ουσίας, η χρηστικότητα των οποίων εξαντλείται στον εθνικό αποπροσανατολισμό: Να μεταθέσουμε για το όχι ορατό μέλλον, την υλοποίηση σημαντικών αλλαγών, που αντικειμενικά έχει ανάγκη ο τόπος.
Το φετίχ των μεταρρυθμίσεων δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ούτε από τη ρητορική της σημερινής μεταβατικής κυβέρνησης. Πόσο μάλλον του ίδιου του πρωθυπουργού, που ως τεχνοκράτης του τραπεζικού τομέα επί σειρά ετών, κατανοεί καλύτερα τις στρεβλώσεις της πραγματικής οικονομίας.
Κάθε πολιτική στόχευση ωστόσο, οφείλει να είναι συμβατή με την πραγματικότητα που ζούμε. Την κοινωνική πραγματικότητα. Είναι λοιπόν μάλλον άκαιρο και σίγουρα κάθε άλλο παρά… συμβιωτικό με την πραγματικότητα, να ακούς την Άνγκελα Μέρκελ να πιέζει εμφαντικά για την προώθηση αυτών των «μεταρρυθμίσεων», ως απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχιστεί η οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα.
Θα έπρεπε επιτέλους κάποιος να ενημερώσει την Καγκελαρία, δηλαδή κυρίως εκείνους που γράφουν τις ομιλίες της Άνγκελα Μέρκελ, ότι οι «μεταρρυθμίσεις» στην Ελλάδα άρχισαν ήδη. Το αποδεικνύουν τα στοιχεία που είδαν χθες το φως της δημοσιότητας, αναφορικά με την εκτόξευση της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη.
Ο κοινωνικός ιστός… δεν μένει πια εδώ. Και γι’ αυτό φταίει το Μνημόνιο. Όχι μόνο η εφαρμογή του, αλλά και η εκ των προτέρων λάθος στόχευσή του. Σε λίγο, οι μισοί και πλέον Έλληνες θα είναι άνεργοι. Μια εξέλιξη, αρκετά κοντά στην… υπόσχεση του Γιώργου Παπανδρέου να υπάρχει… τουλάχιστον ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια.
Και, μεταξύ μας, δεν υπάρχει πιο… ευέλικτη μορφή εργασίας από την ανεργία. Για «ευέλικτες μορφές» δεν μας μιλάει η τρόικα; Ορίστε. Τα καταφέραμε.
