Νέοι φόροι, νέα μέτρα, νέα χαράτσια, νέα μνημόνια, εφεδρεία, απολύσεις και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Τα συσσωρευμένα χρέη κάθε νοικοκυριού δεν είναι ή δεν θα είναι σε λίγο καιρό διαχειρίσιμα, μοιάζουν δηλαδή με τα χρέη του ελληνικού κράτους. Όσο όμως συζητάνε ανενόχλητοι για το κούρεμα του ελληνικού ''χρέους',' τόσο περισσότερο θα μιλάμε για κοινωνική χρεοκοπία. Σειρά έχουν τώρα τα ασφαλιστικά ταμεία και οι συντάξεις. Υποθηκεύουν το μέλλον μας για δεκαετίες. Βολεύτηκαν στις καρέκλες τους και δεν συζητάνε ούτε για εκλογές. Είναι αδίστακτοι και όσο δεν τους ανατρέπουμε θα μοιάζουν όλο και περισσότερο με σύγχρονη χούντα.
Όλα αυτά για να συμμορφωθούμε με τις επιταγές της Ε.Ε. και της τρόικα, για να σωθούν οι βασικές επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης που θέλει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στο ευρώ και την ΕΕ. Για να μπορέσει το ελληνικό κεφάλαιο να αντέξει τις διεθνείς πιέσεις, να διατηρήσει την κερδοφορία του και να ονειρευτεί μέρες ανάπτυξης. Για αυτό και έχουμε φτάσει στο σημείο που η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει ξεπεράσει κάθε όριο , οι έλληνες επιχειρηματίες είτε βιώνουν την κρίση, είτε όχι, ουσιαστικά έχουν κηρύξει στάση πληρωμών προς τους εργαζόμενους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις γιορτές αρκετοί από αυτούς πλήρωσαν μόνο τα δώρα, για μισθούς ούτε λόγος. Εκβιάζουν με απολύσεις και μεταφορά των επιχειρήσεων σε άλλες περιοχές του εσωτερικού ή του εξωτερικού. Προτείνουν ως ενναλλακτικές την εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια, μειώσεις μισθών. Ενάντια σε αυτά αντιστέκονται οι εργαζόμενοι σε Χαλυβουργία, ALTER και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Από την άλλη, οι απολύσεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, δουλειές δεν υπάρχουν και η ανεργία γίνεται πραγματικός κοινωνικός εφιάλτης.
Κανένας δεν μπορεί πια να υπολογίσει με ακρίβεια τους ανέργους και την νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και της επισφάλειας. Κάθε μέρα ο αριθμός αυτός μεγαλώνει. Για μας τα κριτήρια και οι αριθμοί του ΟΑΕΔ δεν έχουν καμία σημασία. Δεν έχει σημασία αν μερίδα εργαζομένων μέσα στη χρονιά κάνουν κανένα μεροκάματο και κολλάνε και κανένα ένσημο. Όταν το τελικό εισόδημα βρίσκεται σε τόσο μεγάλη απόσταση από τις στοιχειώδεις ανάγκες, τότε έχουμε σύγχρονη φτώχεια και προβλήματα επιβίωσης. Ούτε η οικογενειακή αλληλεγγύη, ούτε οι μικροκαταθέσεις φαίνεται ότι μπορούν να ανατρέψουν την πραγματικότητα: ολόκληρες κοινωνικές κατηγορίες και στρώματα εργαζομένων συνθλίβονται και έρχονται σε σύμμαχες θέσεις με την εργατική τάξη.
Φυσικά δε λείπουν οι αυταπάτες. Πολλοί πιστεύουν ότι ζούμε μια έκτακτη, προσωρινή κατάσταση. Θα τα βολέψουμε λίγο ως σερβιτόροι, ως πλασιέ και θα ανεχτούμε την μαύρη εργασία μέχρι να βρούμε την κανονική δουλειά που αντιστοιχεί στα προσόντα και τις σπουδές μας. Δυστυχώς όμως το αν θα είναι προσωρινή αυτή η κατάσταση εξαρτάται μόνο από τους αγώνες μας. Όλες αυτές οι θυσίες δεν γίνονται για να έρθουν «καλύτερες μέρες» για μας, αλλά για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Το κεφάλαιο έχει τη δυνατότητα να ανασυγκροτείται και να αναδιαρθρώνεται. Ακόμη και αν έρθει μια νέα άνθηση των δεικτών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ανοίξουν θέσεις εργασίας και σίγουρα δεν θα αποκατασταθούν οι μισθοί και οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Άλλοι πάλι επιλέγουν τη λύση ή την προοπτική της μετανάστευσης. Πάλι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η κρίση είναι διεθνές φαινόμενο, άρα αντίστοιχα προβλήματα, έστω σε μικρότερο βαθμό, υπάρχουν και στο εξωτερικό. Όπως δυστυχώς και στην Ελλάδα οι μετανάστες αντιμετωπίζονται με καχυποψία και εχθρότητα, έτσι και στο εξωτερικό έχουμε φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας καθώς οι ντόπιοι εργαζόμενοι νομίζουν ότι με τον ρόπο αυτό προστατεύουν τα κεκτημένα τους.. Δεν είναι τυχαίο που ήδη πολλοί Έλληνες επιστρέφουν χωρίς να έχουν υλοποιήσει τις φιλοδοξίες τους.
