μείνουν στη διάθεση του γραφείου. Μαμμόθρεφτα, υπερπροστατευμένα παιδιά, που νομίζουν ότι κάτι κατάφεραν επειδή δουλεύουν από τα 22 τους στο δημόσιο, απαιτούν με θρασύτητα και περισσή αυθάδεια να τοποθετηθούν στις καλύτερες περιοχές του νομού – μέσα ή κοντά στις μεγάλες πόλεις – γνωρίζοντας ότι ο «μπαμπάκας» θα πάρει τηλέφωνο να παρακαλέσει ή να απειλήσει γνωστούς και αγνώστους του γραφείου ή αιρετούς… Βύσματα κοινώς…
Αυτοί με τη σειρά τους για να βολέψουν κι άλλους εκτός από τον εαυτό τους εμφανίζουν και εξαφανίζουν κενά από το πουθενά. Κι έτσι για μια ακόμα φορά το κενό της Ανδρίτσαινας δεν καλύφθηκε… Στοιβάζονται διοικητικοί και «εκπαιδευτικοί» στα γραφεία με κανένα πόστο και καμία αρμοδιότητα. Ένα ή δύο άτομα βγάζουν τη δουλειά της ημέρας ακούγοντας τους υπόλοιπους να μιζεριάζουν για τις μειώσεις μισθών και τη σκληρή δουλειά, ενώ την ίδια στιγμή περιγράφουν τη σπάταλη ζωή τους και το ωράριό τους είναι 8:30 με 13:00 (άδεια από τη σημαία φυσικά).
Ταυτόχρονα η μεγάλη διάθεση εκπαιδευτικών στα γραφεία ενθαρρύνουν τις άγραφες άδειες από τους διευθυντές σε εκπαιδευτικούς, αφού πάντα θα υπάρχει κάποιος να αναπληρωτής να καλύψει το κενό χωρίς να γίνει γνωστό, ακόμα και στους γονείς.
Απαίδευτοι, υπερπροστατευτικοί, παιδολάτρες γονείς που νομίζουν ότι στο σχολείο γίνεται «φύλαγμα» των παιδιών και οι δάσκαλοι είναι baby-sitters. Αντί να ενδιαφέρονται για την πραγματική μόρφωση και πρόοδο των παιδιών τους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρει 10 και όχι 9 στο τέλος του τριμήνου - η μοναδική φορά που θα εμφανιστούν στο σχολείο – για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και την αυταρέσκεια τους. Φωνάζουν, ωρύονται, πηδάνε φράχτες, χειροδικούν στα παιδιά των άλλων για να «προστατέψουν» τον κανακάρη τους και να μάθουν τρόπους στα παιδιά των άλλων… Κατηγορούν και απαξιώνουν το δάσκαλο μπροστά στα μάτια των παιδιών, τον οποίο θεωρούν αντίπαλο και όχι συνεργάτη σε κοινό σκοπό, τη μόρφωση των παιδιών.
Ξυπνήστε !!! τα παιδιά μάς βλέπουν, μάς παρακολουθούν και θα μάς μιμηθούν. Χτυπάμε … θα χτυπήσουν, βρίζουμε … θα βρίσουν, κατηγορούμε … θα κατηγορήσουν, βολευόμαστε … θα βολευτούν, συγχωρούμε … θα συγχωρήσουν, αγαπάμε … θα αγαπήσουν…
Οι μεγάλοι μορφώνουμε το μέλλον – τα παιδιά μας…
Αυτό που είμαστε φωνάζει τόσο δυνατά, που τα παιδιά δεν ακούν αυτά που τους λέμε και συμβουλεύουμε…
Υ.Γ. Για να μην παρεξηγηθώ, αυτά δεν ισχύουν για όλους τους εκπαιδευτικούς ή γονείς. Πιστεύω όμως ότι μέσα στο γενικότερο κλίμα του ωχαδερφισμού η πλειοψηφία παρασύρεται. Ζητώ συγγνώμη για τις γενικεύσεις.
Αναγνώστης
