Ο Γιάννης Σκόκας γράφει για τον επιθετικογενή Παναθηναϊκό που χαίρεται να βλέπει και την... γκρίνια περί άμυνας...Αντιλαμβάνομαι τον προβληματισμό και τη… μουρμούρα για την αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού και για το γεγονός ότι ο Αστέρας έβγαλε αρκετές κλασικές φάσεις αλλά αυτά είναι γνωστά από καιρό. Δεν μάθαμε λοιπόν κάτι καινούργιο για την προβληματική εικόνα της άμυνας, ούτε ανακαλύψαμε την Αμερική. Και θεωρώ ότι επιτέλους θα πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα ότι αυτούς έχουμε και με αυτούς θα πορευτούμε μέχρι τέλους.
Ας το δούμε όμως και από μια άλλη οπτική το ζήτημα. Δεν είναι εύκολο για μια ομάδα που προσπαθεί και κατορθώνει να παίζει αποτελεσματικά επιθετικογενές και ελκυστικό ποδόσφαιρο, να αμύνεται εξίσου καλά και να μην δέχεται φάσεις από τους αντιπάλους της.
Βλέπουμε και την… αμυνάρα του Ολυμπιακού, με τον πολυδιαφημισμένο Μέλμπεργκ της Εθνικής Σουηδίας, τον κέρβερο Αβραάμ, τον φοβερό Τοροσίδη και τον τρομερό Χολέμπας, που έχει δεχθεί όλα κι όλα δύο γκολ λιγότερα από τον Παναθηναϊκό, έχοντας παίξει και τρία παιχνίδια (με Δόξα, Λιβαδειά και Κέρκυρα) που οι αντίπαλοι… ντρέπονταν να πλησιάσουν την περιοχή του.
Αν πάντως θέλουμε να κρατάμε το μηδέν στην άμυνα του Παναθηναϊκού και να μην βγάζει φάσεις ο κάθε αντίπαλος, υπάρχει λύση: Κατσουράνης, Βιτόλο και Σιμάο στα χαφ, έξω ο Κουίνσι και ο Κλέιτον, μέσα ο Βύντρα ως δεξί μπακ και ο Μαρίνος ως δεξί χαφ, περνάει και ο Ζέκα στην αριστερή πτέρυγα και κλείσαμε και τους χώρους και τους διαδρόμους. Ωραία, σφιχτή ομάδα, εργατική, με πολύ τρέξιμο και καλά μαρκαρίσματα, που σίγουρα θα δέχεται λιγότερες φάσεις. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο;
Αυτή τη στιγμή το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στηρίζεται στις γρήγορες εναλλαγές της μπάλας, στις αλλαγές θέσεων από τους μεσοεπιθετικούς, στην κίνηση χωρίς μπάλα και γενικώς στο απρόβλεπτο των παικτών που απαρτίζουν τον κορμό του. Αν χαθούν αυτά τα στοιχεία, προφανώς θα αλλοιωθεί και ο χαρακτήρας της ομάδας και θα περάσουμε σε άλλου είδους ποδόσφαιρο. Πιο σφιχτό, πιο μετρημένο, λιγότερο φαντεζί και σίγουρα πιο… του 1-0, όπως ήταν για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός του 2008.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα ο χθεσινός (και γενικώς ο εφετινός) Παναθηναϊκός μπορεί αμυντικά να μην μου εμπνέει εμπιστοσύνη (όπως δεν μου ενέπνεε ουδέποτε από το 2005 και έπειτα με εξαίρεση το 2008), αλλά επιθετικά μου δίνει σιγουριά. Ακόμη λοιπόν και αν δεχόταν και ένα και δύο και τρία γκολ από τον Αστέρα, είναι πολύ πιθανόν να έφτανε στη νίκη πετυχαίνοντας και τέσσερα και πέντε και έξι γκολ, διότι πολύ απλά αυτός είναι ο εφετινός Παναθηναϊκός.
Σε ατομικό επίπεδο θα σταθώ μόνο (για τον σέντερ φορ Λέτο θα τα πούμε μεσοβδόμαδα) στην καταπληκτική εμφάνιση του Καπίνο, ο οποίος συνεχίζει να μεγαλώνει μέσα από παιχνίδια υψηλού πρωταθλητισμού. Κάθε ματς του πιτσιρικά, κάθε απόκρουση και κάθε χειροκρότημα τον κάνουν καλύτερο και με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Μπορεί να μην το έχουμε αντιληφθεί ακόμη διότι το ζούμε, αλλά ο Παναθηναϊκός παίζει στο τέρμα του με ένα παιδί μόλις 17 ετών και είναι πρώτος στη βαθμολογία χωρίς καν να έχει… ματώσει από δικά του λάθη.
Στις ημέρες που ζούμε κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να κατηγορεί τον κόσμο για το γεγονός ότι δεν έρχεται στο γήπεδο μαζικά. Δεν είναι εύκολες οι εποχές, αφού ακόμη και το 10ευρω και το 15ευρώ «πονάνε». Και όταν τα οικονομικά σου είναι μετρημένα, ακόμη και το γήπεδο μπορεί να μετατραπεί σε είδος πολυτελείας. Οποιος έχει τη δυνατότητα λοιπόν ας πηγαίνει στο γήπεδο για να στηρίξει με την παρουσία του και τη φωνή του την ομάδα, όποιος δεν την έχει, τουλάχιστον ας την χαίρεται από το σπίτι.
Αν μη τι άλλο, ο Παναθηναϊκός του Φερέιρα έχει κατορθώσει να γίνει ομάδα που (ακόμη και με τα στραβά της) χαίρεσαι να την βλέπεις…
www.leoforos.gr
