Alain de Benoist
Τα περισσότερα από τα δεξιά ή μιλιταριστικά κινήματα έχουν στηριχθεί λανθασμένα σε μια επανάσταση της μεσαίας τάξης. Νομίζουν ότι με την μεγάλη φορολογία, την έξαρση της εγκληματικότητας την έκλυση των ήθων, κλπ, κάποια στιγμή η μεσαία τάξη θα επαναστατήσει για να ανατρέψει το Σύστημα.
Το λεξικό δίνει στον όρο «αστός» τρείς αλληλοσυνδεόμενες ερμηνείες: (1) ένα μέλος της μεσαίας τάξης, (2) ο άνθρωπος που οι αξίες και τα πιστεύω του είναι φθηνά και υλιστικά, (3) έλλειψη λεπτότητας και κουλτούρας. Οι εγκέφαλοι του Συστήματος έχουν τόσο έξυπνα διαδώσει το αστικό ιδανικό - το λεγόμενο και «Αμερικανικό όνειρο» - που το μεγαλύτερο ποσοστό των εργατών στην Αμερική και την Ευρώπη θεωρούν τους εαυτούς τους «μεσαία τάξη». Το εκπαιδευτικό σύστημα συντελεί και αυτό διδάσκοντας όλα τα παιδιά την ομοιομορφία της κοινωνίας μας και τον αστικό τρόπο ζωής. Μόλις λοιπόν ο λαός υιοθετεί τέτοιες αντιλήψεις γίνεται αυτόματα ίδιος με το Σύστημα, με αποκλειστικό ενδιαφέρον τη διατήρηση του. Οι επαναστάτες του φαίνονται σαν ανατροπείς της καθεστηκύιας τάξεως, αυτοί που του χαλούν την άνεση της μεσοαστικής υπάρξεως του.
Τα μέλη μιας τέτοιας τόσο βαθειά συντηρητικής αστικής τάξης μπορεί υποκριτικά να υιοθετούν κάποια φιλελεύθερα ή προοδευτικά ιδανικά αλλά στην ουσία αυτό που τους απασχολεί πάνω από όλα είναι η σταθερότητα, η μετριότητα και η άνεση.
Ο αφοσιωμένος αστός είναι στην ουσία του υλιστής. Του αρέσουν τα «πράγματα» και θα μεταχειριστεί κάθε μέσο για να μπορέσει να αποκτήσει και να κρατήσει θέσεις και πλούτο.
Συνεπώς δεν είναι παράξενο ότι η μεγαλύτερη αντίδραση στους ποιο σκληρούς μταναστευτικούς νόμους προέρχεται από λευκούς, μεσοαστούς, μικροεπιχειρηματίες. Οι αστοί έχουν εθιστεί στο φθηνό ξένο εργατικό δυναμικό από νταντάδες, χαμάληδες μέχρι πόρνες. Το φθηνό μεροκάματο για τους εμπόρους είναι πιο σπουδαίο από μια καλύτερη κοινωνία για τα παιδιά τους. Είναι φανερό ότι μια φυλετική επανάσταση θα πρέπει πρωταρχικά να είναι αντιαστική.
Ο Γερμανός φιλόσοφος Ernst Junger προέγραψε ποιο είναι το καλύτερο αντίδοτο σε αυτή την αστική/δημοκρατική μάστιγα: ο ηρωϊκός ρεαλισμός του Εργάτη. Για τον Junger ο Εργάτης έχει μια μεταφυσική διάσταση - ένας Νέος Άνδρας για ένα Νέο Κόσμο - και όχι απλά σαν «οικονομική μονάδα» όπως τον βλέπουν οι Μαρξιστές. Ο εργάτης αποκαλύπτει τον εαυτό του εξασκώντας τη δύναμη του.
Κυριαρχεί με βάση την αδάμαστη θέληση του για δύναμη, που εκφράζεται μέσω της εργασίας, με την εργασία ειδωμένη σαν κινητικότητα... Η επιστήμη, η αγάπη, η τέχνη, η πίστη, ο πολιτισμός, ο πόλεμος: όλα είναι Εργασία. Η Εργασία σαν δόνηση των μορίων, σαν τη δύναμη της δημιουργίας. Οπουδήποτε ο αστός είναι μαλακός, ο εργάτης είναι σκληρός. Ο αστός σαν ένας δημοκρατικός ψύλος που περιφέρεται ασκόπως πάνω στη γη, ενώ ο Εργάτης σαν μια «τιτάνια προσωπικότητα...συνεπής, δυνατή, ελεύθερη από κάθε αμφιβολία, μεθυσμένη από ενέργεια». Ο Εργάτης θα είναι ο ιδρυτής της νέας επαναστατικής τάξης, προφητεύει ο Junger στο έργο του «θύελλα από Σίδερο» και προσθέτει ότι αυτός ο σκλάβος του αστικού υλισμού ο ηρωϊκός Εργάτης είναι η καλύτερη ελπίδα για την αναγέννηση της Ευρωπαϊκής φυλής: «Αυτός ο Νέος Άνδρας, ο θυελλώδης στρατιώτης, η αφρόκρεμα της Ευρώπης. Μια απόλυτα νέα φυλή, ωραία, δυνατή, γεμάτη σκοπό. Μακριά πίσω του περιμένουν... τα έθνη που τα θεμέλιά τους θα διαλυθούν απο τις επιθέσεις του Νέου Άνδρα - αυτού του παράτολμου, εμπειροπόλεμου άνδρα χωρίς οίκτο για τον εαυτό του και τους άλλους. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι το τέλος. Είναι μόνο ένα κάλεσμα για δύναμη. Είναι η σφυρηλάτηση του κόσμου σε νέες μορφές για δύναμη. Οι νέες μορφές πρέπει να πλαστούν με αίμα και η εξουσία πρέπει να ασκηθεί από μια ατσάλινη γροθια».
"Ο Έλληνας Εργάτης", τεύχος #1, σελίδα 3
