Όλες σχεδόν οι δημοσκοπήσεις της τελευταίας περιόδου αποτυπώνουν ένα πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο παράδοξο. Το άθροισμα των δημοσκοπικών ποσοστών όλων των κομμάτων της Αριστεράς πλησιάζει το 35% του εκλογικού σώματος. Αν δηλαδή με κάποιον μάλλον μαγικό – αν αναλογιστούμε τα πάθη και τα μίση που τρέφει ο κάθε αριστερός σχηματισμός για τον αντίπαλό του επίσης αριστερό – τρόπο κατέβαινε στις επόμενες εκλογές ένας συνασπισμός όλων των αριστερών κομμάτων, θα διεκδικούσε με πολλές πιθανότητες ακόμη και την πρωτιά.
Σύμφωνα λοιπόν με τις δημοσκοπήσεις, στην πρόθεση ψήφου και με την αναγωγή των ποσοστών των αναποφάσιστων, το ΚΚΕ κυμαίνεται γύρω στο 10-12%, ο ΣΥΡΙΖΑ στο 8-10% με αυξητικές τάσεις, η Δημοκρατική Αριστερά στο 6-8% επίσης με αυξητικές τάσεις (ανάλογα με τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ), οι Οικολόγοι στο 3-4% και τέλος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γύρω στο 2%. Σύνολο 29-36% ! Πραγματικά αμφιβάλλω αν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που τα αριστερά κόμματα – τα περισσότερα εκ των οποίων πόρρω απέχουν από το να χαρακτηρισθούν ως σύγχρονα ευρωπαϊκά – φθάνουν αθροιστικά σε αυτά τα ποσοστά. Μόνο στην Κύπρο το ΑΚΕΛ, το οποίο όμως καμία σχέση έχει με την ελληνικά αριστερά κόμματα. Φυσικά, τα ποσοστά που θα λάβει η ευρύτερη Αριστερά τελικά στις κάλπες θα εξαρτηθούν από πολλούς παράγοντες κυρίως από τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, καθώς αν το Κίνημα φθάσει ακόμη και σε διάσπαση μετά από την εκλογή νέου αρχηγού, ο αριστερά του Κέντρου πολιτικός χώρος θα αναδιαταχθεί βιαίως.
Το μείζον θέμα δεν είναι ότι η Αριστερά αθροιστικά φθάνει ακόμη και στο 35%, αλλά για το ποια ακριβώς Αριστερά μιλάμε και κυρίως ποιος ο πολιτικός λόγος της και ποιες προτάσεις κομίζει για το μέλλον της χώρας. Το ΚΚΕ παραμένει το μόνο εναπομείναν σταλινικό κόμμα της Ευρώπης, ενώ μετά την αποχώρηση του Φιντέλ Κάστρο από την εξουσία, το μόνο αδερφό κόμμα παγκοσμίως απέμεινε το ΚΚ Βορείου Κορέας (τουλάχιστον προς το παρόν γιατί και εκεί ανεδείχθη νέος ηγέτης της χώρας…). Το «Κόμμα του Λαού» ιδεολογικά έχει μείνει στην εποχή του 1946 αγωνιζόμενο για την «λαϊκή» επανάσταση του προλεταριάτου. Οι προτάσεις του για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι συνήθως εκτός τόπου και φυσικά ανεδαφικές, αν και πολλές από τις αναλύσεις της κ. Παπαρήγα είναι εύστοχες. Στο διά ταύτα υστερούν δραματικά… Το ΚΚΕ σε κάθε περίπτωση προτιμά να έχει ένα 10% μπετόν αρμέ και πλήρως ελεγχόμενο. Και μόνο με την ιδέα ότι θα συνεργαστεί με τα άλλα αριστερά κόμματα, είναι έτοιμο να πάρει τα βουνά… Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο σχηματισμός που συνασπίζονται τα πάσης φύσεως γκρουπούσκουλα της Αριστεράς. Χαϊδεύοντας τα αυτιά κυρίως της νεολαίας και με τη συνδρομή των τηλεστάρ – κηνσόρων, βλέπει τα ποσοστά να μην επηρεάζονται από την αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη