Εμένα πάντως δεν με πείθει…. Και καθόλου μάλιστα! Αφού δεν προτίθεται να διεκδικήσει την παραμονή του στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας...
γιατί παραμένει μέχρι τον Ιούνιο; Και υπό την αίρεση ότι πείσει και τους υπολοίπους να το κάνει, ποιος θα είναι εκείνος που θα κατέλθει με την ιδιότητα του υποψηφίου πρωθυπουργού, όταν δεν «ελέγχει» τον κομματικό πυρήνα και δεν έχει πάρει το βάπτισμα από το στελεχικό δυναμικό του κόμματος που θα κληθεί να εκπροσωπήσει;
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το ΠΑΣΟΚ με ή χωρίς τον Παπανδρέου, συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται τις διαστάσεις όσων στην ελληνική κοινωνία που… «τσιτσιρίζεται» προκάλεσε και πως συνεχίζει να κάνει ό,τι μπορεί από βλακεία ή σκοπιμότητα για να το διατυμπανίσει. Πρόκειται για έναν φορέα που σύμφωνα με την δυναμική που εμφανίζει στις δημοσκοπήσεις, με δυσκολία θα καταφέρει να κρατηθεί στην δεύτερη θέση της επετηρίδας και με ποσοστό που με δυσκολία θα ξεπερνά αυτό του 10%. Με δεδομένο μάλιστα ότι και η ΝΔ του κ.Σαμαρά κινηθεί στα ποσοστά που οι σημερινές μετρήσεις της δίνουν, είναι ξεκάθαρο ότι η επόμενη Βουλή δεν θα ’ναι απλώς πολυκομματική, αλλά και με πολλούς κυβερνητικούς εταίρους…
Το μόνο που καθίσταται σαφές σε σχέση με τις προθέσεις του Παπανδρέου είναι πως δεν θέλει να φύγει, αλλά πως επιτέλους άρχισε να συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί και να παραμείνει. Επιχειρεί να κερδίσει χρόνο… Να εξωθήσει τους εσωκομματικούς του αμφισβητίες στα άκρα. Ψάχνει εν ολίγοις διακαώς… γι’ «αποστάτες», προκειμένου το ευφυολόγημά του να ξαναποκτήσει ακροατήριο. Ξέρει ή τουλάχιστον οι περί αυτόν άρχισαν ν’ αντιλαμβάνονται, πως στην παρούσα χρονική στιγμή μια κατά μέτωπον αντιπαράθεση δεν θα εξυπηρετούσε τα σχέδιά του εάν ο ίδιος ήταν εκείνος που δημιουργούσε εξελίξεις. Γι’ αυτό κι εξωθεί τους υπολοίπους ν’ αντιδράσουν ώστε να εμφανίσει εαυτόν ως τον βαλλόμενο, αλλά στη συνείδηση του εναπομείναντος κομματικού μηχανισμού αδιαμφισβήτητο εγγυητή του «όλου ΠΑΣΟΚ».
Υπό άλλες συνθήκες, θα ήμουν σίγουρος ότι πνευματικός πατέρας των ακροβασιών του είναι ο Κ.Λαλιώτης! Οχι η σημερινή εκδοχή του, αλλά εκείνη της δεκαετίας του ’80. Τρικλοποδιές και πιρουέτες εκείνων των εποχών θυμίζουν οι σημερινοί χειρισμοί του Παπανδρέου. Μένει να δούμε το πώς θ’ αντιδράσουν οι «κορυφαίοι» του κόμματος, μέχρι χθες υπουργοί του και ένθερμοι υποστηρικτές των επιλογών του σε σχέση με το πώς έπρεπε να γίνει η διαχείριση της κρίσης…
Τα καταφέρει κι αυτή τη φορά ή όχι, το βέβαιο είναι πως η πραγματικότητα, που είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει απασχολήσει στα σοβαρά τους θολωμένους εγκεφάλους όλων εκείνων που κόπτωνται να την διαχειριστούν, θέλει περαιτέρω μέτρα εξαθλίωσης εκείνων που θα κληθούν να βαρέσουν παλαμάκια, ή να ζητωκραυγάσουν με τα κομματικά σημαιάκια ανά χείρας, το μεγάλο αρχηγό. Παρότι, αυτή η εικόνα απ’ το παρελθόν μοιάζει εντελώς ουτοπική υπό τις παρούσες συνθήκες, προσωπικά επιφυλάσσομαι… Κι αυτό είναι που με θλίβει πιο πολύ, από τον πολιτικό τους πολιτισμό και τα φθηνά τερτίπια τους…
