που έχει δουλειά, ενώ εσύ ακόμα ψάχνεις. Ιστορίες για τα χρόνια που ήθελες ακόμα να γίνεις τραγουδίστρια ή για την κούκλα Barbie που έχει μείνει και αυτή άνεργη. Να ένας χαρακτηριστικός μονόλογος από την παράσταση: «Είμαι άνεργος τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ακριβώς τη μισή ενήλικη ζωή μου. Περιστασιακά, βέβαια, καταφέρνω να ημιαπασχολούμαι. Πάντα προσωρινά και κυρίως ανασφάλιστα. Ολα αυτά τα χρόνια έχω περάσει από κάθε προσωρινή θέση εργασίας που μπόρεσε να εφεύρει το ελληνικό δαιμόνιο. Άλλες φορές με παταγώδη αποτυχία και μία φορά με σχετική επιτυχία, αφού έμεινα στην ίδια δουλειά για έξι ολόκληρους μήνες. Ντελιβεράς σε κινέζικο, με μηχανάκι δικό μου». Η σκηνοθέτης Ειρήνη Μαργαρίτη επισημαίνει: "Θέλουμε απλώς να μιλήσουμε για τις αγωνίες μας, όπως ακριβώς τις νιώθουμε», λέει η Ειρήνη Μαργαρίτη, «γιατί στο κάτω κάτω έχει και ένα ρίσκο το να μιλάς για ένα τέτοιο θέμα. Μπορεί να το δει κάποιος που το βιώνει χειρότερα από σένα και να το βρει πολύ λίγο".
http://www.katoci.com/
