Με φόντο τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, στην οποία η Άνγκελα Μέρκελ προσδοκά να καθαρογράψει τη ληξιαρχική πράξη γέννησης μιας Ευρώπης που θα… ομιλεί τη γερμανική γλώσσα, σε πολιτικό, οικονομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, οι αντιδράσεις που προκύπτουν είναι τόσο πολλές και έντονες, ώστε θέτουν εν αμφιβόλω την επίτευξη του αντικειμενικού στόχου του «μεγάλου εκβιασμού» του Βερολίνου.
Ενός εκβιασμού, που συμπυκνώνεται στο δίλημμα «μαζί μας ή… πουθενά», και στηρίζεται στον πρόδηλο φόβο της υπόλοιπης Ευρώπης, για το κατά πόσο μπορεί να σταθεί αυτόνομα στα πόδια της, χωρίς τη Γερμανία, τη Γαλλία, ίσως και κάποιους ακόμη, οικονομικά ισχυρούς.
Απέναντι στην Άνγκελα Μέρκελ και την επεκτατικότητα του Βερολίνου βέβαια, συνασπίζονται πληθυντικές και ποικίλες δυνάμεις. Από τον Λευκό Οίκο, μέχρι τους Οίκους Αξιολόγησης, και τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, σε αντίθεση με τη Γερμανία, δεν έχουν τσακωθεί με την κοινή λογική.
Πιθανότατα βέβαια, η μάχη θα είναι χαμένη. Όπως άλλωστε είχε πει και ο Γκάρι Λίνεκερ, στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί. Αυτό φυσικά που παρέλειψε από τη θεωρία του ο μεγάλος Άγγλος στράικερ, ήταν η ιστορική πραγματικότητα μιας Γερμανίας που καταφέρνει να βάλει… αυτογκόλ, λίγο πριν τη λήξη της αναμέτρησης.
Σε αυτή την περίπτωση, η Ιστορία είναι με το δικό μας μέρος, απέναντι στην Άνγκελα Μέρκελ. Μόνο που, ακόμη και στις μεγάλες ήττες της Γερμανίας, το τίμημα που πλήρωσε η ανθρωπότητα ήταν βαρύ. Ασήκωτο, για τα σημερινά δεδομένα μιας παγκοσμιοποίησης σε βαθιά ύφεση.
statesmen.gr
