Και προσθέτει γιατί πίσω από την επίφαση της αφέλειας και του θράσους των επιχειρημάτων υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο. Υπάρχουν η αγωνία, ο φόβος, η συγκρατημένη ή εκρηκτική εξομολόγηση του ηγετικού λάθους μπροστά στην ημέρα της κρίσης που έρχεται. Υπάρχει η πολιτική συνειδησιακή κρίση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που μας προέκυψε δόλια στις εκλογές του 2009. Και ο κ. Χρυσοχοίδης την εκφράζει με τον πιο τολμηρό, καθαρό αλλά και σύνθετο τρόπο...
Αντίθετα με την τακτική του κ. Λοβέρδου που συνοψίζεται στο απλοϊκό και πρωτόγονο «η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα», ο κ. Χρυσοχοίδης δηλώνει στους ψηφοφόρους του και την κοινωνία ότι είναι «ένοχος εξ αμελείας». Αλλά αυτή η ομολογία ενοχής δεν σκοπεύει να λειτουργήσει απλά σαν καθαρτήριος λόγος αλλά και σαν δραματική έκκληση, σαν συναγερμός στα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης ενός καθεστώτος που καταρρέει – που βέβαια η ετεροχρονισμένη αυτοκριτική του ούτε μπορεί να συγκινήσει, ούτε να το σώσει. Η «απολογία» του κ. Χρυσοχοίδη και κατ' επέκταση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, η οποία συνεχίζει κορυφούμενη τον τελευταίο μήνα, θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής:
«Απολύτως άπειροι και μη εκλεγμένοι πολιτικοί μάς οδήγησαν εδώ. Έπρεπε να δανειστούμε εγκαίρως και να αποφύγουμε το Μνημόνιο. Και από τη στιγμή που μπήκαμε ούτε διαπραγματευθήκαμε σωστά, ούτε διαχειριστήκαμε τις υποχρεώσεις που είχαμε αναλάβει. Αποδειχτήκαμε πολιτικά απροετοίμαστοι και ιδεολογικά ανώριμοι για να το κάνουμε. Και τώρα που καταρρέουμε, με 4 εκατομμύρια Έλληνες στη φτώχεια και τα υπόλοιπα στην αγωνία, δεν μπορούμε να κοιτάμε την ευπρέπεια του λόγου. Κι όσο για μένα, ούτε το μνημόνιο διάβασα, ούτε ασχολήθηκα, με τις διαδικασίες αυτής της δήθεν διαπραγμάτευσης. Κι αυτό το θεωρώ από τα σημαντικότερα λάθη της πολιτικής μου διαδρομής. Γιατί πρόταξα την εμπιστοσύνη στον πρωθυπουργό και τη συναίνεσή μου στην κυβερνητική πολιτική αντί να εκτιμήσω σωστά την κρισιμότητα των στιγμών. Απορροφήθηκα με το μερικό, το έργο μου σαν υπουργός, αντί να ασχοληθώ με το μείζον, την ευθύνη μου σαν μέλος της ηγεσίας της χώρας.»
Την τελική ετυμηγορία των 100,000 ψηφοφόρων του κ. Χρυσοχοίδη μετά τη θεωρητική του αυτοκριτική – και μοναδική σε τέτοια έκταση και βάθος από στέλεχος του ΠΑΣΟΚ – αλλά και των 120,000 ψηφοφόρων του κ. Λοβέρδου και της υπόλοιπης κοινωνίας θα τις γνωρίζουμε σύντομα. Ωστόσο στα στοιχεία των δημοσκοπήσεων θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε τις ύστατες κι απεγνωσμένες συσπειρωτικές, όποιου χαρακτήρα και έμπνευσης, κινήσεις των απανταχού υπερασπιστών του καθεστώτος, που θα εξαντλήσουν τις δυνάμεις και τη φαντασία τους ώστε να εδραιωθεί στη χώρα η λανθάνουσα τριτοκοσμική φύση και δυναμική των τελευταίων δεκαετιών – πιστεύοντας ότι έτσι θα περισώσουν την παρανομία και τον παρασιτισμό τους. Μετά την πτώση των προσωπείων του ψευδο-εκσυγχρονισμού και τον θρίαμβο της διαφθοράς μόνο μια λύση αυτό το καθεστώς ονειρεύεται και διαλαλεί: το μακελειό.
Μήπως τελικά, μετά την απομάκρυνση του Καίσαρα, οι επίδοξοι Αντώνιοι και Οκταβιανοί, με υποκριτικό ή ιταμό λόγο, απευθύνονται στη λογική και το θυμικό με διαφορετικό τρόπο αλλά κοινό σκοπό να κρατηθούν στην εξουσία του τόπου ακόμη κι αν ήταν αυτός να γίνει κρανίου τόπος; Αν είναι έτσι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι υποκριτές και οι μακελάρηδες έχουν συνήθως άδοξο τέλος και στην καλύτερη περίπτωση καταλήγουν να ζουν με τις Ερινύες τους – αν τους ανέχονται και αυτές. Αν δεν είναι έτσι ας μας το αποδείξουν ξεκινώντας με την ταπεινή τους παραίτηση…
http://gnathion.blogspot.com
