"Οσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό"

Ήταν ένας κόσμος χτισμένος πάνω στην άμμο, σε μια περίεργη κινούμενη άμμο. Ήταν μια κοινωνία με δεμένα μάτια, που περπάτησε χρόνια στα τυφλά χαζογελώντας με ξένο χαμόγελο. Ύστερα άρχισε να σκοτεινιάζει, η ανησυχία... Ένας ξαφνικός κρότος κι η βροχή που ξεκίνησε με τη μοίρα της μεγάλης καταιγίδας. Μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε από ανθρώπους που δεν ήθελαν να δουν, που δεν άντεχαν να μάθουν κι άκουσαν πάλι μ' ευχαρίστηση όσα ψέματα ειπώθηκαν.
Κι ήταν όλα ψέματα. Όλα. Κι έτσι γίνανε όλα λάθος. Όλα

Η Δημοκρατία που μπήκε στα εισαγωγικά της και προσπάθησε να βολευτεί όπως-όπως.
Ο κόσμος που ψηλάφισε το καινούργιο του κελί με αμηχανία κι είπε "δύσκολοι καιροί"...
Ο θυμός και κάποιες φορές η απελπισία που άρχισαν συχνά να τριγυρίζουν στην πόλη.
Τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, η καταστολή που βγήκαν στους δρόμους να κρατήσουν το θυμό.
Οι άνθρωποι που αρχίσανε σιγά-σιγά να ανοίγουν μάτια και να βλέπουν...την αλυσίδα στο πόδι και τα τείχη που έχτιζαν γύρω τους με την ανοχή τους.

Οι πλειοψηφίες στη Βουλή ήταν αισχρές μειοψηφίες ντυμένες λαϊκή εντολή.
Τα μεγάλα λόγια βγήκαν από μικρά στόματα, οι καθαρές κουβέντες από βρώμικα μυαλά.
Τα φώτα έπεσαν πάνω στους λάθος ανθρώπους. Πάνω σε σιχαμερές φάτσες μεταμφιεσμένων φασιστών που μιλούσαν για Δημοκρατία καμαρώνοντας για το κατόρθωμά τους.
Η συμπόνοια των πάμπλουτων πια ξεπουλημένων "για το λαό που υποφέρει" ξεχείλισε σα λάσπη κι ανέβηκε ως το γόνατο.
Κι η ελευθερία της έκφρασης χαραμισμένη όσο ποτέ πεταμένη πάνω σε σωρούς από γυάλινα σκουπίδια..

Ένας τόσο απαίσια λάθος δρόμος.Η Δημοκρατία ... άφωνη με σώμα μουδιασμένο και βουβό.
Η νύχτα άρχισε τώρα να ενώνεται με την άλλη νυχτα, αφού η μέρα καταργήθηκε δια νόμου λόγω εκτάκτων συνθηκών. Και γύρω ο κόσμος χτίζεται με λάθος υλικά. Ο φόβος, η οργή, η απελπισία, η υποταγή, ο πόνος, τα κλειστά στόματα και τα σφιγμένα χείλη, τα ματια τα καρφωμένα στο σκοτάδι και το άχτι...πάνω στους σωρούς από τα καινούργια ερείπια και τα σκουπίδια.

Η αρρώστια, ο πνιγηρός αέρας στα κλειστά δωμάτια, η αρρώστια...
Κι ύστερα εκείνο το ουρλιαχτό το από μέσα που αρχίζει να ανεβαίνει,
τα αυτιά τα ακόμα βουλωμένα κι οι ποιητές που κάπου φαίνονται πίσω από τις σκιές.

Τό' λεγε τότε ο Σεφέρης σε κείνη τη δήλωση του '69: "Οσο μένει η ανωμαλια, τόσο προχωρεί το κακό"
giorgossarris.blogspot.com