Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο δημοσίευμα του Mike Whitney, ας φανταστείτε έναν τραπεζίτη που δανείζει $150.000 για να ισοφαρίσετε τις απώλειες από το ακίνητο μας, ως αποτέλεσμα του σκασίματος της φούσκας των ακινήτων το 2006. Και μάλιστα να σας τα δάνειζε για 3 χρόνια, με το κατώτατο επιτόκιο, με μόνη εγγύηση όλα τα “παλιοπράγματα” που είναι πεταμένα στην αποθήκη σας!
Δεν θα ήταν μια πάρα πολύ καλή συμφωνία; Είναι σίγουρο αυτό.
Όπως λοιπόν αναφέρεται στο δημοσίευμα, η ΕΚΤ έκανε λίγο πολύ τα παραπάνω, προσφέροντας €489δις σε δεκάδες αδύναμες τράπεζες της Ευρώπης, με σχεδόν ανύπαρκτες εγγυήσεις και μάλιστα κόντρα σε κάθε νόμο που διέπει την προσφορά και τη ζήτηση. Έναν νόμο που βέβαια δεν ισχύει για τους τραπεζίτες. Όταν τα περιουσιακά στοιχεία «σκουπίδια» των τραπεζών πέφτουν σε αξία, οι τράπεζες απλά τότε ζητάνε ρευστότητα από την ΕΚΤ, με την αξία των εγγυήσεων που προσφέρουν να είναι πολύ μικρής αξίας ή ακόμη και μηδενικής. Τι δηλαδή δίνουν οι τράπεζες. Τα προβληματικά ομόλογα της Ελλάδας, Ιταλίας, κλπ. δεν έχουν την ονομαστική τους αξία πλέον. Το να την αποκτήσουν και πάλι, θεωρείται απίθανο. Αυτός είναι ο λόγος που κανείς θα έλεγε ότι την περασμένη εβδομάδα η ΕΚΤ, απλά χάρισε χρήματα στις τράπεζες, κάνοντας τους ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δωράκι.
Όταν μια τράπεζα πάει για σκάσιμο, αρχίζει να προσποιείται και τότε είναι η ώρα της ΕΚΤ να την βοηθήσει, προσποιούμενη κι αυτή.
Πρόκειται για μια συνηθισμένη κίνηση των κεντρικών τραπεζών. Δημιουργούν εύκολο χρήμα, και ένα χαλαρό περιβάλλον, που προκαλεί φούσκες, και στη συνέχεια προσφέρουν απεριόριστη ρευστότητα έτσι ώστε οι “φίλοι” - συνεργάτες τους τραπεζίτες να μη χάσουν χρήματα εξαιτίας της διογκωμένης αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων. Αυτό έγινε την προηγούμενη εβδομάδα στην ΕΕ, όπου απλά στηρίχθηκαν κάποια τοξικά ομόλογα των τραπεζών, που στη πραγματικότητα αξίζουν κλάσμα της ονομαστικής τους αξίας.
Μέχρι τώρα, η θεαματική επιχείρηση μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης (Long-Term Refinancing Operation -LTRO) του MarioDraghi αποδεικνύεται μια μεγάλη πατάτα, αφού οι τράπεζες δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν τη ρευστότητα που τους πρόσφερε για να αγοράσουν κρατικά ομόλογα (κάτι που θα έριχνε τα spreads των ασθενών κρατών), ούτε για να αυξήσουν τον δανεισμό τους προς τρίτους. Αντί για αυτό, τα καταθέτουν στην ΕΚΤ. Όπως έγραψε η Wall Street Journal: «…Οι τράπεζες κατέθεσαν €346.99 δισ … κάτι που αποδεικνύει έλλειψη εμπιστοσύνης στους διατραπεζικούς δανεισμούς. Προτιμούν να τα τοποθετούν στην ΕΚΤ παρά να δανείζουν. Αυτή η κίνηση απεικονίζει την απουσία εμπιστοσύνης και από πλευράς των αγορών, όσον αφορά στο μέλλον του τραπεζικού τομέα της ΕΕ…».