και των συν αυτώ. Κατ’ εξοχήν υπερασπιστής του «κράτους των Εξαρχείων» και των «αγωνιστών με τις κουκούλες» επενδύει πολιτικά στο μπάχαλο και την ανακατωσούρα που η οικονομική και κοινωνική κρίση προκαλεί. Πολιτικά βρίσκεται πιο κοντά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο αριστερό σχηματισμό. Προτάσεις δεν κομίζει σχεδόν ποτέ. Μόνο τσιτάτα εύπεπτα και πιασάρικα κυρίως για την πιτσιρικαρία που αρέσκεται να νομίζει ότι επίκειται επανάσταση…
Η Δημοκρατική Αριστερά αποτελεί επί της ουσίας τη συνέχεια του ΚΚΕ Εσωτερικού επί Λεωνίδα Κύρκου. Κατεξοχήν πολιτικός φορέας της ελιτίστικης Αριστεράς που έχει άποψη – κουλτουριάρικη και ψευτοπροοδευτική – για όλα, εννοείται μη εφαρμόσιμη. Στους κόλπους του βρίσκονται στελέχη που βασική πολιτική τους επιδίωξη ήταν να ενταχθούν στο ΠΑΣΟΚ και δη εις το εκσυγχρονιστικό του κ. Σημίτη, και μετά να υπουργοποιηθούν. Αποτελεί πια και το αποκούμπι όσων έχουν φύγει από το ΠΑΣΟΚ, αλλά πριν ήταν στο ΣΥΝ, και πιο πριν στο ΚΚΕ ή στο ΕΚΚΕ… Στα υπέρ της αναμφισβήτητα η παρουσία του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος είναι από τους πιο σοβαρούς ανθρώπους που έχουν πια απομείνει στη πολιτική ζωή της χώρας. Στα μείον της είναι η ανύπαρκτη επαφή με τα εργατικά στρώματα της χώρας, τα οποία σε κάθε περίπτωση έχουν περισσότερους ψήφους από τους αριστερούς του Κολωνακίου και του Ψυχικού…Οι Οικολόγοι θα μπορούσαν να είναι η ευρωπαϊκή πρόταση της Ελληνικής Αριστεράς, και ιδιαίτερα θελκτική πολιτικά λόγω του οικολογικού προσανατολισμού τους, αν κάποιοι εξ αυτών δεν εμφανίζονταν περισσότερο «Μακεδόνες» και από τον Γκρουέφσκι, τον πρωθυπουργό των Σκοπιών. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα δώσει σκληρή μάχη για να ξεπεράσει το 3% και να πετύχει την είσοδο της Βουλής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχω την εντύπωση, στηρίζεται εν πολλοίς στους φοιτητικούς σχηματισμούς των ΕΑΚ και παλιότερα της «ομάδας Γράψα». Αλιεύει ψήφους από τον ίδιο χώρο με κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε ο πιο «δυναμικός» και «αγωνιστής» θα κερδίσει…
Φυσικά, σύνθεση του ευρύτερου αριστερού χώρου αποκλείεται να υπάρξει. Ίσως χωρίς το ΚΚΕ. Άλλωστε η ιστορία του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά βρίθει διασπάσεων, διχονοιών και «αδελφοκτόνων» συγκρούσεων. Όσο θα βαίνουμε πιο κοντά προς τις εκλογές, είναι βέβαιο ότι η πίεση που θα ασκηθεί από το ΠΑΣΟΚ προς την Αριστερά θα ενταθεί, προκειμένου να γλυτώσει τον διαφαινόμενο εκλογικό διασυρμό. Αν μάλιστα τα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ πέσουν κάτω από το 22-23%, θα διασπασθεί, αν δεν έχει ήδη διασπασθεί πριν τις εκλογές, οπότε μην αποκλείουμε τη Δημοκρατική Αριστερά να συνεργάζεται και επισήμως με ένα κομμάτι του Κινήματος… Όπως και να έχει πάντως, το 1/3 του εκλογικού σώματος ψηφίζει την Αριστερά και αυτό φρονώ ότι θα πρέπει να προβληματίσει, αφού υποτίθεται ότι ιδεολογικά έχει ηττηθεί από το 1989…
Τα Σέβη μου.
