Όλοι βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι ήταν αδύνατον να ζούμε για πολύ με δανεικά σαν νεόπλουτοι ή τουλάχιστον να προσπαθούμε να δείχνουμε ως τέτοιοι.Το πρώτο βαρύ χαστούκι ήταν η φούσκα του χρηματιστηρίου, τότε που κάποιοι πουλούσαν μέσα παραγωγής και ακίνητα, για να επενδύσουν σε μετοχές, ελπίζοντας να πλουτίσουν εν μία νυκτί και μετά να αράξουν στην βίλα που θα έχτιζαν χωρίς να δουλεύουν.Είδατε κάποιον που καταστράφηκε να αντιδράει στο έγκλημα που έγινε τότε με την συνενοχή και της πολιτικής ηγεσίας; Πάει ποτέ ο τζογαδόρος που καταστράφηκε στον διευθυντή του καζίνο να του ζητήσει τον λόγο για την περιουσία που ρίσκαρε στην ρουλέτα και στον κουλοχέρη ;
Στην συνέχεια μας χτυπάει το τσουνάμι της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η κάνουλα με τα φθηνά δανεικά κλείνει και αρχίζουν να σκάνε πολλές φούσκες που μας συντρόφευαν επί χρόνια.
Οι φούσκες του «λεφτά υπάρχουν» των πολιτικών, των κομματικών διορισμών, των κρατικοδίαιτων καπιταλιστών, των ακινήτων, του καταναλωτισμού και πάει λέγοντας.
Η μεγαλύτερη όμως φούσκα που έσκασε ήταν αυτή που είχαμε οι περισσότεροι Έλληνες στο μυαλό μας για το ποιοι είμαστε οι ίδιοι και για το ποια είναι η χώρα μας. Και έτσι τώρα συνειδητοποιούμε ότι αυτά που παράγουμε δεν φτάνουν ούτε για να θρέψουν εμάς τους ίδιους, ότι τα πανάκριβα οπλικά συστήματα που μας πούλησαν για να ενισχύσουμε την εθνική μας άμυνα δεν μπορούν να λειτουργήσουν αν δεν μας δώσουν οι ξένοι καύσιμα και ανταλλακτικά και συνεπώς εύκολα αχρηστεύονται, ότι περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά δεν υπάρχουν αν κοπούν τα εξωτερικά δάνεια, ότι το πολιτικό μας σύστημα χωρίς ικανότητα να πραγματοποιήσει ρουσφέτια είναι ανίσχυρο, ότι η εθνική μας ανεξαρτησία δεν είναι δεδομένη ούτε εξασφαλισμένη, και ότι στο εξωτερικό μας αντιμετωπίζουν όχι σαν τον λαό που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην οικουμένη, αλλά σαν πονηρούς, διεφθαρμένους και τεμπέληδες που μπήκαμε στην ΕΕ για να φάμε τα λεφτά τους.
Και το κυριότερο συνειδητοποιούμε, ότι τους πολιτικούς ταγούς που βοήθησαν στο να κατασκευαστούν αυτές οι φούσκες τους εκλέγαμε οι ίδιοι επί δεκαετίες, είτε από ιδιοτελή συμφέροντα, είτε από άγνοια, είτε γιατί απλά θέλαμε να παραμυθιαζόμαστε και να ζούμε το όνειρο της ισχυρότερης οικονομίας των Βαλκανίων, της ευρωπαϊκής και ουχί βαλκανικής χώρας και του νεοπλουτισμού.
Μόλις και εφόσον συνέλθουμε από την κατραπακιά και την απότομη επιστροφή στην πραγματικότητα, θα μπορέσουμε ίσως να σκεφτούμε τα επόμενα βήματα μας ως χώρα. Μέχρι στιγμής οι όποιες αντιδράσεις είναι αντανακλαστικές και σπασμωδικές. Μόλις ξυπνήσαμε άλλωστε…
Αναγνώστης
