“Canada’s CEO Elite – the 0.01%” (CEO= Chief Executive Officer- διευθύνων σύμβουλος) του Canadian Centre for Policy Alternatives.
Για να αποκτήσουμε μια αίσθηση αυτών των αστρονομικών ποσών, μέχρι το μεσημέρι της 3ης Ιανουαρίου, αυτοί οι 100 έχουν ήδη “κερδίσει” όσα o μέσος εργαζόμενος Καναδός με πλήρες ωράριο κερδίζει σε έναν ολόκληρο χρόνο.
Το ένα τέταρτο αυτών των 100, δηλαδή του πλουσιότερου 0,01% των Καναδών, είναι διευθύνοντες σύμβουλοι εταιρειών εξόρυξης μετάλλων και πισσούχων άμμων. Πληρώνουν καλά οι μεταλλευτικές εταιρείες. Γιατί άραγε;
Μάλιστα στο αξιοζήλευτο Νο5 βρίσκεται ένας γνωστός μας: ο Martyn Konig, διεθύνων σύμβουλος της “δικής μας” European Goldfields, της ιδιοκτήτριας του 95% της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, δηλαδή των Μεταλλείων Κασσάνδρας Χαλκιδικής.
Ο κύριος αυτός, με σύνολο απολαβών από βασικό μισθό, μπόνους, μετοχές και αποζημιώσεις, $14,8 εκατ. έχει αφήσει πίσω του διευθυντές τραπεζών και άλλων πολύ μεγαλύτερων εταιρειών.O επίσης “γνωστός” μας Paul Wright της Eldorado Gold Corp (Χρυσωρυχεία Θράκης Α.Ε. κλπ), με $5,8 εκατ. βρίσκεται στο μακρινό Νο 70.
Τι έχει κάνει ο κύριος Konig για να αξίζει αυτά τα λεφτά; Η μόνη παραγωγή και τα μόνα έσοδα που έχει η European Goldfields είναι από το μικρό μεταλλείο της Μαύρης Πέτρας, Γιατί να αμοίβεται καλύτερα (πολύ καλύτερα!) από, ας πούμε, τον διευθύνοντα σύμβουλο της μεγαλύτερης εταιρείας εξόρυξης χρυσού στον κόσμο, της Barrick Gold Corp., που βρίσκεται μόλις στο Νο 28 αν και λειτουργεί μερικές δεκάδες μεταλλεία;
Αυτό που πουλάει ο κύριος αυτός είναι η προσδοκία εκμετάλλευσης των Σκουριών και των άλλων κοιτασμάτων των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Αέρα πουλάει. Σύμφωνα με την έκθεση, οι διευθύνοντες σύμβουλοι αμοίβονται όχι με βάση την καλή διαχείριση, τα οικονομικά αποτελέσματα ή τη στρατηγική της εταιρείας, αλλά με βάση την τιμή της μετοχής. Επειδή οι χρηματιστηριακές αγορές είναι “αγορές προσδοκιών”, η τιμή μιας μετοχής δεν αντανακλά τα πραγματικά μεγέθη της εταιρείας στο παρόν, αλλά αυτό που οι επενδυτές περιμένουν από την εταιρεία στο μέλλον. Η αμοιβή δηλαδή αυτών των στελεχών εξαρτάται άμεσα από τα στοιχήματα των επενδυτών για το μέλλον της εταιρείας. Όσο περισσότερο “φουσκώσουν” τις προοπτικές της εταιρείας τους, τόσο περισσότερα λεφτά βγάζουν. Η πραγματικότητα δεν έχει καμμία σχέση.