Απίστευτο; Μέρος των δανείων χρησιμοποιήθηκε για να μετακυλιστεί το υπάρχον χρέος, και το υπόλοιπο ξαναμπήκε στα θησαυροφυλάκια της ΕΚΤ για ασφάλεια. Με άλλα λόγια, οι τράπεζες εξακολουθούν να μην εμπιστεύονται η μια την άλλη, όπως ακριβώς και πριν τη ρευστότητα που τις χάρισε η ΕΚΤ.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα spreads στο ισπανικό και στο ιταλικό χρέος, που ο Ντράγκι πίστευε πως θα πέσουν, αν ρίξει 500εκ ευρώ στο τραπεζικό σύστημα. Μπορεί λοιπόν να δόθηκε παράταση ζωής σε κάποιες ετοιμοθάνατες τράπεζες, αλλά σε γενικές γραμμές το σχέδιο απέτυχε.
Γιατί όμως το ξεκίνησε ο Draghi; Γιατί δεν έκανε τίποτα όσο καιρό μειώνονταν ο διατραπεζικός δανεισμός, οι καταθέσεις στην ΕΚΤ αυξάνονταν σε επίπεδα ρεκόρ, τα spreads εκτοξεύονταν στα ύψη, και οι αγορές έδειχναν σημάδια κόπωσης;
Τι λοιπόν συμβαίνει; Απλά ο Μ. Ντράγκι έχει τη δική του Ατζέντα, αφού θέλει να εκμεταλλευτεί την κρίση για να επιβάλλει σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, και σκληρά μέτρα λιτότητας, τα οποία θα γίνουν νόμοι της ΕΕ, με αποτέλεσμα οι εθνικοί προϋπολογισμοί να ελέγχονται από τις οικονομικές ελίτ (τεχνοκράτες).
Και επειδή τα κράτη δύσκολα θα αποδεχθούν κάτι τέτοιο χωρίς αντίδραση, ο Draghi άφησε την κρίση να επεκταθεί σε επίπεδα ανεξέλεγκτα, ώστε να μειώσει τις αντιδράσεις.
Ιδού η άποψη του οικονομολόγου Dean Baker: «Αυτοί που δημιούργησαν την κρίση της ευρωζώνης, παλεύουν νυχθημερόν να την επαναπροσδιορίσουν κατά τρόπο που θα τους αποφέρει πολιτικά οφέλη. Τα ΜΜΕ μιλάνε για σπάταλα κράτη τα οποία στοχοποιήθηκαν από τους κερδοσκόπους των αγορών. Αυτό στα οικονομικά λέγεται ψέμα. Η κρίση της ευρωζώνης δεν είναι αυτή που μας σερβίρουν… είναι μια κρίση που αφορά σε κράτη τα οποία έπεσαν θύματα της ΕΚΤ… Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη: Ένας ακόμη πόλεμος των τάξεων. Οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον έλεγχο που έχουν επί της ΕΚΤ για να αποσυναρμολογήσουν το κοινωνικό κράτος πρόνοιας που απολαμβάνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ευρώπης…».
Κλείνοντας λοιπόν αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του Μ. Ντράγκι; Απλά ο επικεφαλής της ΕΚΤ θέλει να φέρει σε εφαρμογή τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές που απαιτούν οι ισχυρές δυνάμεις των αγορών. Ήδη κατάφερε να ανατρέψει δυο δημοκρατικά εκλεγμένους πρωθυπουργούς, και να τους αντικαταστήσει με τσιράκια των τραπεζιτών, που θα εκτελέσουν τις διαταγές του. Τώρα προχωρά περαιτέρω, σχίζοντας τα κοινωνικά δίχτυα ασφαλείας, συντρίβοντας τα συνδικάτα, και οδηγώντας την ευρωζώνη σε συνθήκες τριτοκοσμικής φτώχιας.
Του Mike Whitney, GFF
Information Clearing House
ΥΓ: Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή του σχολίου μας, σε καμία περίπτωση δε συμφωνούμε με το δημοσίευμα του MikeWhitney, αφού όπως επανειλημμένως έχουμε τονίσει στο κεντρικό μας σχόλιο, ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης χρέους είναι ενεργότερος ρόλος της ΕΚΤ και τα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης, που φαίνεται μετά την τοποθέτηση του Μ. Ντράγκι στην κεφαλή της ΕΚΤ να δρομολογούνται. Μάλιστα, θεωρούμε ότι ο αρθρογράφος έχει ξεχάσει το χρονικό διάστημα (ουσιαστικά ούτε δύο μήνες) το οποίο βρίσκεται στην κεφαλή της ΕΚΤ ο Μ. Ντράγκι και τα προβλήματα τα οποία υπήρχαν.
greekfinanceforum.com
