Έτσι θα έπρεπε να συμβεί με κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του και την ιστορία του. Που διεκδικεί το δικαίωμα στην εθνική ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση, την αυτονομία αποφάσεων και στρατηγικών επιλογών.
Έτσι δηλαδή θα έπρεπε να συμβεί με την Ελλάδα… προ Καστελόριζου. Προ της εντάξεως στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, που αφαίρεσε από την πατρίδα μας το παραπάνω δικαίωμα. Με το ζόρι μεν, αλλά το αφαίρεσε.
Από τότε, η Ελλάδα έπαψε… να μην δέχεται παρεμβάσεις και υποδείξεις. Δέχεται. Από όλους. Από τον Όλι Ρεν μέχρι τον Ολλανδό υπουργό Οικονομικών. Από τον Τίμοθι Γκάιτνερ μέχρι τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Από την Άνγκελα Μέρκελ και τον Νικολά Σαρκοζί, μέχρι τον Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ, τον Ζοζέ Μπαρόζο και τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Από τον Ντομινίκ Στρος-Καν και την Κριστίν Λαγκάρντ, μέχρι τον Πολ Τόμσεν, τον Ματίας Μορς και τον Κλάους Μαζούχ. Από τον Ζαν Κλοντ Τρισέ μέχρι τον Μάριο Ντράγκι και τον Τσαρλς Νταλάρα. Από τον Τζόζεφ Στίγκλιτς μέχρι τον Νουριέλ Ρουμπινί. Και φυσικά, από τον Τζορτζ Σόρος.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης μάλιστα είναι ότι, οι γνωστοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης, δηλαδή τα ΜΜΕ, και όχι φυσικά το ΥΠΕΞ που καλά έκανε και υπερασπίστηκε την τιμή της χώρας, ανακάλυψαν τις εθνικές ευαισθησίες τους, μόλις η παρέμβαση προήλθε από τη Ρωσία. Προφανώς ο, τιδήποτε έχει σχέση με τη Ρωσία και τον Βλαντιμίρ Πούτιν ενοχλεί.
Καμία αντίρρηση. Οι αντιρρήσεις όμως είναι έντονες και πολλές, επειδή τα ίδια ΜΜΕ… έχουν χάσει τη μιλιά τους όλο το τελευταίο διάστημα, προσεγγίζοντας επιδερμικά και με διπλωματικό τακτ, τις προσβλητικές για την Ελλάδα παρεμβάσεις και υποδείξεις των δανειστών. Που φτάνουν στα όρια των διαταγών…
statesmen.gr
