διασκεδάσει με τις αντιδράσεις, κι έπειτα χάνεται στα βάθη της Αφρικής ή όποια άλλης ηπείρου.
Το επιτελείο του όμως στο εσωτερικό εργάζεται μεθοδικά.
Πρώτα επιτέθηκαν λυσσαλέα στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Εντύπωση προκαλεί βέβαια πωςεπιτέθηκαν μόνο στον Χρυσοχοΐδη και όχι στον Λοβέρδο ο οποίο αλωνίζει τα μίντια και προετοιμάζεται πυρετωδώς. Η εξήγηση είναι απλή: Ο Χρυσοχοΐδης αποτελεί μια κάποια απειλή για τον Παπανδρέου μια και ήταν γραμματέας του ΠαΣοΚ και έχει μηχανισμό. Ο Λοβέρδος δεν αποτελεί απολύτως καμία απειλή για τον Γιώργο, αντιθέτως του είναι εξαιρετικά χρήσιμος δίχως να το ξέρει. Και εξηγώ:
Ο Λοβέρδος δεν σκέφτεται να αναμετρηθεί με τον Παπανδρέου. Ξέρει ότι δεν έχει καμία πιθανότητα. Ή ο Παπανδρέου θα φύγει ή ο Λοβέρδος θα πάρει τη μιντιακή δημοφιλία του και θα κάνει δικό του κενροαριστερό κόμμα. Ούτε και με αντίπαλο τον Χρυσοχοΐδη έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει. Τον μοναδικό υποψήφιο που ο Λοβέρδος πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει είναι τον Βενιζέλο. Κι αυτό για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί το 2007 ήταν μαζί άρα μοιράζονται τους τότε οπαδούς του «ρεύματος». Δεύτερον, γιατί νιώθει πως είναι πιο χαριτωμένος, με καλύτερες σχέσεις με τα μίντια (πράγματι ο Βενιζέλος δεν έχει καλές σχέσεις με τα μιντια λόγω της σύγκρουσης με της τράπεζες) , και επιπλέον διότι μπορεί εύκολα να πείσει τον απλό κόσμο ότι δεν φταίει ο ίδιος για τα άθλια μέτρα που επέβαλε αλλά ο κακός Βενιζέλος που τον ανάγκασε.
Γιαυτό άλλωστε ο Λοβέρδος κάνει συνεχώς ψευδείς διαρροές στον Τύπο. Ότι δήθεν συναντήθηκαν και δήθεν ο Βενιζέλος του είπε να κατέβουν μαζί κι εκείνος έσφιξε τη γροθιά του και είπε «ΠΟΤΕ!» Όλα αυτά είναι στο μυαλό του Λοβέρδου, βέβαια. Και όλα αυτά είναι στο πλαίσιο της στρατηγικής του Λοβέρδου διότι μόνο σε μετωπική με τον Βενιζέλο νιώθει ότι μπορεί να κερδίσει και αρκεί η εκλογή να γίνει από τη βάση.
Ο ιδιος ο Βενιζέλος απο την άλλη είναι χωμένος σε χαρτιά και νούμερα και δεν έχει το χρόνο αλλά ούτε και τη διάθεση να παρέμβει ή να οργανωθεί. Το δήλωσε άλλωστε και από τις Βρυξέλλες: «Ντρέπομαι να μετάσχω σε οποιαδήποτε άλλη συζήτηση, η οποία στρέφει το ενδιαφέρον σε θέματα που μπορεί να έχουν το δικό τους ενδιαφέρον κάποια στιγμή, αλλά είναι ασύγκριτα μικρότερης σημασίας σε σχέση με το να επιβιώσουμε ως χώρα και να αποκτήσουμε έναν εθνικό στόχο»
Ο Παπανδρέου από την άλλη αφήνει τον Λοβέρδο να κονταροχτυπηθεί με τον Βενιζέλο διότι τον εξυπηρετεί. Αν ο Λοβέρδος θυμώσει αρκετά τον Βενιζέλο και δεν δηλώσει τελικά ο Βενιζέλος παρών, τότε ο Παπανδρέου με μεγάλη ευκολία θα «ξεπαστρέψει» τον Λοβέρδο. Τον Βενιζέλο ο Παπανδρέου δεν μπορεί πλέον ούτε να τον θυμώσει ούτε να τον νικήσει, και το ξέρει. Ούτε ο Λοβέρδος μπορεί να τον νικήσει αλλά μπορεί να τον θυμώσει.
Όλα λοιπόν βαίνουν καλώς για τον πρόεδρο. Αλλά όχι και για τη χώρα. Διότι η πολιτική των άκρων εμφανίζεται απειλητικά κοντά μας. Και αν κυριαρχήσουν οι ακραίες ρητορικές και από Δεξιά και από Αριστερά – και ο Σαμαρά ανήκει στις ακραίες ρητορικές- τότε τίποτα δεν μας σώζει. Και ένα ΠαΣοΚ με τον Γιώργο θα είναι σίγουρα ένα ΠαΣοΚ του 15 %.
