Ποδαρικό με νέους φόρους μας κάνει το 2012 διαβάζω στις εφημερίδες και στα sites κραδαίνοντας στο χέρι μου...
το τελευταίο ραβασάκι της ΔΕΗ. Μπορώ ίσως να κατανοήσω ότι το κράτος πλέον δεν έχει τη δυνατότητα να μας παρέχει όσα μας παρείχε, περικόπτει μισθούς, περιορίζει το κράτος πρόνοιας, βάζει ανθρώπους σε εφεδρεία κτλ. Όλα αυτά με λίγη καλή διάθεση άντε και να τα καταλάβω, αφού ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Άντε να παραβλέψουμε και την κακή διαχείριση που μας έφτασε μέχρι εδώ... Αυτά που δεν μπορώ να κατανοήσω και να δεχτώ με τίποτα ως πολίτης, είναι η αναλγησία, η ατιμωρησία και η εχθρότητα που μας δείχνει αυτό το κράτος. Γιατί δεν πρόκειται απλά για ένα κράτος που αδυνατεί να σε βοηθήσει και να σου παρέχει μια αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά για ένα κράτος – εχθρό. Μοιάζει με ένα κράτος άδικο και ανήθικο, ένα κράτος - δολοφόνο που θέλει να σε εξαθλιώσει με δυσβάστακτους φόρους που επιβάλλονται ακόμη και σε ανέργους ή χαμηλοσυνταξιούχους ως φόρος αλληλεγγύης στους φοροφυγάδες. Και όλα αυτά με εκβιασμούς και με το φόβο να γυρίσουν κάποιοι από εμάς λίγο πριν από τις αρχές του 19ου όταν ξεκίνησε η χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας και να βρεθούν κυριολεκτικά και μεταφορικά στο σκοτάδι και την παγωνιά. Ποιες είναι οι απειλές που έχουμε να αντιμετωπίσουμε αν δεν πληρώσουμε; Δεν θα μπορούμε να κάνουμε μπάνιο με ζεστό νερό, να μαγειρέψουμε για να φάμε, να ζεσταθούμε ή να πλύνουμε τα ρούχα μας στο πλυντήριο, να διαβάσουμε, να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά με τους δικούς μας ή για να ζητήσουμε κάποια βοήθεια, να ενημερωθούμε και άλλα πολλά. Όλα αυτά λοιπόν δεν καταπίνονται με τίποτα! Πως εξηγείται λοιπόν η ανοχή που δείχνουμε σε όλα αυτά; Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, ο άνθρωπος συχνά εφευρίσκει διάφορους περίεργους τρόπους για να ανταπεξέλθει στη βία (σωματική ή μη). Ίσως λοιπόν οι Έλληνες να υφιστάμεθα -υπό μια έννοια- τις συνέπειες κάποιας παραλλαγής του συνδρόμου της Στοκχόλμης και να αρχίζουμε να ταυτιζόμαστε με τους «βασανιστές» που μας κρατάνε ομήρους γιατί αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Αναγνώστης