Δε μπορούμε, επίσης, να δεχτούμε ως αιτίες της ανεργίας την τεχνολογική πρόοδο και την οικονομική κρίση. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες στοιβάζονται στις ουρές του ΟΑΕΔ άλλοι δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα απλήρωτοι. Γιατί τελικά οι ώρες εργασίας, οι μισθοί, η διανομή του παραγόμενου πλούτου ήταν, είναι και θα είναι συνάρτηση δύο παραγόντων: Των αγώνων και των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας και της ακόρεστης δίψας του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του.
Ειδικά σήμερα, απέναντι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας και της ατομικής ευθύνης και ενοχής, οι άνεργοι και οι επισφαλώς εργαζόμενοι μπορούν να συναντηθούν με όλους τους εργαζόμενους που μάχονται να κρατήσουν τις δουλειές τους και όσα δικαιώματα τους απέμειναν. Μπορούν και πρέπει να οργανωθούν τόσο μέσα στις δομές του εργατικού συνδικαλισμού, στα πρωτοβάθμια σωματεία και το συντονισμό τους αλλά και συμπληρωματικά και μέσα στις νέες πρωτότυπες μορφές οργάνωσης που αναπτύσσονται στις γειτονιές και τα τοπικά κινήματα. Μπορούν και σε αυτό το επίπεδο να αναπτυχθούν αγωνιστικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις, τη μαύρη εργασία αλλά και γενικότερα την προάσπιση των συμφερόντων της εργασίας.
Την ώρα λοιπόν που οδηγούμαστε σε έναν εργασιακό μεσαίωνα δε μπορούν να υπάρχουν «εμφύλιοι» στον κόσμο της εργασίας. Όλοι μαζί άνεργοι και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μπορούμε να οικοδομήσουμε αυτό το μέτωπο αγώνα που θα ανατρέψει τα σχέδια των εργοδοτών, αλλά και την κυβέρνηση του «μαύρου μετώπου» ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ., της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
Να διεκδικήσουμε:
• Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Μείωση του εργάσιμου χρόνου, χωρίς μείωση των αποδοχών.
• Επίδομα ανεργίας, για όλο το διάστημα της ανεργίας, στους άνεργους και υποαπασχολούμενους, που να καλύπτει όλες τις ανάγκες τους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια.
• Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των ανέργων, κατάργηση του ορίου των ενσήμων για την σφράγιση των βιβλιαρίων.
• Ελεύθερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά γνώσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
• Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που ελαστικοποιούν τις εργασιακές σχέσεις, απελευθερώνουν τις απολύσεις, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και το βασικό μισθό.
• Δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη της εταιρίας που πτωχεύει ή κλείνει.
• Να μην περάσουν οι εκβιασμοί των απολύσεων του κράτους και των εργοδοτών.
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια
Όλοι στην Παναττική Απεργία της 17 Ιανουαρίου 2012
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Πρωτοβάθμιων Σωματείων Σταδίου και Σανταρόζα, στις 11 πμ.
Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ –ΛΑΟΣ σε συμφωνία με την ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και τους τραπεζίτες, συνεχίζει και οξύνει την βάρβαρη πολιτική ενάντια στον κόσμο της εργασίας.
