ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ και τους έγραψε η ιστορία. Άλλοι ζουν και σκέφτεται να τους…γράψει. Κρυμμένοι στο καβούκι τους οι κ.κ. Καραμανλής και Σημίτης δεν εμφανίζονται, δεν μιλούν, δεν απολογούνται.
Κι αν βγουν στο δρόμο για σεργιάνι, τριγύρω τους στήνεται τείχος προστατευτικό, κινούμενο, δαπανηρό. Και, βέβαια, πρέπει να χρεώσουμε στους πολιτικούς και τα μεροκάματα των αστυνομικών που τους φυλάνε (μη μας λείψουν και τι κάνουμε, μη τους τρομάξει «τρομοκράτης» και μας στοιχίσουν…περισσότερο).
ΔΕΝ έχει κάτι να χωρίσει με τους συντρόφους του ο κ. Σημίτης. Και το στόχο του πέτυχε (μέσω πιστών συνεργατών και μυστικών τους δείπνων) και πρωθυπουργός έγινε και με το πρώτο «διαφημιστικό» ευρώ καμάρωνε χαμογελώντας. Ωστόσο, το’ χει στο αίμα του να ξεχνά ο έλληνας και το ξέρουν πρωτίστως οι πολιτικοί. Ξεχάστηκε η υπονόμευση του Ανδρέα, ο χορός των δις για την προετοιμασία των «Ολυμπιακών», το «δαχτυλίδι» στο χέρι του Γιώργου, η παραίτηση επικειμένης της εκλογικής ήττας…
ΜΕ τις ανθρώπινες ανάγκες (και) ο κ. Σημίτης (πέρα απ’ τη «δόξα» και την όποια υστεροφημία του) σε ύλη και καλοπέραση…πρωθυπουργικού επιπέδου, δεν θα’ κανε τα μπάνια του σε θάλασσα «δική» του; Σε αμμουδιά συνέχεια του εξοχικού του πριν σκάσει το κύμα και, πρωτίοστως, με ασφάλεια, μη τον παρενοχλήσουν παρείσακτοι…θνητοί;
ΘΕΛΗΣΕ, λοιπόν να φράξει μέρος της ακτής για πάρτη του και το Κράτος αντέδρασε! Με την άρνηση και τη γραφειοκρατία του. Αντέδρασε κι αυτός (χωρίς να πολυφαίνεται-το συνηθίζει), με αγωγές (αν δεν κάνουμε λάθος), διεκδικώντας «φραγή» μέρους της ακτής και χρήση αποκλειστικά δική του. Για λόγους…ασφαλείας του! Εδώ να σημειώσουμε πως όποιος φοβάται για την μεταπρωθυπουργική του ασφάλεια να μη γίνεται πρωθυπουργός και να τελειώνουμε…
ΠΑΡΑΤΑΜΕ τον κ. Σημίτη και τις…αναζητήσεις του. Πάμε 3-4 δεκαετίες στο παρελθόν. Κάποια πολυτελή ξενοδοχεία και έλληνες Κροίσοι είχαν φράξει τις ακτές για «ιδία χρήση» και ο λαός δεν τολμούσε να πλησιάσει τα ενάλια τεχνητά εμπόδια που τον χώριζαν απ’ την πλουτοκρατία (που θα’ λεγε και η Αλέκα). Ήρθε η Αλλαγή, έριξε τα «τείχη» και ο λαός πανηγύρισε. Σήμερα, με τον σοσιαλισμό χρεοκοπημένο και τους «σοσιαλιστές» σε παλιά αχνάρια που δεν τα’ σβησε ο χρόνος, επιστρέφουμε σταδιακά, πλαγίως και με…ρέγουλα επί τα αυτά.
