επιβίωσης κυριαρχεί στις περισσότερες οικογένειες, η ανευθυνότητα και η κομματική νοοτροπία καλά κρατούν.
Σαν χώρα έχουμε πιάσει πάτο και συνεχίζουμε απτόητοι, έχουμε φτάσει στο σημείο τριτοκοσμικές χώρες να εύχονται μην καταντήσουν σαν την Ελλάδα. Είμαστε σε τέτοια θέση που πολιτικοί βγαίνουν δημοσίως και παραδέχονται ότι η πολιτική τους απέτυχε, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, χωρίς να υπολογίζουν τους κόπους και τις θυσίες μας. Είμαστε επιβάτες σε ένα τρένο που οδεύει ολοταχώς προς τον γκρεμό, ανήμποροι να αντιδράσουμε. Και ενώ όλα βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο χωρίς σταματημό, στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουμε μια κρυφή ελπίδα ότι κάποιος ηγέτης θα βγει και θα μας σώσει. Όχι ηγέτης δεν έχει βγει, άλλα ούτε ΕΝΑΣ που να μιλάει την γλώσσα της αλήθειας, όσο και αν πονάει. Να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό, αδιαφορώντας για την πολιτική του σταυροδρόμια, να μιλήσει ξεκάθαρα χωρίς ανακρίβειες και μισόλογα, να πει πως έχουν τα πράγματα και να προτείνει ξεκάθαρες λύσεις. Το παιχνίδι με το μπαλάκι ευθυνών πρέπει κάποτε να σταματήσει. Ας πάρω σαν παράδειγμα την τωρινή κυβέρνηση, υπουργικό συμβούλιο με 48 άτομα, που να το πεις και να το πιστέψουν. Σαράντα οχτώ άτομα που έχουν αναλάβει χαρτοφυλάκια με αποκλειστικό στόχο να αναπτύξουν κομματικές σχέσεις για τις επόμενες εκλογές. Από αυτούς περιμένουμε να βγει ηγέτης;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
