αλλά μπορεί ενδεχομένως να ωφελούνται από την παρουσία προστατευτικών γονιδίων που τους βοηθούν να ζουν τόσα χρόνια, αναφέρουν ερευνητές.
Ομάδα Αμερικανών ερευνητών σημειώνει ότι όσοι ξεπερνούν τα 100 χρόνια αποτελούν «σπάνιο είδος», με μόνο 1 ανά 5 εκατομμύρια ανθρώπους στις ανεπτυγμένες χώρες. Υπάρχουν αυξημένες ενδείξεις ότι γενετικοί λόγοι παίζουν σημαντικό ρόλο στο να φθάσει κάποιος σε τόσο μεγάλη ηλικία.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι πρόκειται για την πρώτη έρευνα του είδους της. Ανέλυσαν το γονιδίωμα ενός άντρα και μιας γυναίκας που ξεπέρασαν την ηλικία των 114 ετών και ανακάλυψαν ότι είχαν τόσα γονίδια σχετιζόμενα με νόσους όσα και άλλοι άνθρωποι. Για παράδειγμα, ο άντρας είχε 37 γενετικές μεταλλάξεις σχετιζόμενες με αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο παχέος εντέρου.
Ο ερευνητής Dr. Thomas Perls, επικεφαλής του New England Centenarian Study, δήλωσε ότι στην πραγματικότητα ο άνδρας είχε εμφανίσει νωρίτερα καρκίνο του παχέος εντέρου που δεν είχε κάνει μετάσταση και θεραπεύτηκε με εγχείρηση. Κοντά στην περίοδο που πέθανε ήταν σε νοητική και σωματική φόρμα.
Η γυναίκα έφερε αρκετές γενετικές ποικιλομορφίες που σχετίζονται με νόσους σχετιζόμενες με τα γηρατειά, όπως καρδιοπάθεια, καρκίνο και νόσο Alzheimer. Παρουσίασε συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια και ελαφριά νοητική εξασθένηση, αλλά οι παθήσεις δεν εμφανίστηκαν μέχρι που ξεπέρασε την ηλικία των 108 ετών.
Ο Perls δήλωσε, ότι η παρουσία των συγκεκριμένων ποικιλομορφιών που σχετίζονται με νόσους συμφωνεί με ευρήματα άλλων ερευνών, σύμφωνα με τα οποία οι υπεραιωνόβιοι φέρουν ίδιο αριθμό γονιδίων σχετιζόμενων με νόσους με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Η διαφορά μπορεί να έγκειται στο ότι οι υπεραιωνόβιοι πιθανόν φέρουν ποικιλομορφίες που σχετίζονται με τη μακροζωία, που ακυρώνουν τα γονίδια που σχετίζονται με νόσους. Η συγκεκριμένη επίδραση φτάνει μέχρι το σημείο να μην εμφανίζεται η νόσος ή αν εμφανιστεί να είναι λιγότερο παθογόνος ή να καθυστερήσει σημαντικά, προς το τέλος της ζωής, στους συγκεκριμένους ανθρώπους που πρακτικά ζουν στα όρια του προσδόκιμου ζωής του ανθρώπου.
