Ωστόσο, κανείς δεν φαίνεται πρόθυμος σε αυτό τον τόπο να «αναγνώσει» σωστά αυτά που τον αφορούν. Η κρίση και η καταστροφολογία έχουν λάβει διαστάσεις λαγνείας, ενός ιδιότυπου φετιχισμού σαν τον λαοφιλή θρήνο των λαϊκών ασμάτων που διασκεδάζει αφάνταστα τους νεοέλληνες – όταν ακούν ότι «κλαίει η μάνα [τους] στο μνήμα»!
Ωστόσο, τα κακά που μας προκύπτουν, το ένα μετά το άλλο, δεν ήταν ούτε απρόβλεπτα ούτε μέρος σχεδίου των κακών Ευρωπαίων, των διαβολικών ξένων δυνάμεων που υπονομεύουν τη χώρα, την εθνική μας ανεξαρτησία, την υπόστασή μας και αλλά… πατριωτικά. Δεν ισχυρίζομαι ότι η πολιτική είναι αθώα και άμοιρη συνωμοσιών. Όμως δεν είμαι ανοιχτομάτης σε αόρατες συνωμοσίες και τυφλός σε εξόφθαλμες πραγματικότητες.
Για παράδειγμα, όλοι θυμόμαστε το προεκλογικό πυροτέχνημα του Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν». Ωστόσο, κανείς δεν θυμάται τον εντιμότατο και σοβαρότατο κύριο Σπράο, όταν σε όλους τους τόνους προειδοποιούσε στις 2.9.1997 από τις σελίδες της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» και όχι μόνο ότι «αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, η οικονομική απειλή θα εκδηλωθεί το 2010». Αντίθετα, λοιδορήθηκε όσο κανείς και απαξιώθηκε από τους άγριους συνδικαλιστές όλων των παρατάξεων και χρωμάτων και από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που σήμερα τρέχουν και δεν φτάνουν… Αυτό, μάλιστα! Ήταν «προφητεία» και σοβαρή πρόβλεψη. Κανείς δεν την ανακαλεί, κανείς δεν τη φέρνει στο φως μαζί με πάμπολλες άλλες που επίσης αποσιωπούνται γιατί ο λαός αρέσκεται διαχρονικά να ακούει ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά του. Οι ίδιοι που φώναζαν τότε με αποτέλεσμα να επικρατήσει η ασυδοσία, να συνεχίζονται οι ρεμούλες, να πολλαπλασιάζονται οι αρτιμελείς ανάπηροι κ.τ.λ., οι συνυπεύθυνοι της κατάντιας μας, είναι οι ίδιοι που και σήμερα ανεμίζουν τις ξεθωριασμένες σημαίες της δικής τους χρεοκοπίας παρασύροντας στο χάος έναν ολόκληρο λαό που δεν καταλαβαίνει πλέον τι του συμβαίνει. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υπήρξαν ηχηρές προειδοποιήσεις που έγκαιρα επεσήμαναν τους επικείμενους κινδύνους για το σημερινό μας χάλι. Ήδη από το 1983 έως το 2003 οι συνταξιούχοι είχαν διπλασιαστεί, ο μισός πληθυσμός της χώρας έβγαινε στη σύνταξη με όρους βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, οι αναπηρικές συντάξεις αντιστοιχούσαν σε χώρες που είχαν βγει από πόλεμο. Το 2002 η Ελλάδα είχε διπλάσιες αναπηρικές συντάξεις από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1990, οι αναπηρικές συντάξεις έφταναν το 23% των συνολικών. Για πολλές ομάδες, τα όρια συνταξιοδότησης παρέμεναν υπερβολικά χαμηλά σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Το 2000, οι εκτιμήσεις έφτασαν να δείχνουν ότι ένας στους τέσσερις Έλληνες θα είναι συνταξιούχος, τον οποίο θα συντηρούν δυο εργαζόμενοι και πάει λέγοντας το έργο… που δυστυχώς δεν τελειώνει ούτε στις μέρες μας.
Το 2000, οι πιέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΟΟΣΑ μέσω των εξαμηνιαίων τους εκθέσεων, εντείνονται υποδεικνύοντας άμεσα δραστικά μέτρα για το ασφαλιστικό. Ωστόσο, οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ πηδούν στα κάγκελα και δεν αφήνουν να περάσει καμιά ρύθμιση. Κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να αναλάβει το πολιτικό κόστος και… οι αναπηρικές συντάξεις δίνουν και παίρνουν! Και μέσα στην αναμπουμπούλα προστίθενται και αυτές των πεθαμένων - ζωντανών!
Οι συζητήσεις θα τιναχτούν στον αέρα. Λίγο μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού του Ρέππα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητά νέα ριζικά μέτρα. Το δε ΔΝΤ θεωρεί τα μέτρα ανεπαρκή και συνιστά περιορισμό των μισθών το 2002. Ο πρόεδρος της ΤτΕ ζητά αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης. Ωστόσο, τίποτα δεν γίνεται. Το πολιτικό σύστημα δεν αναλαμβάνει κανένα πολιτικό κόστος. Ο μόνος που θεωρεί ότι το ζήτημα του ασφαλιστικού έχει λήξει είναι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο πολύς κύριος Πολυζωγόπουλος! Στο μεταξύ, στη δεύτερη κυβέρνηση των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ η διαφθορά έλαβε διαστάσεις εθνικής επιδημίας, με δυο - τρία ονόματα του οικονομικού κατεστημένου να λυμαίνονται ασύστολα τον τόπο! Μέχρι να φτάσουμε στην αλήστου μνήμης σεμνή και ταπεινή κυβέρνηση του Κωστάκη Καραμανλή!
http://topontiki.gr/
