Άσκηση λογικής, παυσίπονο, ή φύκια για μεταξωτές κορδέλες, είναι γεγονός: Αυτό που τώρα ζούμε δεν είναι παρά μια μικρή...
λιλιπούτεια, μαύρη, αλλά ενδιαφέρουσα στιγμή, στην μακρά ιστορία μας. Ενδιαφέρουσα για μας, δεν είμαι καθόλου βέβαιος όμως πως θ’ αποδειχθεί και για τους επόμενους, ό,τι κι αν τελικώς τους κληροδοτήσουμε…
Δεν ξέρω εάν έχουμε την ψυχραιμία ή την δύναμη να ξεφύγουμε έστω και για λίγο από τα πράγματα, επιτυγχάνοντας να δούμε την πραγματική τους διάσταση. Αλλωστε, είναι τόση και τέτοια η έκπτωση, το… προμελετημένο του αδικήματος, που σ’ αφήνει άφωνο. Σακάτη! Που σου στερεί κάθε δυνατότητα να σκεφθείς πως τελικά ζωή δεν είναι ο «προορισμός». Είναι το «ταξίδι». Κι ας αποδεικνύεται καθημερινά μαλάκας ο μηχανοδηγός, χαλασμένο το τρένο του, φθαρμένες οι ράγες που καλείται να το οδηγήσει.
Τώρα που το παπατζηλίκι τους, αργά ή γρήγορα μας οδηγήσει επιτέλους στα βράχια, γιατί οι ράγες «έτσι», γιατί ο μηχανοδηγός «αυτό», γιατί το τρένο «αλλιώς», μαζί με την κατάληξη, τον επίλογο, εκ των πραγμάτων θα σβήσουν και τα άλλοθι. Θέλουν δεν θέλουν, θα εξαντληθούν. Και τότε, επιστροφή στην πραγματικότητα. Οχι την σημερινή, την φτιασιδωμένη, την εικονική. Αλλά σε εκείνη που από την πρώτη κιόλας ματιά μπορεί να διακρίνει το τρίτο πρόσωπο. Το απαλλαγμένο από τις ενοχές, τα άγχη, τις προσλαμβάνουσες, τα φέσια μας…
Δυο χρόνια μετά, άλλοι ηθελημένα κι άλλοι άθελά τους, με σκοπιμότητα ή χωρίς, αρχίσαμε να μνημονεύουμε εκείνους τους «λαϊκιστές», τους «ανεγκέφαλους» και «επιφανειακούς», που διέβλεψαν το δια ταύτα της καλοσχεδιασμένης από τους εμπνευστές της, προσπάθειας… «σωτηρίας». Μετά τα παλαμάκια της επαπειλούμενης επιτυχίας του PSI+ και του κενού στο στομάχι και στο μυαλό, που ακολούθησε κι όλες τις προηγούμενες φορές, φαντάζομαι, θα το ξανακάνουμε! Το ποιο; Μα να μπούμε στην καθαρτική και ισοπεδωτική διαδικασία να διαπιστώσουμε πως τελικά είχαν δίκιο. Πως τελικά νοιάστηκαν περισσότερο αυτά τα χώματα κι όσους παρεπιδημούν πάνω τους. Και θα πάμε στην κάλπη, στο καφενείο να σιχτιρίσουμε και πάει λέγοντας. Μόνο που για άλλη μια φορά το ανάθεμα, θα στερείται περιεχομένου, καθώς δεν θα μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε για οτιδήποτε… Θα είναι αργά.
Και το σημαντικότερο δεν θα είναι ότι χάθηκε μια ακόμη ευκαιρία. Το σημαντικότερο θα ’ναι ότι δεν μάθαμε. Κι αυτό είναι ίσως το σημείο που θα σταθούν και οι ιστορικοί του μέλλοντος. Στο ότι δεν μάθαμε! Οτι συνεχίσαμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: Σαν τους μερακλαντάν νεοέλληνες, που με δανεικά κι αγύριστα, πουλήσαμε την παρτίδα. Γιατί αυτό κάνουμε. Και σ’ αυτό, δεν φταίει η σαμπανιζέ και βαθύτατα σαπισμένη και γι’ αυτό αποκρουστική πολιτική μας ελίτ. Φταίμε οι ίδιοι.
