Ο Ήλιος γεννήθηκε σε ένα σμήνος αστέρων, παρέα με χιλιάδες άλλους μικρούς και μεγάλους αστέρες. Νέος δορυφόρος θα προσπαθήσει τώρα να εντοπίσει τα χαμένα «αδέλφια» του Ήλιου που έχουν διασκορπιστεί σήμερα στο γαλαξία μας.
Ο ουρανός είναι σχετικά σκοτεινός τη νύχτα επειδή το ηλιακό μας σύστημα είναι σχετικά απομονωμένο και τα πλησιέστερα σε μας άστρα είναι τόσο μακριά που μόλις διακρίνονται σαν μικρά φωτεινά σημάδια. Από την άλλη, άστρα που βρίσκονται πολύ μακριά δεν μπορούμε καν να διακρίνουμε το ένα από το άλλο και το μόνο που βλέπουμε είναι μια διάχυτη και θολή γαλακτόχρομη λάμψη που σχηματίζει μια λωρίδα στο νυχτερινό ουρανό, τη Γαλαξία Οδό των αρχαίων.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που οι αστροφυσικοί θεωρούσαν παλιότερα ότι ο Ήλιος γεννήθηκε και εξελίχτηκε σε μια περιοχή με σχετικά λίγα άστρα, απομακρυσμένα μεταφύ τους.
Γνωρίζουμε όμως ότι τα περισσότερα άστρα γεννιούνται σε αστρικά σμήνη, τα οποία περιλαμβάνουν ακόμη και χιλιάδες άλλα άστρα. Το ίδιο πιστεύεται ότι έχει γίνει με τον Ήλιο, που άρχισε να λάμπει πριν από 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια.
Eνδείξεις γι’ αυτό προέρχονται από τη μελέτη αρχέγονων μετεωριτών οι οποίοι αποτελούν τα «συντρίμμια» από το σχηματισμό του Ήλιου και των πλανητών.
Συγκεκριμένα, οι μετεωρίτες αυτοί βρέθηκε ότι εμπεριέχουν νικέλιο-60, το οποίο σχηματίζεται από τη ραδιενεργό διάσπαση του σιδήρου-60, ο οποίος “απ’ όσο γνωρίζουμε” συντίθεται κατά κύριο λόγο στους πυρήνες γιγάντιων άστρων και απελευθερώνεται στο διάστημα καθώς τα άστρα αυτά διαμελίζονται σε κολοσσιαίες εκρήξεις σουπερνόβα.
Ο σίδηρος-60, που απελευθερώνεται στη διάρκεια της αστρικής έκρηξης, διασπάται ραδιενεργά σε νικέλιο-60 με χρόνο υποδιπλασιασμού 2,6 εκατομμύρια χρόνια. Σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει, ο σουπερνόβα θα πρέπει να έχει εκραγεί σε μια απόσταση το πολύ 5 ετών φωτός από τον Ήλιο για να εμπλουτίσει με σίδηρο-60 τους μετεωρίτες.