Κυβέρνηση και τρόικα συνεργάστηκαν συστηματικά και περιέκοψαν δραστικά μισθούς και συντάξεις, υπονόμευσαν την κοινωνική ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επέβαλλαν την χωρίς ιστορικό προηγούμενο φοροεπιδρομή σε βάρος των εργαζομένων, απαλλάσσοντας για άλλη μια φορά το κεφάλαιο, διαλύουν κομμάτι -κομμάτι τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες και αφανίζουν τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, με τις προκλητικές δε απανωτές αυξήσεις η πρόσβαση στο φως, στο νερό, στη μεταφορά, θα είναι προνόμιο ελαχίστων πλέον, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι άνεργοι πλημμυρίζουν τη χώρα, η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι στη πόρτα όλων μας, η απόγνωση των νέων δημιουργεί τις σύγχρονες καραβιές της ξενιτιάς. Επιχειρήσεις «πτωχεύουν», προκειμένου να απαλλαγούν από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους, ενώ τα αφεντικά τους μένουν πάμπλουτα. Το εργατικό δίκαιο έχει ξεχαρβαλωθεί και οι εργασιακές σχέσεις «ράφτηκαν» και θεσμοθετήθηκαν σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των τραπεζιτών και του κεφαλαίου. Η σταθερή, 8άωρη εργασία εξαφανίζεται, η αυθαιρεσία και η τρομοκρατία των εργοδοτών αποθρασύνεται, με ανύπαρκτο έως προκλητικό το ρόλο των ελεγκτικών μηχανισμών.
Η συγκυβέρνηση αυτή ετοιμάζεται να ικανοποιήσει ότι έχει απομείνει από τις αξιώσεις του ΣΕΒ και της τρόικας, για την επιβολή της απόλυτης εργασιακής ζούγκλας. Νέο τσεκούρωμα μισθών και συντάξεων, ακύρωση της ΕΓΣΣΕ, μείωση ή κατάργηση του 13ου -14ου μισθού, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, γενίκευση της ευελιξίας στην εργασία, κατάργηση επιδομάτων ανεργίας, τριετιών, οικογενειακών και όλων των ελάχιστων κοινωνικών παροχών, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες, και 150.000 απολύσεις στο δημόσιο.
Συνεχίζουν την τρομοκράτηση των εργαζομένων για να υλοποιήσουν τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Ο πρωθυπουργός – τραπεζίτης ωμά και προκλητικά δήλωσε: ή παραχωρείτε ότι έχει απομείνει από την φτώχεια σας, για να κατευνάσουμε και να ικανοποιήσουμε τις ορέξεις και τις απαιτήσεις των δανειστών και των εργοδοτών ή εσείς ευθύνεστε για την χρεοκοπία της χώρας.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ - ΒΑΡΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.
Η επίθεση παίρνει χαρακτηριστικά κοινωνικού πολέμου σε βάρος της εργασίας, με στόχο την ανάκτηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Για αυτό στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ αποφάσισαν πρωτοφανή επιτήρηση, αυτόματες σαρωτικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και η ΕΕ θα αποφασίζουν για τα πάντα, οι επιταγές τους συνταγματοποιούνται, τα συμφέροντα του κεφαλαίου θα γίνουν απόλυτος νόμος για τους λαούς της Ευρώπης. Η ευρωζώνη και η ΕΕ αποκαλύπτονται ως φορείς της πιο άγριας ολοκληρωτικής επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Με τη νέα δανειακή σύμβαση που έχουν αναλάβει να υπογράψουν και των μέτρων που τη συνοδεύουν, εμπεδώνεται μια δεκαετής επίθεση βαρβαρότητας ενάντια στο λαό, καταστρέφονται τα ασφαλιστικά ταμεία, ξεπουλιέται και υποθηκεύεται κάθε δημόσιο αγαθό, ενώ η χώρα θα μετατραπεί σε μια εκτεταμένη ευροκινεζική ζώνη βάρβαρης εκμετάλλευσης, θα αναιρεθούν δικαιώματα και κατακτήσεις 150 χρόνων, θα επιβληθεί πραγματική δικτατορία των αγορών, των εργοδοτών και των πολυεθνικών.
ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΠΛΟ ΕΙΝΑΙ: Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ- Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ- Η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Απέναντι σε αυτή την επίθεση η εργατική αντίσταση όχι μόνο δεν κοπάζει αλλά δυναμώνει. Το δείχνουν οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία και στον ALTER που απεργούν ολόκληρες βδομάδες, στην Ελευθεροτυπία, στο ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ cosmetics, στη ΛΟΥΚΙΣΣΑ και σε πολλούς άλλους χώρους, και όλοι εκείνοι που έκαναν γιορτές στις πύλες των εργοστάσιων, περιφρουρώντας τις κινητοποιήσεις τους, για το αυτονόητο δικαίωμά τους να μην παραμένουν για μήνες απλήρωτοι, να μην πετιούνται στο δρόμο γιατί δεν «υπάκουσαν και δεν έσκυψαν το κεφάλι», για το δώρο Χριστουγέννων που δεν πήγαν στα παιδιά τους. Αντιστάσεις και αγώνες που υπογραμμίζουν ακόμα περισσότερο τον ρόλο που έχουν οι εργοδοτικές – κυβερνητικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που βάζουν πλάτη στις εφιαλτικές ανατροπές, συμμετέχουν στον «κοινωνικό διάλογο», ενώ δεν παίρνουν καμιά πρωτοβουλία για το συντονισμό των αγώνων. Το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ δεν καλούν σε πανελλαδική-πανεργατική απεργία στις 17 Γενάρη αποδεικνύει ότι δεν μπορούν και δεν θέλουν να παλέψουν για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ - ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ, ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Όπως οι δυνάμεις του συστήματος συγκροτούν το δικό τους «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ», πρέπει κι εμείς, οι εργαζόμενοι να οικοδομήσουμε το δικό μας «ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ». Βασική προϋπόθεση είναι η αλληλεγγύη, η συμπόρευση και η κοινή δράση των αγωνιζόμενων κλάδων. Χρειαζόμαστε την αγωνιστική ταξική ενότητα, το συντονισμό των σωματείων και των εργαζομένων σε ένα πλατύ μέτωπο αγώνα και αλληλεγγύης. Με την συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα, που θα συντονίζονται ενωτικά, αγωνιστικά και θα υπερβαίνουν αδιέξοδες διχαστικές πρακτικές και τις υπονομευτικές του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Η απεργία στις 17 Γενάρη που έχουν προκηρύξει τα εργατικά κέντρα της Αττικής μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα στην συνένωση των εστιών αντίστασης. Να ανοίξει το δρόμο για το συντονισμό των αγώνων ώστε να σπάσει με την δύναμη του αγώνα η κατάργησή των συλλογικών συμβάσεων και των εργατικών δικαιωμάτων. Χτίζει την αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους που βρίσκονται ήδη σε κινητοποιήσεις και με την δύναμη και την αντοχή τους φωτίζουν το δρόμο που πρέπει να επιλέξουν όλοι οι εργαζόμενοι για να υπερασπιστούν και να προστατέψουν, την αξιοπρέπειά τους, τη ζωή τους, το μέλλον των παιδιών τους.
Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων θα εργαστεί για την επιτυχία της ΑΠΕΡΓΙΑΣ στις 17 Γενάρη, ώστε να αποκτήσει τα ενωτικά, ταξικά και αγωνιστικά χαρακτηριστικά που απαιτούν οι στιγμές και με τη διοργάνωση ΕΝΩΤΙΚΗΣ ταξικής συγκέντρωσης όλων των σωματείων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Αυτό θα είναι το ισχυρό ταξικό, αγωνιστικό μήνυμα στους αντιπάλους αλλά και μήνυμα ελπίδας και δύναμης προς όλους τους εργαζόμενους.
Όλοι στην ΑΠΕΡΓΙΑ ώστε να γίνει η 17η Γενάρη μέρα αντίστασης και κλιμάκωσης. Για να στείλουμε μήνυμα ανυπακοής και αποφασιστικού αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης και τη νικηφόρα σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις αντεργατικές πολιτικές.
• Να ανατραπεί η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου, το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο. Όχι στη νέα δανειακή σύμβαση.
• Διαγραφή του ληστρικού χρέους. Ανυπακοή στις εντολές της ΕΕ. Όχι στο ευρωσύμφωνο
• Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις. Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με έλεγχο των εργαζόμενων. Όχι στο ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας και των εθνικών πόρων. Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, ασφάλιση, κοινωνικές υπηρεσίες.
• Απαγόρευση απολύσεων. Όχι στις “εφεδρείες”. Πλήρης προστασία των ανέργων, επίδομα ίσο με το βασικό μισθό για όλο το διάστημα της ανεργίας, χωρίς προϋποθέσεις.
• Να πληρωθούν τώρα όλα τα δεδουλευμένα. Να σταματήσει το πολιτικό και νομικό πλέγμα προστασίας των εταιρειών. Να εξαιρεθούν οι εργαζόμενοι και τα δεδουλευμένα τους από τον πτωχευτικό κώδικα. Οι εργαζόμενοι δεν είναι ούτε μέτοχοι, ούτε πιστωτές. Δέσμευση των κινητών ή ακίνητων περιουσιακών στοιχείων (προσωπικών ή άλλων εταιριών) του ιδιοκτήτη της εταιρίας που πτωχεύει για να καλυφθούν οι αποζημιώσεις και τα επιδόματα ανεργίας των απολυμένων.
• Οργανωμένη άρνηση πληρωμής των νέων χαρατσιών. Αύξηση της φορολόγησης του κεφαλαίου. Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και διαγραφή των χρεών των λαϊκών νοικοκυριών προς τις τράπεζες.
