Στην Ελλάδα του επικού παρελθόντος, των περασμένων μεγαλείων, των χαμένων στον χρόνο ιδανικών, του σβησμένου λίκνου του παγκόσμιου πολιτισμού, ακούω εδώ και χρόνια ύμνους αφιερωμένους στο εχθρικό πρόσωπο που δείχνει η Ελλάδα στους Έλληνες, στην κατάντια, την κατάπτωση των ηθικών αρχών και το σάπιο πολιτιστικό της στερέωμα. Μεγάλοι καλλιτεχνικοί δημιουργοί έγραψαν στίχους και μουσικές για να πουν ανάθεμα στην Ελλάδα που μας πληγώνει και μας ωθεί από την αγανάκτηση μέχρι την ξενιτειά.
Σε όλα αυτά τα έργα, η Ελλάδα προδίδει τους Έλληνες. Πουθενά όμως δεν φαίνονται οι Έλληνες που προδίδουν την Ελλάδα. Μα ποια είναι τέλος πάντων αυτή η Ελλάδα που προδίδει τους Έλληνες και πως γίνεται αυτό χωρίς οι Έλληνες να προδίδουν την Ελλάδα; Αν το ερώτημα είναι άστοχο, τότε η Ελλάδα είναι τα ανδρείκελα του συστήματος, οι πουλημένοι πολιτικοί, οι ξεπεσμένοι νεόπλουτοι. Η μήπως η Ελλάδα είναι το κέντρο του ελληνισμού, η πατρίδα του Ρίτσου και του Σεφέρη, του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκι, του Νανόπουλου και του Καραθεοδωρή, του Κακλαμανάκη και της Μποφίλιου; Δεν είναι η Ελλάδα της νοικοκυράς που -μέρες που είναι - φτιάχνει μελομακάρονα και τα μοιράζει στην γειτονιά; Δεν είναι η Ελλάδα των παιδιών που ερωτεύονται και ονειρεύονται; Δεν είναι η Ελλάδα των φοιτητών που προοδεύουν; Δεν είναι η Ελλάδα με τα άγρια βουνά, τους πράσινους κάμπους, τις σμαραγδένιες θάλασσες και τον γαλανό ουρανό; Δεν είναι η Ελλάδα του βιολιού και της φλογέρας; Δεν είναι η Ελλάδα των έντιμων εργατών που παλεύουν για το μέλλον τους; Δεν είναι η Ελλάδα των ανθρώπων που συναντάς και όλοι ελπίζουν, αγαπούν, παλεύουν; Δεν είναι η Ελλάδα εκείνων που θα σε βοηθήσουν να αλλάξεις λάστιχο στον δρόμο; Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που γεννήθηκες και μεγάλωσες και την αγάπησες;
Και αν δεν είναι, τότε σε ποιους απευθύνονται οι δημιουργοί; Με ποιο κοινό μοιράζονται τις ανησυχίες τους και ποιος κόσμος είναι εκείνος που στηρίζει το καλλιτεχνικό τους έργο, διασφαλίζοντας τα προς το ζην τους;
Σαφώς, υπάρχει η Ελλάδα αυτών των τραγουδιών αλλά όπως και η "άλλη", ανήκει και αυτή σε εμάς, είναι δικό μας δημιούργημα το οποίο γιγαντώθηκε με τις πράξεις και τις μη πράξεις μας. Αυτή η Ελλάδα που μας πληγώνει βρίσκεται μέσα στον καθένα μας και παλεύει με την Ελλάδα που αν όχι αγαπάμε, τουλάχιστον εκτιμάμε. Ενδεχομένως είναι πιο εμπορικό να μιλάμε για την Ελλάδα που μας πληγώνει. Πρέπει όμως να κατανοήσουμε πως με αυτόν τον τρόπο προσβάλλουμε πρωτίστως όλοι τους εαυτούς μας, με μια προσβολή που την καταπίνουμε και την αφήνουμε αναπάντητη. Ο μεγαλύτερος ξεπεσμός είναι να μιλά κάποιος για την Ελλάδα που τον προδίδει. Όλοι εμείς, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο προδώσαμε την Ελλάδα πετώντας στα άχρηστα τον πολιτισμό μας. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούμε και να πάρουμε την ευθύνη της επικράτησης της Ελλάδας που εκτιμάμε και προδώσαμε έναντι αυτής που μας προδίδει.
Αναγνώστης