Για να πάμε πίσω στον κ. Konig με τα $15 εκατ. το χρόνο, πιστεύει κανείς ότι τον ενδιαφέρει πραγματικά που βρίσκονται οι Σκουριές ή η Τσικάρα; Αυτός ο άνθρωπος και όλοι οι άλλοι του “είδους” του ζουν κυριολεκτικά σε άλλο πλανήτη. Να τον ενδιαφέρει αν έχει νερό, αν έχει δάση; Αν έχει ανθρώπους γύρω-γύρω; Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους αδίστακτους που βλέπουν μόνο τα εκατομμύρια στους λογαριασμούς τους. Τα λεφτά είναι ασύλληπτα πολλά, ακόμα και χωρίς να βγεί ούτε ένα γραμμάριο χρυσού από τη γη. Κάθε θετική για την εταιρεία ανακοίνωση – όπως π.χ. “το Νομαρχιακό Συμβούλιο Χαλκιδικής γνωμοδότησε ομόφωνα υπέρ της επένδυσης” – σημαίνει ένα χοντρό “πακέτο” για τον κ. Konig. Προφανώς ένα μικρότερο αλλά σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητο “πακέτο” παίρνει και ο κ. Δημήτρης Κούτρας, ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Να παίρνουν άραγε κανένα ψίχουλο και οι συνένοχοι στην Ελλάδα;
Επιπλέον, όσο πιο δύσκολο έργο είναι να παρουσιαστεί μια εταιρεία σαν “επενδυτική ευκαιρία”, τόσο μεγαλύτερη αμοιβή παίρνει ο διευθύνων σύμβουλος. Οι βιομηχανίες που έχουν αρνητική δημόσια εικόνα, όπως η βιομηχανίες εξόρυξης μετάλλων και πισσούχων άμμων πληρώνουν καλύτερα. Εταιρείες υψηλού επενδυτικού ρίσκου, εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε δύσκολες χώρες, που αντιμετωπίζουν τοπικές αντιδράσεις, εταιρείες με προβληματικά εργα, είναι δύσκολο να πείσουν τους επενδυτές να τους εμπιστευτούν τα λεφτά τους. Η European Goldfields είναι μια τέτοια περίπτωση. Ένα έργο που έχει ακυρωθεί στο παρελθόν από το ΣτΕ, μια πρωην ιδιοκτήτρια που πτώχευσε, ιστορικό μεγάλων αντιδράσεων που τώρα έχουν επεκταθεί και σε άλλα χωριά και ένα τεράστιο έργο για το οποίο υπάρχουν αντιδράσεις από ανεξάρτητους επιστημονικούς φορείς. Τα αξίζει τα $15 εκατ. ο κ. Konig αφού κατάφερε να τα αποκρύψει όλα αυτά από τους μετόχους!
Πρέπει να σημειωθεί ότι η έκθεση “Canada’s CEO Elite – the 0.01%” κάνει πολύ σκληρή κριτική σε αυτές τις δυσθεώρητες αμοιβές των CEOs και τις ενοχοποιεί για τις αυξανόμενες οικονομικές ανισότητες στη χώρα. Το φαινόμενο είναι αρκετά καινούριο στον Καναδά και έφτασε εκεί από τις γειτονικές ΗΠΑ όπου – όπως γνωρίζουν πλέον οι πάντες – ήταν μια από τις κύριες αιτίες της δημιουργίας της παγκόσμιας χρηματιστηριακής φούσκας και της αποσταθεροποίησης της παγκόσμιας οικονομίας.
Το ένα τέταρτο αυτών των 100, δηλαδή του πλουσιότερου 0,01% των Καναδών, είναι διευθύνοντες σύμβουλοι εταιρειών εξόρυξης μετάλλων και πισσούχων άμμων. Πληρώνουν καλά οι μεταλλευτικές εταιρείες. Γιατί άραγε;
Μάλιστα στο αξιοζήλευτο Νο5 βρίσκεται ένας γνωστός μας: ο Martyn Konig, διεθύνων σύμβουλος της “δικής μας” European Goldfields, της ιδιοκτήτριας του 95% της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, δηλαδή των Μεταλλείων Κασσάνδρας Χαλκιδικής.
Ο κύριος αυτός, με σύνολο απολαβών από βασικό μισθό, μπόνους, μετοχές και αποζημιώσεις, $14,8 εκατ. έχει αφήσει πίσω του διευθυντές τραπεζών και άλλων πολύ μεγαλύτερων εταιρειών.O επίσης “γνωστός” μας Paul Wright της Eldorado Gold Corp (Χρυσωρυχεία Θράκης Α.Ε. κλπ), με $5,8 εκατ. βρίσκεται στο μακρινό Νο 70.
