Είναι πλήρως αποπροσανατολιστική αυτή η διαδικασία και ιδαιτέρως φέτος. Τι μας νοιάζει αν ο Χ έχει 3 διαμερίσματα, ο Ψ 5 αγροτεμάχια και ο Ζ 200 μετοχές;
Αυτός είναι ο πλούτος του ελληνικού Κράτους; Αυτός είναι ο πλούτος που ανήκει στο λαό της χώρας και ξεπουλιέται μέρα με τη μέρα στα διεθνή μεγαλοκαπιταλιστικά συμφέροντα;
Μήπως δηλαδή πίστευε κανείς πριν το Πόθεν Έσχες ότι οι Υπουργοί κοιμούνται στα παγκάκια;
Μήπως τους ψήφισε κανείς ως φτωχούς μεροκαματιάρηδες; Προφανώς και όχι. Και ούτε νομίζω ζητά ή περιμένει κανείς να είναι πάμφτωχοι οι πολιτικοί ηγέτες. Ακόμη και στα πιο επαναστατικά κινήματα του κόσμου, οι ηγέτες ήταν οικονομικά επιφανή πρόσωπα και φυσικά η όποια οικονομική επιφάνεια δεν είναι εξ ορισμού κατακριτέα. Και ο Μαρξ και ο Τσε δεν ήταν δα και... φτωχαδάκια! Εργάστηκαν όμως για το λαό και ο Τσε σκοτώθηκε για αυτόν!
Με τη συζήτηση περί "Πόθεν Έσχες" πέφτουμε στη λούμπα της προσωποποίησης ευθυνών αλλά και της εστίασης στα μικρά και ασήμαντα -για την εθνική οικονομία- ποσά. Και φυσικά το σύστημα βγαίνει άβρεχτο για άλλη μια φορά χάρη σε αποπροσανατολιστικές συζητήσεις.
Δεν με νοιάζει, επομένως, αν έχει 1, 2, 5 ή 12 σπίτια ένας Υπουργός.
Με νοιάζει η πολιτική που εφαρμόζει. Με νοιάζουν τα συμφέροντα που εξυπηρετεί μέσω της πολιτικής του. Θα πει κανείς "μα με το Πόθεν Εσχες μπορεί να αποδειχθεί το κέρδος που απέκτησε εξυπηρετώντας αυτά τα συμφέροντα". Θα συνέβαινε αυτό, αν υπήρχε κανείς που θα δήλωνε επισήμως τα έσοδα από... μίζες και προμήθειες. Πράγμα που δε συμβαινει φυσικά, οπότε δεν έχει και κανένα νόημα η μελέτη του Πόθεν Έσχες και η ενασχόληση μ αυτό.
Στην ουσία πρόκειται για ένα παιχνίδι στο οποίο μας βάζει το κυρίαρχο σύστημα να παίξουμε με τους κανόνες του. Μια ανώδυνη και light κριτική ματιά στο πολιτικό σύστημα και συζήτηση γύρω από τα αυτονόητα και ανώδυνα: για το αν οι πολιτικές ηγεσίες προέρχονται από τα ανώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα.
Κλασικό το κολπάκι: τα ρίχνουμε όλα στη διαφθορά, "σ΄αυτούς που τα φάγανε" και νομιμοποιείται η δοτή Κυβέρνηση να προχωρήσει με την "εκσυγχρονιστική-εξευρωπαιστική" πολιτική της στην αφαίμαξη του λαού και της χώρας, σφάζοντας ως παράπλευρες απώλειες αποδιοπομπαίους τράγους από το υπάρχον πολιτικό σύστημα (για όλα φταίει ο Τσοχατζόπουλος).
Φταίει λοιπόν η διαφθορά και δε φταίει η πολιτική των μονωπωλίων, του νεοφιλελευθερισμού, της ελεύθερης αγοράς κλπ κλπ κλπ.
Φταίει μόνο η διαφθορά!
Ωραίο το κόλπο!
Στημένο και στα μέτρα τους!
Κι εμείς το αναμασάμε ανυποψίαστοι, όπως χθες, όπως προχθές, όπως πάντα.
Είναι ζήτημα πολιτικής.
Ούτε η μεγάλη οικονομική επιφάνεια ενός πολιτικού δείχνει με ποιους τάσσεται (με το λαό ή το κεφάλαιο) ούτε η φτώχεια του αποδεικνύει κάτι. Όπως και για το λαό ισχύει το ίδιο. Όπως υπάρχουν ειλικρινέστατοι επιφανείς οικονομικά σοσιαλιστές, έτσι υπάρχουν και επίσης ειλικρινέστατοι φτωχοί μεροκαματιάρηδες που υποστηρίζουν τις ιδέες του καπιταλισμού. Δεν υπάρχουν δεξιές και αριστερές τσέπες. Υπάρχουν δεξιά και αριστερά μυαλά.
Και αδιαφορώ για την δηλωμένη περιουσία του τάδε ή του δείνα. Ενδιαφέρομαι μόνο για την ανατροπή της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό και τη χώρα. Είτε φτωχός είτε πλούσιος είναι αυτός που την εφαρμόζει, η πολιτική του εξακολουθεί να είναι το ίδιο δολοφονική!
