Ο Λουκάς Παπαδήμος, ένας σοβαρός τεχνοκράτης με κύρος, αναγνωρισιμότητα και εκτόπισμα στα ευρωπαϊκά φόρα, δηλαδή εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή.
Μια κοινωνία, η ελληνική, και μια… ιδέα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, αναζητούσαν επειγόντως διέξοδο από τους επικίνδυνους χειρισμούς του Γιώργου Παπανδρέου. Και τη βρήκαν στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου, ο οποίος κατάφερε να ενώσει, έστω και στο επίπεδο… κοινής υπογραφής, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Γιώργο Καρατζαφέρη.
Επί ημερών Παπαδήμου, και χάρη εν πολλοίς στους διπλωματικούς χειρισμούς του Πρωθυπουργού, η Ελλάδα κατάφερε να ξεπεράσει τους τελευταίους σκοπέλους που είχαν απομείνει, για την έγκριση εκταμίευσης της 6ης δόσης από το πρώτο Μνημόνιο.
Αυτός ήταν ο πρωταρχικός σκοπός της κυβέρνησης Παπαδήμου. Μόνο που υπάρχουν κι άλλοι δυο: Η υπογραφή της Συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, που προβλέπει «κούρεμα» του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 50%, και η υλοποίηση του PSI, δηλαδή η θετική έκβαση των ζυμώσεων με τους ιδιώτες κατόχους ελληνικών ομολόγων.
Τις τελευταίες μέρες ωστόσο, και ειδικότερα μετά την ανακοίνωση του Eurogroup για την εκταμίευση της 6ης δόσης, η κυβέρνηση Παπαδήμου μοιάζει να… αυτό-φρενάρεται, ως προς τους υπόλοιπους στόχους της. Εξόχως αποκαλυπτική η πρόσφατη συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής στην οποία, ενώ ο Πρωθυπουργός μιλούσε για εθνικές προτεραιότητες, και προσπαθούσε να χαράξει οδικό χάρτη δράσης μέχρι τις εκλογές, οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ υπουργοί είχαν ως αποκλειστική στρατηγική στόχευση το να… μαλώσουν τον Σταύρο Δήμα και τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, για τη δικαιολογημένη, όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε απουσία τους. Και να προσπαθήσουν να «ζαρώσουν» τις θετικές εντυπώσεις που κερδίζει ο Μάκης Βορίδης, τακτοποιώντας τα μείζονα εκκρεμή ζητήματα της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων και της εφαρμογής της εργασιακής εφεδρείας.
Όλα αυτά βέβαια, στα… διαλλείματα της συγγραφής άρθρων και της… παρέλασης από κομματικές συνάξεις για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και την ανασύνθεση του ευρύτερου χώρου του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, που αποτελεί και το κυρίαρχο ζητούμενο για τους «πράσινους» υπουργούς.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται το «οξύμωρο» του πράγματος. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δεν αισθάνονται μέλη μιας κυβέρνησης συνεργασίας και έκτακτης ανάγκης υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Πιστεύουν βαθιά μέσα τους, ότι η κυβέρνηση αυτή είναι μια κυβέρνηση… ΠΑΣΟΚ-plus, για να δανειστούμε την ενδιαφέρουσα ορολογία της Άννας Διαμαντοπούλου.
Αυτό ήταν εξαρχής το πρόβλημα με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ότι, αντί να ακολουθήσει το παράδειγμα της κυβέρνησης Μόντι στην Ιταλία και να απαρτίζεται αποκλειστικά από τεχνοκράτες, με την κοινοβουλευτική στήριξη των κομμάτων, ή να χτιστεί από την αρχή ένα ευέλικτο σχήμα με ισοδύναμη συμμετοχή των κομμάτων που θα τη στήριζαν, στη νέα σύνθεσή της παρέμειναν σχεδόν όλοι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Και απλώς προστέθηκαν δυο από τη Νέα Δημοκρατία και ένας από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. Για αναπληρωτές και υφυπουργούς, η συζήτηση είναι περιττή, μιας και οι αρμοδιότητες, όπως και ο ρόλος τους, είναι συμπληρωματικός.
Συνοψίζοντας: Το ΠΑΣΟΚ παραμένει αδιόρθωτο και αμετανόητο. Με υπουργούς που, αντί να αναγνωρίσουν ότι με τις δικές τους αστοχίες και ανεπάρκειες συρρίκνωσαν τη δημοσκοπική απήχηση του Κινήματος σε επίπεδα κάτω από το 15%, θεωρούν ότι η αξιοπιστία και το κύρος του Λουκά Παπαδήμου, και η συμμετοχή δυο υπουργών από τη Νέα Δημοκρατία και ενός από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, θα τους διευκολύνει… να κρυφτούν από την κοινωνία. Ας είναι προετοιμασμένοι για τα χειρότερα, στις εκλογές που δεν θα αργήσουν.
statesmen.gr
