Βράζουμε όλοι από αγανάκτηση, θυμό και ντροπή, για την πορεία προς την καταστροφή που μας οδηγούν οι ξεπουλημένοι ηγέτες μας. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα της κατάστασης του ελληνικού κράτους, γεγονός το οποίο είχα την τιμή να βιώσω εγώ η ίδια, είναι το εξής: ένα παιδάκι, μπροστά στα μάτια μου χτύπησε το κεφάλι του σοβαρά και στην προσπάθεια μου να καλέσω το 166 ήρθα αντιμέτωπη με ένα τηλεφωνικό διαφημιστικό παιχνίδι, μια κοροϊδία με αναμονές και κουμπάκια, παραπομπές, άχρηστες διαφημιστικές πληροφορίες που εκείνη τη στιγμή μ' έκανα να θέλω να είμαι ένας από τους αποφασισμένους αυτονομιστές, και με μια βόμβα να καταστρέψω κάθε εικονικό σύστημα που υπάρχει απλά για να υπάρχει, που εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες και όχι το σκοπό και το καθήκον που έχει αναλάβει. Και όλα αυτά, τα γράφει ένας άνθρωπος, ο οποίος πάντα αγωνιζόταν και πάντα θα αγωνίζεται ενάντια στη βία, όμως αυτή τη στιγμή, ο θυμός, η οργή και η αλλοίωση της ψυχολογίας μου είναι ενδεικτική για το πως λειτουργεί ένα μέτριο μυαλό. Και αυτό από μόνο του πρέπει να προβληματίσει, μέχρι και να τρομάξει πολλούς. Ελπίζω η επιστολή μου αυτή να έχει κάποιον αντίκτυπο και να μη θαφτεί.
Αναγνώστρια