Τι έχει κάνει ο κύριος Konig για να αξίζει αυτά τα λεφτά; Η μόνη παραγωγή και τα μόνα έσοδα που έχει η European Goldfields είναι από το μικρό μεταλλείο της Μαύρης Πέτρας, Γιατί να αμοίβεται καλύτερα (πολύ καλύτερα!) από, ας πούμε, τον διευθύνοντα σύμβουλο της μεγαλύτερης εταιρείας εξόρυξης χρυσού στον κόσμο, της Barrick Gold Corp., που βρίσκεται μόλις στο Νο 28 αν και λειτουργεί μερικές δεκάδες μεταλλεία;
Αυτό που πουλάει ο κύριος αυτός είναι η προσδοκία εκμετάλλευσης των Σκουριών και των άλλων κοιτασμάτων των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Αέρα πουλάει. Σύμφωνα με την έκθεση, οι διευθύνοντες σύμβουλοι αμοίβονται όχι με βάση την καλή διαχείριση, τα οικονομικά αποτελέσματα ή τη στρατηγική της εταιρείας, αλλά με βάση την τιμή της μετοχής. Επειδή οι χρηματιστηριακές αγορές είναι “αγορές προσδοκιών”, η τιμή μιας μετοχής δεν αντανακλά τα πραγματικά μεγέθη της εταιρείας στο παρόν, αλλά αυτό που οι επενδυτές περιμένουν από την εταιρεία στο μέλλον. Η αμοιβή δηλαδή αυτών των στελεχών εξαρτάται άμεσα από τα στοιχήματα των επενδυτών για το μέλλον της εταιρείας. Όσο περισσότερο “φουσκώσουν” τις προοπτικές της εταιρείας τους, τόσο περισσότερα λεφτά βγάζουν. Η πραγματικότητα δεν έχει καμμία σχέση.
Για να πάμε πίσω στον κ. Konig με τα $15 εκατ. το χρόνο, πιστεύει κανείς ότι τον ενδιαφέρει πραγματικά που βρίσκονται οι Σκουριές ή η Τσικάρα; Αυτός ο άνθρωπος και όλοι οι άλλοι του “είδους” του ζουν κυριολεκτικά σε άλλο πλανήτη. Να τον ενδιαφέρει αν έχει νερό, αν έχει δάση; Αν έχει ανθρώπους γύρω-γύρω; Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους αδίστακτους που βλέπουν μόνο τα εκατομμύρια στους λογαριασμούς τους. Τα λεφτά είναι ασύλληπτα πολλά, ακόμα και χωρίς να βγεί ούτε ένα γραμμάριο χρυσού από τη γη. Κάθε θετική για την εταιρεία ανακοίνωση – όπως π.χ. “το Νομαρχιακό Συμβούλιο Χαλκιδικής γνωμοδότησε ομόφωνα υπέρ της επένδυσης” – σημαίνει ένα χοντρό “πακέτο” για τον κ. Konig. Προφανώς ένα μικρότερο αλλά σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητο “πακέτο” παίρνει και ο κ. Δημήτρης Κούτρας, ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Να παίρνουν άραγε κανένα ψίχουλο και οι συνένοχοι στην Ελλάδα;
Επιπλέον, όσο πιο δύσκολο έργο είναι να παρουσιαστεί μια εταιρεία σαν “επενδυτική ευκαιρία”, τόσο μεγαλύτερη αμοιβή παίρνει ο διευθύνων σύμβουλος. Οι βιομηχανίες που έχουν αρνητική δημόσια εικόνα, όπως η βιομηχανίες εξόρυξης μετάλλων και πισσούχων άμμων πληρώνουν καλύτερα. Εταιρείες υψηλού επενδυτικού ρίσκου, εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε δύσκολες χώρες, που αντιμετωπίζουν τοπικές αντιδράσεις, εταιρείες με προβληματικά εργα, είναι δύσκολο να πείσουν τους επενδυτές να τους εμπιστευτούν τα λεφτά τους. Η European Goldfields είναι μια τέτοια περίπτωση. Ένα έργο που έχει ακυρωθεί στο παρελθόν από το ΣτΕ, μια πρωην ιδιοκτήτρια που πτώχευσε, ιστορικό μεγάλων αντιδράσεων που τώρα έχουν επεκταθεί και σε άλλα χωριά και ένα τεράστιο έργο για το οποίο υπάρχουν αντιδράσεις από ανεξάρτητους επιστημονικούς φορείς. Τα αξίζει τα $15 εκατ. ο κ. Konig αφού κατάφερε να τα αποκρύψει όλα αυτά από τους μετόχους!
Πρέπει να σημειωθεί ότι η έκθεση “Canada’s CEO Elite – the 0.01%” κάνει πολύ σκληρή κριτική σε αυτές τις δυσθεώρητες αμοιβές των CEOs και τις ενοχοποιεί για τις αυξανόμενες οικονομικές ανισότητες στη χώρα. Το φαινόμενο είναι αρκετά καινούριο στον Καναδά και έφτασε εκεί από τις γειτονικές ΗΠΑ όπου – όπως γνωρίζουν πλέον οι πάντες – ήταν μια από τις κύριες αιτίες της δημιουργίας της παγκόσμιας χρηματιστηριακής φούσκας και της αποσταθεροποίησης της παγκόσμιας οικονομίας.
