Βαρέθηκα λοιπόν να ασχολούμαι με την πραγματικότητα και λέω να το ρίξω και λίγο στα παραμύθια. Έρχονται και Χριστούγεννα οπότε το σηκώνει το κλίμα. Η παρακάτω ιστορία λοιπόν είναι πέρα για πέρα φανταστική και φυσικά μην σπεύσουν τίποτα… πονηρά μυαλά να κάνουν συνειρμούς.
Άλλωστε στην χώρα μας όπου τα φαινόμενα διαφθοράς έχουν εκλείψει δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.
Μια φορά κι ένα καιρό, στην «χώρα των ζώων» αποφάσισαν να διοργανώσουν το δικό τους πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Από την μια πλευρά υπήρχαν τα λιοντάρια, οι ύαινες και όλα τα άλλα άγρια θηρία που δεν χόρταιναν με τίποτα όσα χρόνια και να περνούσαν.
Από την άλλη είχαν μαζευτεί όλα τα άλλα πιο ήρεμα ζώα που προσπαθούσαν να σηκώσουν κεφάλι! Πριν την σέντρα υπήρχε ένα ξεκάθαρο φαβορί. Με την σέντρα όλα άλλαξαν. Τα άγρια θηρία δεν μπορούσαν να κερδίσουν το παιχνίδι όσο κι αν ξέσκιζαν με κάθε τρόπο τις σάρκες των αντιπάλων.
Τα ήρεμα ζώα έκαναν την… επανάσταση τους και ήταν για μια βραδιά τα μεγάλα αφεντικά. Μάλλον όμως τελικά λογάριαζαν χωρίς το… αληθινό αφεντικό. Το πιο άγριο και αντιπαθητικό λιοντάρι που υπήρχε. Εκείνο που παρακολουθούσε από ψηλά το ματς πίνοντας συνεχώς αίμα από προηγούμενα θύματα του.
Το βλέμμα του προκαλούσε τρόμο. Με την άκρη του ματιού τους, οι κριτές του αγώνα (ήταν τα πουλιά κοράκια, που τους έβαλαν σε αυτή την θέση γιατί δεν ήξεραν να κλωτσάνε το τόπι) αμέσως το κατάλαβαν. «Το αφεντικό εξοργίστηκε κάτι πρέπει να κάνουμε» είπαν μεταξύ τους… κράζοντας στον αέρα. Αμέσως όλα άλλαξαν. Ο νόμος της ζούγκλας επικράτησε και τα θηρία κέρδισαν.
Τα ήρεμα ζώα πικραμένα και πεισμωμένα αποχώρησαν από την αρένα καταλαβαίνοντας ότι εξ αρχής δεν είχαν καμία τύχη. Το δράμα τους συνεχίστηκε και τις επόμενες ημέρες, όταν οι… σοφές κουκουβάγιες που είχαν την ευθύνη για να μεταφέρουν τα νέα και τις ειδήσεις στην «χώρα των ζώων» άλλαξαν εν πολλοίς την αλήθεια.
Οι κουκουβάγιες ξέχασαν να αναφέρουν τι έκαναν τα κοράκια, ξέχασαν να αναφέρουν πως τα θηρία έπαιζαν χωρίς κανόνες και έμεναν ατιμώρητα. Ξέχασαν πάρα πολλά. Λογική εξήγηση υπήρχε όμως. Οι κουκουβάγιες πεινούσαν. Δεν είχαν πολλές από αυτές καν φωλιές για να μένουν.
Το άγριο λιοντάρι όμως φρόντισε γι’ αυτές. Και τροφή τους έβρισκε και φωλιά τους έδωσε με μοναδικό αντάλλαγμα να γυρίζουν την «χώρα των ζώων» και να λένε καλές κουβέντες γι’ αυτό! Κι αν καμιά φορά καμία κουκουβάγια δεν αποδεικνύεται και τόσο… σοφή και δεν μιλάει με τα καλά λόγια για το λιοντάρι, βλέπει μπροστά της όλα τα άλλα θηρία, τις κόβουν λίγο τις φτερούγες και βάζει μυαλό!
Τέλος όμως με τα παραμύθια. Άλλωστε τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς με τα ζώα; Αυτά δεν έχουν καν μυαλό. Ευτυχώς εμείς έχουμε και ποτέ δεν θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα ανάλογο πρωτάθλημα όπου θα υπερίσχυε ο… νόμος της ζούγκλας!
