Μια φορά κι έναν καιρό λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από ‘δω στην αρχαία Ρώμη, επί εποχής...
Κλαύδιου Γεώργιου Παπανδρέου του 2ου, η κατάσταση των οικονομικών είχε εξοκείλει, η διαφθορά είχε αγγίξει ακόμη και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, των οποίων η φοροδοτική ικανότητα είχε εξαντληθεί λόγω της συνεχούς και επαναλαμβανόμενης ληστρικής φορολογίας που ο Καίσαρας και οι συν αυτώ επέβαλαν στο όνομα ενός ανύπαρκτου σχεδίου σωτηρίας που ο ίδιος είχε εκπονήσει.
Οι κοινωνικές εντάσεις κορυφώνονταν, η απογοήτευση και τ’ αδιέξοδα είχαν συσσωρευτεί πάνω από την Αυτοκρατορία του Κλαύδιου Γεώργιου του 2ου, ο οποίος σε μια προσπάθεια να εκτονώσει το κλίμα, διαμήνυσε πως ήταν διατεθειμένος να εκχωρήσει το θρόνο του, προκειμένου να μην ανακοπεί η προσπάθεια νοικοκυρέματος των δημοσίων οικονομικών, στην οποία τόσα είχε επενδύσει ο ίδιος και φίλοι του από το εξωτερικό. Με αφορμή κάποια Σύνοδο ηγετών σε μια μακρινή και άγνωστη έως τότε ήπειρο, ο Κλαύδιος αποφάσισε να εγκαταλείψει το θρόνο του, εκχωρώντας τον δι’ ολίγον σε κάποιον επιφανή περί των οικονομικών Ρωμαίο αξιωματούχο. Στόχος του να κερδίσει λίγο πολύτιμο χρόνο, ώστε να διαπραγματευτεί τους όρους απομάκρυνσής του.
Στην διαβούλευση, παρότι όλοι πίστευαν ότι θα έπαιρναν μέρος οι μέχρι πρότινος επικριτές του, κατ’ ουσίαν συμμετείχαν οι μέχρι πριν λίγες εβδομάδες συνεργάτες του! Ολοι εκείνοι που είχαν υποστηρίξει μετ’ επιτάσεως τις επιλογές του και τώρα καλούνταν να διαχειρισθούν όχι μόνο τους όρους που ο ίδιος έθετε για την απομάκρυνσή του, αλλά και να επικρατήσουν ο ένας έναντι του άλλου στην κούρσα διαδοχής. Οι εβδομάδες κυλούσαν και οι μνηστήρες αφοσιωμένοι στο έργο τους είχαν αφήσει τον αντικαταστάτη του Κλαύδιου Γεώργιου του 2ου, τον Λουκούλιους Παπαδήμους Ξενέρωτους τον 1ο, ν’ ασκεί πολιτική ανενόχλητος, προετοιμάζοντας με την ανοχή ή εν αγνοία τους, το σκηνικό της επόμενης ημέρας, χωρίς όμως στα πλάνα του να περιλαμβάνει κανέναν από τους μνηστήρες.
Εκείνη την χρονική στιγμή θα πρέπει να ήταν που ένας εκ των μνηστήρων, ο Τιβέριους Ανδρέους Λοβέρδιους, προέβαλε τα στήθη του για να καλύψει τον Κλαύδιο που ήδη βρισκόταν μακριά από τη Ρώμη. Απείλησε με «μακελειό», προκειμένου να τον απελευθερώσει από τις δεύτερες σκέψεις του και ν’ ανοίξει ο δρόμος της διαδοχής, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν με ρόδα σπαρμένος για τον Νέρωνα Ελευθέριους Βενιζέλους. Τότε που ο Ηλιογάβαλους Μιχάλιους Χρυσοχοίδιους, στην προσπάθειά του να κερδίσει πόντους έναντι του εκλογικού σώματος είπε το ιστορικό, πως δεν γνώριζε το σχέδιο «σωτηρίας» που ο Κλαύδιος με το μαχαίρι στο λαιμό του προέταξε για να υπογράψει…
Ο Κλαύδιος εκνευρίστηκε τόσο με τον Ηλιογάβαλους, που απείλησε να επιστρέψει! Ο Τιβέριους Ανδρέους ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του, ενώ ο Νέρων Ελευθέριους, δεν μιλιόταν… Με το αδιέξοδο προ των πυλών, την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία να συρρικνώνεται διαρκώς και να μετρά συνεχώς απώλειες, ο μειλίχιος και αποφασιστικός Λουκούλιους έβλεπε τον χρόνο να μετρά υπέρ του. Συνέχισε ανενόχλητος να καταστρώνει σχέδια επί σχεδίων, πίσω από τα οποία κρυβόταν η ειλημμένη απόφασή του να τους ακυρώσει καταλαμβάνοντας εκείνος μόνιμα τη θέση του μόνου, αδιαμφισβήτητου Αυτοκράτορα. Τα πολλά σχέδιά τους, αιφνιδίως κατέρρευσαν, όμως. Σε μια βραδιά. Θα πρέπει να ήταν τότε που οι Ρωμαίοι πολίτες αποφάσισαν να μιλήσουν εμπράκτως για δικαιοσύνη. Εκτοτε δεν γνωρίζει κανείς τίποτα για το τι απέγιναν. Χάθηκαν τα ίχνη τους, εξαφανίσθηκαν σαν φάρσα…
