι το αύριο μπορεί και να ‘ναι λιγάκι καλύτερο, γιατί εμείς, εκείνοι, όλοι μας, προσπαθήσαμε με ειλικρίνεια γι’ αυτό…
Η χρονιά, αυτή η δύσκολη χρονιά, φεύγει κληροδοτώντας στην επόμενη πολλά μεγάλα και δυσεπίλυτα προβλήματα, άλλα που αφορούν και σχετίζονται άμεσα με το παρόν και το μέλλον τούτης της χώρας κι άλλα, αυτά που μονοπωλούν την μίζερη επικαιρότητά μας, που ελάχιστα αν όχι καθόλου την αφορούν, σχετίζονται με την ουσία, τις έγνοιες και τα προβλήματα των πολιτών της.
Αναρωτιέμαι ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει για πόσο ακόμη ο Παπανδρέου θα παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ, ή αν τον διαδεχθεί ο άλφα ή ο βήτα, μέχρι χθες στενοί συνεργάτες και βασικοί διαχειριστές της πολιτικής του. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει το κατά πόσον ο Εφραίμ συνετίστηκε ή παραμένει επιρρεπής σε «άγιες ανταλλαγές», οι οποίες για να προκύψουν, δεν φθάνει μόνο ένας… Αδυνατώ να καταλάβω ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει το πότε ο Σαμαράς θα γίνει πρωθυπουργός, ακηδεμόνευτος ή μη, ή αν οι υπουργοί του καταφέρουν να ισορροπήσουν στο σχοινί που τους άπλωσε…
Ολοι, μα όλοι αυτοί, ταυτίστηκαν, είναι συνοδοιπόροι, περί άλλα τυρβάζοντες, χασκογελούντες ή με βαριά καρδιά, συνυπέγραψαν το έγκλημα και πριν και τώρα… Είναι οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στην κατρακύλα της, οι ίδιοι που οδήγησαν στην εξαθλίωση την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, ακούσιων κι εκούσιων, υποψιασμένων, βολεμένων, χειροκροτητών και μη. Είναι οι ίδιοι, που βρέθηκαν απέναντι από το Σύνταγμα, που συνεχίζουν ν’ απαξιώνουν τη λαϊκή βούληση, στην οποία κουτοπόνηρα θα στραφούν μόνον όταν τίποτα απολύτως δεν θα μπορεί να επηρεάσει.
Οι εικόνες που σημάδεψαν το νου, πολλές, σκληρές, συγκλονιστικές. Στο ίδιο κάδρο τα τραγικά πρόσωπά τους, που τώρα επιχειρούν να δείξουν κατανόηση και συμπόνια. Ο δρόμος είναι μακρύς και το πιο πιθανό θα ‘ναι να οδηγήσει στα βράχια. Γιατί δεν θέλησαν, ή δεν μπορούν. Και το χειρότερο; Γιατί δεν κατάλαβαν και, ανήμποροι αλλά βολεμένοι, δεν θα χρειαστεί και να καταλάβουν...
