ένα είναι σίγουρο: οι κυβερνήσεις για άλλη μία φορά έβαλαν τα επιχειρηματικά συμφέροντα των μεγαλύτερων ρυπαντών του κόσμου, πάνω από το καλό του πλανήτη.
Ειδικότερα η παρουσία της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ –άρρηκτα συνδεδεμένη σε πανίσχυρα βιομηχανικά λόμπι- απροκάλυπτα υπονόμευε κάθε προσπάθεια επίτευξης προόδου στη Διάσκεψη. Αντίστοιχο μερίδιο ευθύνης, φυσικά, φέρουν και οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κίνα και η Ινδία οι οποίες αντί να συνταχθούν στο πλευρό των πιο αδύναμων και ευάλωτων κρατών του πλανήτη, επέλεξαν να εμπλακούν σε άσκοπες και χρονοβόρες επαφές με τις ΗΠΑ.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε Καναδά και Ιαπωνία, που έχουν καθιερωθεί σε αρνητικούς πρωταγωνιστές. Η χώρα μας παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλή σε αυτές τις διασκέψεις, αν κρίνει κανείς και από την ιστορική της αδυναμία (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να αντιληφθεί ότι οι πολιτικές ουσιαστικής προστασίας του περιβάλλοντος είναι ένα πρώτης τάξης εργαλείο εξόδου από την οικονομική κρίση.
Ήδη από το 2007 στο Μπαλί, είχε συμφωνηθεί ένας οδικός χάρτης για την επίτευξη συμφωνίας για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου έως το 2020, ενώ το 2009 στην Κοπεγχάγη αποφασίστηκε η σύσταση Ταμείου για το Κλίμα, το οποίο θα πρέπει να χρηματοδοτήσει τα αναπτυσσόμενα κράτη με κεφάλαια ύψους 100 δις ετησίως έως το 2020. Δυστυχώς όμως, στο Ντέρμπαν σημειώθηκε μικρή πρόοδος σε σχέση με το μέγεθος και τον επείγοντα χαρακτήρα της αλλαγής του κλίματος. Ως προς τα πιο βασικά σημεία, στη Διάσκεψη συμφωνήθηκαν τα εξής:
Συνέχιση του Πρωτοκόλλου του Κιότο, αναβάλλοντας ωστόσο να ενεργοποιήσουν την παράταση αυτή για την επόμενη Διάσκεψη που θα πραγματοποιηθεί στο Κατάρ το 2012.
Συμφωνία για τη δημιουργία νέας συνθήκης, η οποία θα ξεκινήσει να συζητείται από το 2012, να ολοκληρωθεί έως το 2015 και να τεθεί σε ισχύ από το 2020. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη συμφωνία, αγνοεί πλήρως τις επιταγές της επιστήμης που καλεί για κορύφωση των εκπομπών έως το 2015 και μείωση έκτοτε. Προβλέπει επίσης παραθυράκια, που στην ουσία ο νομικά δεσμευτικός χαρακτήρας μίας ενδεχόμενης συμφωνίας μπορεί να χαθεί ανά πάσα στιγμή.
Τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με τη λειτουργία του Ταμείου για το Κλίμα. Για άλλη μία φορά οι κυβερνήσεις δε συζήτησαν καθόλου για την ουσία του ζητήματος, το πώς δηλαδή θα παραχθούν και θα εξασφαλιστούν τα απαραίτητα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση των αναπτυσσόμενων κρατών.
Στον τομέα της προστασίας των δασών και του τερματισμού της αποδάσωσης, στην ουσία άνοιξε ένα ακόμα παράθυρο, που δημιουργεί περισσότερες κοινωνικές και περιβαλλοντικές απειλές για τα δάση, άλλα και τους αυτόχθονες πληθυσμούς που εξαρτώνται από αυτά.
Όπως δήλωσε με στο κλείσιμο της Διάσκεψης και ο διευθυντής της Διεθνούς Greenpeace, Κούμι Ναϊντού.
«Η ατμόσφαιρα του πλανήτη έχει φορτωθεί με το χρέος του άνθρακα και ο λογαριασμός - με τη σφραγίδα του Ντέρμπαν- στάλθηκε στις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Η ευκαιρία αποτροπής της καταστροφικής κλιματικής αλλαγής γλιστρά μέσα από τα χέρια μας, κάθε χρόνο που τα κράτη αποτυγχάνουν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο διάσωσης του πλανήτη».
Οι ισχυρότεροι του πλανήτη όφειλαν να συμφωνήσουν και να βάλουν τα θεμέλια για μία νομικά δεσμευτική συνθήκη, αντί της εθελοντικής συμφωνίας του 2009, η οποία και αναβάλλεται για σχεδόν μια δεκαετία. Ο περιορισμός της αύξησης της θερμοκρασίας σε +2o C, καθίσταται πλέον σχεδόν αδύνατος με εφιαλτικά σενάρια για το μέλλον του πλανήτη (αύξηση έως και κατά 4o C, αν υλοποιηθούν οι υποσχέσεις των κρατών). Δυστυχώς, σε αυτό το μέλλον θέση έχουν μόνο οι ισχυροί.
Στο Ντέρμπαν χάθηκε ένας ακόμα γύρος στη μάχη για την προστασία του πλανήτη. Αυτή τη μάχη όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια να την εγκαταλείψουμε. Από αύριο ξεκινά νέος γύρος, ώστε να πιέσουμε τις κυβερνήσεις μας να κάνουν το σωστό όχι μόνο για τις επόμενες γενιές αλλά και για εμάς τους ίδιους. Σε αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς.
