Ο Κόνερ περίμενε υπομονετικά για 9 μήνες, ώστε να έχει κάποιον να παίζει μαζί.
Αλλά σε ηλικία μόλις 4 μηνών οι γιατροί έδωσαν το χτύπημα: ο Κέιντεν πάσχει από εγκεφαλική παράλυση. Δε θα περπατήσει ποτέ του. Δε θα μιλήσει ποτέ του, δε θα παίξει με τον μεγαλύτερο αδερφό του ποτέ του. Πόσο λάθος έκαναν…
«Θα προσπαθήσω να του προσφέρω την καλύτερη ζωή, που θα μπορούσε να έχει» έχει πάντα στο μυαλό του ο 8χρονος Κόνερ, που δε δίστασε στιγμή, μόλις διάβασε μία διαφήμιση για τρίαθλο παίδων. Κι η αρχή έγινε στις 5/6/11…
Μπροστά στην ικανοποίηση της συμμετοχής με τον αδερφό του, 100 μέτρα κολύμβηση με τον Κέιντεν σε φουσκωτό, 4,8χλμ. ποδηλασία με τον Κέιντεν σε τρέιλερ και περίπου 1χλμ. τρέξιμο με τον Κέιντεν σε καρότσι δεν είναι τίποτα για εκείνον. Τι κι αν τερμάτισαν 31οι σε σύνολο 32 συμμετεχόντων με χρόνο 43’10”; Το χαμόγελο και των δύο στη στιγμή του τερματισμού ήταν μεγαλύτερο κι απ’ του πρώτου.
Συμμετείχαν και σε δεύτερο, και σε τρίτο… Μέχρι που ο Κόνερ έμαθε για το Iron Kid.
Με περίπου 1.400 παιδιά να παίρνουν μέρος, οι διοργανωτές ξεκαθάρισαν πως ίσως δεν υπάρχει χώρος και για τους δύο. «Αν δεν το κάνει ο Κέιντεν, τότε δεν το κάνω ούτε εγώ. Μου αρέσει να είμαστε μαζί. Νιώθω άσχημα για εκείνον, όταν βρίσκεται στην άκρη του δρόμου κι εγώ τρέχω». Πώς να του αλλάξεις γνώμη;
«Όταν αρχίζει ο αγώνας, σκέφτομαι τον τερματισμό. Δε φοβάμαι ούτε για μία στιγμή. Απλώς είμαι περήφανος που τρέχω μαζί του. Όταν τον βλέπω να γελά και να χαμογελά, σημαίνει πως περνά καλά…».
Το Iron Kid διεξήχθη στις 11/9/11. Τερμάτισαν τελευταίοι. Στον αγώνα. Και πρώτοι στη ζωή…
